 Advertentie in New York Times voor vrijlating van de vijf (een jaargeleden).
|
|
|
|
 Irma Sehwerert, moeder van René González Sehwerert, op bezoek in Luxemburg op uitnodiging van KPL (in de verlaten ijzermijn de 'Muizenval' - nu Groevenmuseum - in Rümelingen. (Foto Manifest)
|
 Magalys Llort, moeder van Fernando Gonzáles Llort, in Utrecht tijdens solidariteitsbijeenkomst met de 'vijf'. (Foto Manifest)
|
Leonard Weinglass, advocaat van Antonio Guerrero, één van de vijf Cubanen die wegens het bestrijden van terrorisme zware straffen kregen na een gemanipuleerd proces in Miami, had eind 2004 een interview met Ian Thompson van de New York Times. Het wrange verhaal van deze vijf Cubanen is onderhand in alle uithoeken van de wereld bekend, 230 groepen in 82 landen voeren een onophoudelijke strijd voor hun vrijlating. Een VN-werkgroep heeft onlangs de regering van de VS opgeroepen om de willekeur in het gerechtelijke proces te erkennen en te herstellen.
Amnesty International hekelde de condities van eenzame opsluiting en het dwarsbomen van een humane bezoekregeling. Zowel de Verenigde Naties als Amnesty International beroepen zich op bepalingen die in het internationaal recht zijn vastgelegd.
Weinglass en de andere advocaten hadden in een rechtszitting op 10 maart 2004 voor een panel van drie rechters van het 11de Circuit (juridisch district) verzocht het proces tegen de vijf te heropenen buiten Miami: "Een rechtszaak in Miami is een schending van het recht van de aangeklaagden op een proces zonder beïnvloeding van de jury en zonder vooroordelen van de publieke opinie tegen de beklaagden". Ook de bewijsvoering tegen de vijf wordt door Weinglass onderuit gehaald: "Enig bewijs van spionage en het doorgeven van geheimen van de nationale defensie kon niet gegeven worden, de rechtbank poogde de Miami-jury te overtuigen: 'ofschoon er geen bewijs is, moet er beslist een samenzwering geweest zijn om te spioneren'; op grond daarvan kregen zij levenslang".
Tot voor kort kwam er geen uitspraak van de drie rechters. Bijna anderhalf jaar onzekerheid, terwijl Weinglass er op wijst dat gewoonlijk een uitspraak na een half jaar verwacht kan worden. Als de uitspraak negatief zou uitvallen voor de vijf, volgt er een beroep op het voltallige college van rechters in het 11de Circuit. Daarna is beroep mogelijk voor het Hooggerechtshof van de VS, dat jaren kan duren en intussen duurt het onrecht voort.
Op de vraag van Thompson: "Wat is de eigenlijke reden dat de VS het op de vijf gemunt hadden?" gaf Weinglass een interessant antwoord: "In een poging het eigen terroristische netwerk te beschermen moesten de VS de vijf die zo succesvol geïnfiltreerd waren in de groepen huurlingen, die opereerden vanuit Florida, stoppen. Maar er is meer. Er zijn groepen, zoals de vijf, uit andere landen die naar de VS kwamen, die net zoals de VS zelf, infiltreerden in organisaties die het thuisland bedreigen. Geen van die groepen is ooit vervolgd. Maar hier gaat het om Cuba. Dat land krijgt een andere behandeling in het rechtssysteem van de VS evenals in de immigratieregelingen en in onze handelsuitwisselingen met andere landen. Die politiek en strategie van de VS zijn voorbehouden voor de Cubaanse Revolutie. Onlangs weigerden de VS de visa van 61 Cubaanse studenten die de conferentie wilden bijwonen van de Associatie van Latijns-Amerikaanse Studies in Las Vegas. Een vijandige daad en een uitbreiding van de steeds gevolgde VS-politiek jegens Cuba.
Normaal gesproken wordt een groep die gepakt wordt i.v.m. een geheime operatie ten gunste van een ander land gewoon teruggestuurd naar haar thuisland, met name als het, zoals bij de vijf, om een ongewapende actie gaat en er geen verwondingen of vernieling van eigendom teweeggebrachtwordt. In dit geval echter kregen drie van de vijf levenslang en de anderen langdurige opsluiting. Dit soort vijandige behandeling is gereserveerd voor de Cubaanse Revolutie".
Die laatste opmerking geldt niet alleen voor de VS, maar ook voor de houding van de Europese Unie en daarin speelt Nederland een kwalijke rol. De strijd tegen de vrijheidsberoving van de vijf is een strijd tegen de vrijheidsberoving van een natie en een volk dat kiest voor een socialistische maatschappij. Ik denk dat de sociale verworvenheden van de Cubaanse revolutie indrukwekkend zijn en dat de overgrote meerderheid van de Cubanen daar de vruchten van plukt en ze verdedigt. Maar afgezien van onze eigen beoordeling van deze maatschappijkeuze is hier in het geding of een land het recht heeft op soevereiniteit en of wij bereid zijn respect op te brengen voor een serieuze poging om gelijke kansen te scheppen voor de sterken en de zwakken in de samenleving. Cuba toont dat een andere wereld mogelijk is.
Thomas Janssen, vz. Nederlandse Steungroep 'Free the Five'.