Na de verkiezingen weer gewoon van hetzelfde laken een pak.
Na de verkiezingen weer gewoon van hetzelfde laken een pak.
|
|
De kleurenspelletjes na de Duitse verkiezingen hadden het te voorspellen resultaat: de sociaal-democraten en christen-democraten gaan samen op het regeringspluche zitten. Wat betreft de verdeling van de portefeuilles hebben de sociaal-democraten echter de meest versleten plekjes op het pluche gekregen, ze hadden niets aan te bieden en hebben dus ook niets gekregen.
De reacties gaan van spot (bij de liberale FDP geven ze deze coalitie amper twee jaar) tot puur afgrijzen. De conservatieve 'Seeheimer Kreis', de law-and-order-vleugel van de SPD, is het voor het eerst eens met de 'linker' vleugel van die partij: kanselier Merkel wordt door beide vleugels afgewezen.
Je vraagt je echt af waarom kanselier Gerhard Schröder en SPD-partijbaas Franz Müntefering een hele week met de 'Union' aan de onderhandelingstafel zaten en het publiek ook nog martelden met uitstel van executie, aangezien ze er aan het eind toch geen druppel meer uit wisten te persen dan de 'zwarten' (CDU/CSU) vanaf het begin bereid waren te geven. Verloren is de post van bondskanselier, ook een wisseling van de wacht na twee jaar ('Israëlische oplossing') zal er niet komen en het voorzitterschap van de Bondsdag gaat naar de tegenpartij.
Bij de ministeries heeft de SPD - met acht tegen zeven - wat het aantal betreft weliswaar een kleine voorsprong, maar ook alleen omdat ze bereid was de verantwoording voor de financiën en andere spookschepen (moeilijke ministeries) over te nemen. Geen wonder dat iedereen die ook maar een beetje carrièrebewust is bij deze vooruitzichten ontslag heeft genomen. Zo zal Wolfgang Clement (Economische en Sociale Zaken) niet meer ter beschikking staan als minister (hij heeft in het presidium van de SPD zelfs tegen het coalitieverdrag gestemd) en Peter Struck (Defensie) weigerde Buitenlandse Zaken. Matthias Platzek en Kurt Beck, de ministers-presidenten van Brandenburg en Rheinland-Pfalz, lieten afwijzende geluiden horen met het oog op aanstaande verkiezingen in hun bondslanden.
Daartegenover sturen de christen-democraten hun beste ploeg het veld op. Enkele van de genoemde kandidaten kunnen zelfs nog positief verrassen. Zo zal Edmund Stoiber (voorzitter CSU en Beierse premier) als minister Economische Zaken waarschijnlijk niet erger zijn dan Wolfgang Clement. Wolfgang Schäuble zal, net als van 1989 tot 1991, Binnenlandse Zaken doen. Ook hij zal veel moeite hebben Otto Schily rechts voorbij te streven. De linksbuiten in het hele kabinet zal Horst Seehofer heten. Als minister voor de Bescherming van de Consument (Verbraucherschutz), het oude ministerie van Landbouw, zal de, als charitatief bekendstaande, CSU-man vermoedelijk rustiger reageren op gekke koeien en grieperige vogels dan de altijd hysterische Renate Künast (Groenen).
Angela Merkel zal dus - als ze voldoende stemmen krijgt bij de geheime stemming in de Bondsdag - vanaf november de eerste vrouwelijke bondskanselier van Duitsland zijn. De afbraak van sociale en democratische verworvenheden zal versterkt worden voortgezet, dat zijn tenminste de plannen van dit kabinet. De Duitse bevolking wordt de dupe. Het blijft spannend op welk verzet dit kabinet zal stuiten van links, dat uit deze verkiezingen niet zwakker tevoorschijn kwam.
(*) op basis van een artikel van Jürgen Elsässer in "Junge Welt" van 11 oktober 2005.