De Bolivariaanse Revolutie breidt zich snel uit.
De Bolivariaanse Revolutie breidt zich snel uit. |
|
Redactie buitenland
Tweede deel van een interview met de Venezolaanse president Hugo Chávez bij de onafhankelijke Amerikaanse televisiezender Democracy Now!, waarin hij ingaat op de oorlog in Irak, president Bush, de rol van de media tijdens de mislukte staatsgreep en het verzoek om de uitlevering van de anti-Castro terrorist Luis Posada Carrilles.
Elk hervormingsproces, sociaal, economisch of politiek, is gedoemd te mislukken zonder de deelname van de bevolking. De bevolking en de gemeenschappen zijn de brandstof voor het revolutionaire proces. Er zijn twee elementen nodig, net zoals bij water, waterstof en zuurstof. Tijdens de plenaire vergaderingen van de Verenigde Naties ontbreekt het aan zuurstof. De realiteit van het volk en de noden van het volk zijn er ver te zoeken.
U vraagt me naar de rol van de gewone bevolking en van de vrouwen in de Bolivariaanse revolutie. Hun rol is van levensbelang en heel dynamisch. Ik zal u een voorbeeld geven van de ervaringen die we hebben opgedaan in Venezuela. Dit weekend ga ik terug naar Venezuela en volgende week vindt er een evenement in Caracas plaats waaraan duizenden mensen van de Stedelijke Comités zullen deelnemen. Deze lokale comités zijn in de steden over het hele land verspreid, in alle buurten, ook de arme. Ze houden een oogje in het zeil op de hele buurt en brengen de problemen ervan in kaart. Ze leggen huisbezoeken af, kijken of er stromend water ontbreekt en of de huizen nog wel stabiel genoeg zijn. Ze bekijken hoeveel kinderen de gezinnen hebben en onderzoeken de medische voorzieningen in de buurt.
Ook zijn er watercommissies ingesteld. Zij werken samen met de Stedelijke Comités en zien toe op de watervoorziening en het rioleringssysteem. Ook hebben we commissies die verantwoordelijk zijn voor de elektriciteitstoevoer en de gezondheidszorg. Buiten de steden werken ze samen met de Plattelandscomités. Daarnaast bestaan er woningcoöperaties. Dankzij de grondwet die we hebben ontworpen kunnen deze organisaties, die werken vanaf de basis, een cruciale rol spelen volgens een democratisch model. Het is een revolutionaire democratie. Het is niet alleen een democratie waarin het volk vertegenwoordigd wordt maar één waaraan de bevolking actief deelneemt, een volledige en inhoudelijke democratie. Abraham Lincoln zei het al: een regering van het volk, voor het volk en door het volk. Dat willen we bereiken door het overdragen van de macht aan de bevolking, met name aan de allerarmsten. Als je de armoede wilt bestrijden moet je de armen het lot in eigen handen laten nemen en hen niet als bedelaars behandelen. Deze week gaan we ervoor zorgen dat deze buurtcomités die aan de basis staan financiële middelen krijgen voor hun technische uitrusting. Ook stellen we schema's op voor de woningverschaffing, de infrastructuur, de water- en elektriciteitsvoorziening. Het is een mooie taak die voor ons ligt.
Omdat we het geld direct aan de bevolking zelf geven minimaliseren we de kans op corruptie. Zo wordt het geld doeltreffend gebruikt, zonder dat een privé-onderneming er profijt van trekt en de gemeenschap uiteindelijk nog armer is dan tevoren. In al deze comités spelen de vrouwen een belangrijke rol. Zonder vrouwen zou er geen revolutie zijn. Artiesten beelden de revolutie vaak uit door een vrouw met een zwaard, te voet of te paard, en ze hebben het bij het juiste eind. De revolutie is een vrouw en de vrouw belichaamt de revolutie. Maar ook de armoede wordt tot uitdrukking gebracht in de vrouw, evenals hoop en de natuur. Zonder de creatieve en krachtige deelname van de vrouwen is er geen kans op succes.
Juan Gonzalez: Meneer de president, er bestaat geen twijfel meer over dat de meerderheid van de bevolking in Venezuela uw beleid steunt. Er zijn echter nog steeds mensen in Venezuela die zeggen dat u deze meerderheid gebruikt om afwijkende meningen te kunnen negeren. Onlangs nam ik deel aan een forum aan de universiteit van Colombia, samen met Gustavo Cisnero, de directeur van Venevision en hij beweerde dat u de vrije pers in Venezuela belemmert zijn werk te doen. Toen vroeg ik hem of het de taak van de Venezolaanse pers was om staatsgrepen mee te organiseren. Ik zou echter graag van u vernemen hoe u de rol van de pers ziet in uw democratische revolutie en wat de rol van de pers is in de communicatie van ideëen naar de massa's.
Hugo Chávez: Ignacio Ramonet schreef onlangs een artikel getiteld "The Media Dictatorship", omdat de meeste media, niet alleen in Venezuela maar over de hele wereld in handen zijn van zeer machtige en rijke mensen. De persoon naar wie u net verwees is daar een duidelijk voorbeeld van. Hij was een van degenen die deelnamen aan de poging tot staatsgreep destijds. Hij gebruikte al zijn macht in de media, alle kranten en commerciële televisiestations en kon hiermee zelfs de internationale publieke opinie een tijd lang om de tuin leiden. Ik werd beschreven als een tiran die zijn volk afslachtte, en de tiran zou verslagen en van zijn troon gestoten zijn. Een paar uur later brachten de mensen die de tiran ten val gebracht hadden hem weer terug aan de macht. Zo stonden de media voor het oog van de wereld in hun hemd. Dat is een van de problemen waarmee we vandaag de dag in de wereld te kampen hebben, de tirannie van de media. Dit probleem hebben we wereldwijd veronachtzaamd. Tegelijkertijd mogen we ons echter ook verheugen in het feit dat er ook uitstekende televisieprogramma's zijn.
Elke dag komt de waarheid meer aan het licht dankzij de orkaan Katrina. Tijdens de ramp keek ik heel veel naar CNN, en ik herinner me een journaliste - ik meen dat ze Inez Fered heette - die zich in het hart van de orkaan bevond. Ze interviewde mensen en de waarheid werd verteld. Zij en andere journalisten begonnen de regering te bekritiseren vanwege haar reactie op de tragedie. De machthebbers konden de waarheid niet meer verzwijgen, zelfs niet met behulp van CNN en andere grote mediabedrijven. In Venezuela is de persvrijheid absoluut. Ik vraag me af of er nog een land is waar de vrijheid van meningsuiting zo gerespecteerd wordt als in Venezuela. Laatst bijvoorbeeld kwam Luis Zapatero, de Spaanse premier naar mijn land. Hij arriveerde 's avonds laat en de volgende ochtend wachtte ik hem op in het paleis. Toen ik hem ontmoette zei hij: "Chávez, ik had al veel gehoord over u en over de vrijheid van meningsuiting. Vanochtend heb ik twee uur televisie gekeken en ik heb de kranten gelezen. Er leeft in mij geen enkele twijfel meer dat jullie hier volledige vrijheid van meningsuiting hebben en dat dit zo zal blijven." Alle geruchten die over ons in de wereld gebracht worden zijn volkomen onwaar. Ik geloof dat er hier in de Verenigde Staten een journaliste gevangen zit omdat zij weigerde haar bronnen te onthullen. Dat zal in ons land niet gebeuren, journalisten die in de gevangenis zitten en vervolgd of zelfs vermoord worden. In Venezuela heerst op dit gebied absolute vrijheid. Die maakt deel uit van de dynamiek van de revolutionaire democratie. Wat de mediakapitalisten ons niet kunnen vergeven wordt ons wel vergeven door de bevolking. De bevolking is zich volkomen bewust van de realiteit, ondanks de lastercampagnes van de media.
U vroeg mij naar de middenklasse, daar was ik nog niet op ingegaan maar het is wel belangrijk. De strijd die in de wereld gaande is raakt ook aan de middenklasse. In Venezuela is de middenklasse in het hele land in opkomst en draagt bij aan het hervormingsproces. Na de staatsgreep heeft deze groepering zich ontwikkeld in positieve zin. Toen de Cubaanse artsen in Venezuela arriveerden begonnen de media een campagne tegen hen en slaagden erin de middenklasse voor zich in te nemen tegen de aanwezigheid van deze artsen. Men slaagde erin om Venezolaanse artsen ervan te weerhouden deel te nemen aan de nieuwe gezondheidszorgprogramma's. Dat was de waanzin ten top. Vandaag zijn er echter duizenden Venezolaanse artsen die samenwerken met de Cubaanse artsen. Er zijn tandartsen en oogartsen, het buurtproject en het gezondheidsprogramma. Er worden nu jaarlijks 100 miljoen doktersbezoeken afgelegd op een bevolking van 25 miljoen. Dat betekent dat elke Venezolaan gemiddeld viermaal per jaar naar de dokter gaat, zonder dat er iets in rekening gebracht wordt. Samen met Fidel Castro hebben we een samenwerkingsovereenkomst ondertekend om in de komende tien jaar nog eens 200.000 artsen op te leiden. We leiden hen op in Zuid-Amerika, Afrika en de Verenigde Staten om daar levens te redden. Artsen die de armen helpen, die hebben we nodig. Ook hebben we het "Miracle Project" opgezet, en dit project stellen we nu ter beschikking van de Verenigde Staten. Morgen zal dit programma uitgezonden worden en als er dan mensen in uw land zijn die oogproblemen hebben en een operatie moeten ondergaan die ze zich niet kunnen veroorloven, laat hen dan naar het Venezolaanse consulaat, naar onze ambassade in de VS gaan, of naar het kantoor van onze oliemaatschappij CITGO. Wij verzorgen dan vervoer voor deze mensen naar Caracas of Havana, helemaal gratis. Deze mensen kunnen daar dan hun operatie ondergaan. Dit jaar zijn er bijna 100.000 mensen aan hun ogen geopereerd, vooral vanwege staar. Als je kinderen hieraan niet bijtijds opereert kunnen ze blind of slechtziend worden. U draagt een bril en kunt daarmee aardig zien terwijl u schrijft. Als u hem afzet kunt u misschien niet lezen. Ik evenmin. Ik ben nu 51 en ik heb last van mijn ogen dus heb ik een bril. Er zijn mensen die niet lezen kunnen omdat niemand hen gezegd heeft dat ze een bril moeten dragen. Miljoenen mensen kunnen niet zonder bril. En wat die oogoperaties betreft, we hebben samen met Fidel een plan opgesteld om de komende tien jaar, van 2005 tot 2015, meer dan een miljoen mensen aan hun ogen te laten opereren, 600.000 per jaar. Dat wort een prachtige onderneming waarmee we ook de bevolking van de VS gaan helpen, vooral de allerarmsten. U moet ons helpen deze mensen die aan oogziektes lijden te laten behandelen.
Amy Goodman: Ik weet dat u weg moet, meneer de president, maar ik wilde u nog vragen waarom u de uitlevering naar Venezuela wenst van Luis Posada?
Hugo Chávez: Welnu, u weet dat er overstelpende bewijzen zijn dat dit heerschap een terrorist is en dat hij onder meer het brein was achter het opblazen van een Cubaans vliegtuig dat van Barbados naar Caracas vloog. Bij deze terroristische aanslag kwamen 73 mensen om het leven. Maar ook in Venezuela speelde hij in de 60-er en 70-er jaren een belangrijke rol in een politieke groepering die verantwoordelijk was voor vele gevallen van marteling en vermissing. Vanwege het opblazen van het vliegtuig was Posada al veroordeeld en gevangengezet in Venezuela, maar hij vluchtte met behulp van zijn vrienden. Nu we hem hier in de VS opgespoord hebben is het onze plicht om zijn uitlevering te vragen. Hij is een zeer gevaarlijk persoon, een terrorist en een moordenaar. Hij heeft veel schade berokkend en omdat hij actief is zou hij nog meer schade kunnen toebrengen. Zelfs toen hij nog in de gevangenis zat was hij het brein achter een terroristisch netwerk dat actief deelnam aan de staatsgreep in Venezuela. Er waren aanslagen waarbij mensen werden vermoord door sluipschutters, en ik kreeg hier vervolgens de schuld van. Hij moet aan Venezuela worden uitgeleverd.
Aldus de Venezolaanse president Hugo Chávez tijdens zijn eerste uitgebreide interview in de Verenigde Staten. Over twee weken het vervolg van dit gesprek waarin hem gevraagd wordt welke bewijzen hij heeft voor de moordpogingen op hem door de regering Bush. Ook wordt hem gevraagd naar zijn aanbod om goedkope olie te leveren aan de armen in de Verenigde Staten.
Bron: TV Democracy now!, New York, 19 september 2005, vertaling Frans Willems.