"How to struggle against NATO and the European Army"

uit:

For a Europe without NATO EU-army and US bases, European Social Forum, Parijs, 2003, p. 31-34.

Demonstratie in Istanbul tegen NAVO en NAVO-plannen (Foto Manifest).

Communistische Partij van Turkije

De strijd tegen de NAVO en de Europese krijgsmacht

Erkin Özalp
Communistische Partij van Turkije
Lid van het Centraal Comité

Beste kameraden en vrienden,

In naam van de Communistische Partij van Turkije groet ik het organisatiecomité van deze conferentie en alle deelnemers.

Er vinden vandaag discussies plaats over de rol en de betekenis van de NAVO. Er zijn mensen die zeggen dat de NAVO niet langer het centrum is van alle beslissingen die de imperialistische wereld neemt. De Amerikaanse bezetting van Irak zou hiervoor een van de bewijzen zijn.

We mogen echter niet vergeten dat de imperialistische agressie van de NAVO zich niet alleen tegen derdewereldlanden richt. Het belangrijkste doel van de NAVO was en is het onder de duim houden van de klassenstrijd.

Tijdens de Koude Oorlog bestond de belangrijkste taak van de NAVO uit de organisatie van de strijd tegen revolutionaire en communistische bewegingen binnen de NAVO-lidstaten, waarbij alle wettige en onwettige middelen gebruikt werden. In Turkije werden er bijv. in de 60er en 70er jaren paramilitaire organisaties opgericht om revolutionaire en volksbewegingen te bestrijden.

Zo bezien is de uitbreiding van de NAVO meer dan een symbolische actie. Het doel van de militaire aanwezigheid van de Verenigde Staten en Europa in Oost-Europa, in de Balkan en meer recentelijk in Centraal-Azië is de bescherming van het kapitalisme in deze regio's. Ook zien we een hervorming van de krijgsmacht naar een beroepsleger, een hervorming die door zowel de NAVO als Europa doorgevoerd wordt. Voor de bevolkingen betekent dit een gevaarlijke ontwikkeling; beroepslegers zullen niet alleen deelnemen aan imperialistische oorlogen, tevens zullen ze als de kapitalistische landen dat nodig achten worden voorbereid om in actie te komen tegen de bewegingen van de werkende klasse.

De levensbelangrijke vraag van vandaag luidt: Hoe pakken we de strijd tegen de NAVO en tegen de Europese krijgsmacht aan?

Beste kameraden en vrienden,

Op de eerste plaats zou ik mijn idee willen uiteenzetten over de balans tussen de revolutionaire en de contrarevolutionaire krachten in de wereld. Op dit moment kunnen we optimistischer analyses maken van de strijd tegen het imperialisme in vergelijking met een paar jaar geleden, en dat moeten we ook doen. Miljoenen mensen kwamen in actie tegen de oorlog, voor en tijdens de invasie van Irak. Ondanks het gebrek aan duidelijke en gelegitimeerde leiding groeit het verzet in Irak en worden de beperkingen van de macht van het Amerikaanse imperialisme aangetoond. Bovendien weigerden veel landen hun troepen naar Irak te sturen, wat tenminste gedeeltelijk voortkwam uit het verzet van de bevolkingen.

We moeten echter ook de ontoereikendheid van de bewegingen tegen de oorlog en de zogenaamde 'globalisering' onderkennen. Het zeer brede ideologische en politieke spectrum dat omvat wordt door deze bewegingen heeft zijn schaduwzijden. Met het oog op concrete en permanente resultaten denk ik dat de volgende punten besproken moeten worden.

Op de eerste plaats moeten we de basis van de werkende klasse in de strijd tegen het imperialisme versterken. Zonder de actieve deelname van de basis en de leiding van de werkende klasse zal geen enkele sociale beweging in staat zijn voor een echt en realistisch alternatief voor de imperialistische wereldorde te zorgen, net zoals in de afgelopen tien à twintig jaar.

Op de tweede plaats, en vooral met betrekking tot de strijd tegen de NAVO en tegen de Europese krijgsmacht moeten we de verbanden benadrukken tussen deze twee entiteiten en andere, zoals de privatiseringen, de werkloosheid en de armoede.

Een 'imperialistische bezetting' wordt niet alleen bereikt met militaire interventies of invasies. Het uiteindelijke doel van de bezetting, nl. de exploitatie van de materiële grondstoffen én de mensen van de bezette landen, wordt ook bereikt door de liberalisering van de economieën en de privatiseringen die werkloosheid en armoede met zich meebrengen. De NAVO en de Europese krijgsmacht zijn de belangrijkste middelen om te volharden in deze uitbuiting en zullen dat ook blijven.

Op de derde plaats moeten we vechten tegen de illusie dat er grote verschillen of tegenstellingen zijn tussen de verschillende imperialistische krachten en vooral tussen het Amerikaanse en het Europese imperialisme. Vergeet de Duitse troepen in Afghanistan niet, en ook mogen we de ogen niet sluiten voor de agressie van de Europese Unie tegen het socialistische Cuba en de Democratische Volksrepubliek Korea.

Tenslotte mag de internationale omvang van de strijd tegen het imperialisme niet leiden tot een onderwaardering van de strijd die geleverd wordt op nationaal niveau. Het lot van onze strijd tegen het imperialisme zal blijven afhangen van ons vermogen om de werkende klasse en de grote massa's te verenigen. Dit kan alleen op nationaal niveau bereikt worden.

Bedankt voor uw aandacht.

Inleiding is ingekort, vertaling Frans Willems.