|
|
De politieke affaire n.a.v. de troepenuitzending naar Zuid-Afghanistan maakt nog duidelijker dat er geen bestaansgrond (meer) is voor D66, ingeklemd als deze partij is tussen de PvdA en de neoliberalen van CDA en VVD. De pogingen om uit die politieke impasse, die begin vorig jaar in een stroomversnelling raakte te komen, zijn met het Afghanistan-avontuur beëindigd. Je kunt niet in het kabinet één van de belangrijkste neoliberale ministersposten bezetten en in de Kamer proberen een progressief masker op te zetten.
Het was echt niet Boris Dittrich alleen die dubbel spel speelde. Het gaat om de schizofrene politiek die D66 voert. Met Brinkhorst in de regering is er geen progressief gezicht van D66 mogelijk. De aanhangers van de 'lijn Brinkhorst' laten zich niet verenigen met de basis van de partij die zich terecht keerde tegen de troepenuitzending. De D66-ministers en hun geestverwanten hebben de wil van een groot deel van de leden van de partij geschoffeerd. Politiek bleek het dus ook niet mogelijk om een coalitie met SP en GroenLinks aan te gaan inzake Afghanistan en tegelijk een minister te leveren die de verzinnebeelding is van het neoliberale afbraakbeleid. De spagaat was te groot. De poging om het politieke gezicht te redden door Dittrich weg te sturen zullen niet voorkomen dat D66 nog verder afbrokkelt.
Natuurlijk kunnen de aanhangers van de neoliberale politiek in CDA en VVD wel een 'zogenaamd progressief' randje gebruiken, zeker zolang Brinkhorst op Economische Zaken uitvoering aan de 'Lissabon-akkoorden' mag geven. Boris Dittrich leek de aangewezen persoon om de 'mission impossible' waar te kunnen maken. Maar de werkelijkheid haalt zulke constructies onvermijdelijk onderuit. D66 heeft in het huidige politieke spectrum twee mogelijkheden, zichzelf opheffen of doormodderen als kruiwagen van rechts. Zo'n rol geeft echter geen gegarandeerd zekere toekomst. Zeker niet als alles erop wijst dat een nieuwe regering in 2007 niet zonder de PvdA kan worden gevormd.
Dan snappen Wouter Bos en zijn fractiegenoten beter in wat voor tijd we nu leven. In gesloten colonne op naar het pluche, ongeacht wat grote groepen, soms zelfs meerderheden, in de PvdA ervan vinden. Ook hier vindt, net als binnen D66, een duel plaats tussen top en basis. Waarbij de basis kennelijk bereid is veel te slikken als 'hun' partij maar weer in de regering kan komen. Hoelang houdt dit 'nieuwe realisme' nog stand? Wanneer krijgt de PvdA het volgende lesje?
De fractie voert de bevelen van Wouter Bos en zijn, nationale en internationale, raadgevers 'met de grootst mogelijke meerderheid' uit. 'Geen standpunten innemen die we niet zouden innemen als we zelf in de regering zouden zitten', is het parool. En daarmee is geen linkse regering bedoeld. Progressief vredelievend Nederland is gewaarschuwd. Het was voor velen allang duidelijk dat de PvdA-fractie, ondanks de politieke poppenkast, voor de troepenuitzending zou stemmen. De koers ligt al geruime tijd vast en is gericht op deelname aan het Europese neoliberale beleid, uiteraard in een Nederlands jasje.
Het PvdA-kamerlid Van Heteren beklemtoonde als enige in de fractie dat een Nederlandse bijdrage in Uruzgan, onder de gegeven omstandigheden, niet veelkans van slagen heeft en hield voet bij stuk. En geef haar eens ongelijk. Al die voorstanders in Kamer en kabinet, die nu zo hoog opgeven over de gegarandeerde veiligheid en passende risico's, sturen 1200 jonge mensen onder valse voorwendselen naar een gebied dat levensgevaarlijk is. Het is te hopen dat Van Heteren en de morrende PvdA-achterban ondanks alles doorgaat met het verzet. De demonstraties tegen de oorlog in Vietnam namen ook geleidelijk aan in hevigheid toe. De NCPN is benieuwd hoe het verder met Wouter Bos gaat als zijn papieren praatjes door de realiteit worden weggeblazen.
Dat grote delen van de Iraakse en Afghaanse bevolking de bezetting door de, door Amerikanen geleide, marionetten-coalitie gewoon niet pikken komt in de meeste hoofden niet eens meer op. De bezetting is immers, vinden 127 kamerleden van de 150, nodig voor de 'arme achterlijke' Afghanen. Alsof het niet gewoon om de verdediging van westerse geostrategische en oliebelangen gaat. Als het werkelijk om de verheffing van de Afghaanse bevolking zou gaan, zouden we morgen ook een troepenmacht naar Saoedi-Arabië moeten sturen. Daar worden de vrouwen net zo onderdrukt en heersen Taliban-achtige opvattingen over leven en dood. Bezettingen zijn nooit goed te praten of je nu peace-keeping, peace-making, stabilisatiemacht of - zoals Balkenende het zelfs durft te noemen: internationale solidariteit - een ander eufemisme gebruikt. Het blijft een militaire bezetting.
PvdA-kamerlid Godelieve van Heteren wijst in haar verantwoording ook nog op een andere belangrijke kwestie. De ISAF komt in een hoger geweldsspectrum te werken, zegt zij, aansluitend op de ambities van de NAVO. En waarom is ze daarover bezorgd? "Omdat die ambities helaas nog onvoldoende doorgesproken werden buiten de kringen van de NAVO-supporters". Daar heeft ze een belangrijk punt, waarover het in de debatten nauwelijks ging. Nederland werd door buitenlandse inmenging weer een stapje in de richting van de trouwste NAVO-bondgenoot gedwongen. Met De Hoop Scheffer aan het NAVO-roer, direct onder bevel van Bush, kon de Nederlandse regering en dus ook de Tweede Kamer en elke partij met regeringsambities niet anders dan vóór stemmen. Nederland dreigt, ook met de PvdA in de regering, zetbaas te blijven van Bush en Blair.
Prime, Internationale Socialisten (IS) en het Nederlands Palestina Komité (NPK) riepen kort voor de kamerbehandeling in allerijl op om te demonstreren op 2 februari. Het Rotterdamse RtNO (Rotterdam tegen de Nieuwe Oorlog) deed dat al eerder voor een demonstratie in Rotterdam op 1 februari. Het Platform tegen de Nieuwe Oorlog riep vervolgens op 31 januari ook op voor de demonstratie op 2 februari. De onmacht en verdeeldheid waren jammer genoeg nog nooit zo groot.
Pogingen van de NCPN om in deze situatie een strategie van opklaring en bewustwording te beginnen werden in de coördinatiegroep van het Platform afgewezen. Een voorstel om als vredesbeweging een principiële discussie over het verschijnsel 'vredesmissies door gewapend optreden' te starten werd ook niet overgenomen. Het is dan niet verbazingwekkend dat een aantal organisaties alsnog opriepen om te demonstreren. Daarbij wordt door deze organisaties jammer genoeg uit het oog verloren dat alleen door gezamenlijk optreden een betekenisvolle vuist gemaakt kan worden. Het organiseren van demonstraties op deze kleine schaal werkt eerder contraproductief.
De NCPN roept daarom op gezamenlijk, binnen het Platform tegen de Nieuwe Oorlog, te gaan werken aan de versterking en coördinatie van het noodzakelijke verzet tegen de imperialistische troepenuitzendingen. De NCPN gaat door met de pogingen om een principiële discussie over nut en noodzaak van vredesmissies van de grond te krijgen. De partij gaat door met het uitleggen van de samenhang van de neoliberale belangen die achter de troepenuitzendingen steken (Pax Americana, gemeenschappelijke Angelsaksische bank- en oliebelangen, enz). De NCPN zal blijven wijzen op de noodzaak de militaire uitgaven te verlagen, de sociale afbraak te stoppen en voor een rechtvaardiger verdeling van de enorme rijkdom op de wereld.
Er is een lange weg te gaan, successen zijn op kort termijn niet te halen. De perspectieven op wat langere termijn zijn echter groter dan ooit. De verontwaardiging onder de bevolking tegen de afbraak van het sociale stelsel, de democratische verworvenheden en de loonroof nemen toe. Die verontwaardiging zal groeien, net als de twijfel over de juistheid van de troepenuitzending. De kloof tussen de bevolking aan de ene kant en de meerderheid in de Tweede Kamer en het kabinet aan de andere kant wordt groter. Aan een echt breed initiatief zal de NCPN (actief) meewerken. De strijd voor vrede zal moeten worden verbonden met de sociale strijd. Oorlogen maken alleen de rijken rijker. De militaire uitgaven moeten omlaag, zeker in tijden waar de voedselbanken als paddenstoelen uit de grond schieten.
Eerst de mensen, niet de winsten!
NCPN, 4 februari 2006.