Anna Ioannatou
In de tweede helft van februari staakten de zeelieden. Ook gingen de landbouwers met een protestactie de wegen op met hun tractoren en het bankpersoneel staakte een dag (daar blijft het niet bij). De staking van de zeelieden was de hardnekkigste. Ruim een week was er geen bootverbinding en dus ook geen vervoer van goederen.
Ondanks de bekende argumenten dat de staking nationale economische belangen schaadt en dus een strafbaar feit is (stakingen worden door justitie altijd als illegaal misbruik gekenschetst en dan zijn er nog mensen die denken dat dat geen klassenjustitie is) kwamen er toch veel solidariteitsverklaringen en -acties uit andere sectoren. Voor 28 februari en 15 maart zijn er landelijke 24-uursstakingen aangekondigd voor alle sectoren en er komt nog meer. De tijd van continue sociale onrust is aangebroken.
De economie kan hier niet tegen, aldus regering en grote 'werkgevers'. Rechten als pensioen, vakantie, vaste werktijden en vaste banen, ziekteverzekeringen enz. enz. zouden ondraaglijk zijn voor de economie. Dat wordt van alle kanten rondgebazuind in een koor van grootondernemerskapitaal en regeringsvertegenwoordigers. De voormalige 'socialistische' regering (Pasok, Papandreou) greep de kans aan voor een humanitaire aanval op de regering, kennelijk erop vertrouwend dat het geheugen van de bevolking niet ver reikt. Tijdens dat 'socialistische' bewind immers hebben de werkende klassen de bruutste mobilisaties voor een gedwongen terugkeer naar de werkplek beleefd, waarbij zelfs gewonden vielen. Op dezelfde manier als deze regering, maar veel bruter maakte ook zij een eind aan de zeeliedenstaking van 2002. Maar hoe zit het nou met die economie?
Voor de periode 2000-2004 liepen de nettowinsten van de bankiers van acht belangrijke banken op tot 10,1 miljard euro. De gegevens voor de eerste negen maanden van 2005 geven een voortzetting en versterking van deze tendens te zien. Deze mensen weigeren nu vanwege 'tekorten', 'lage rentabiliteit' en 'concurrentiedreiging' de collectieve arbeidsovereenkomst te ondertekenen - ze willen er niet eens over praten! - en eisen overeenkomsten met elke bank afzonderlijk.
In de privésector (banken niet inbegrepen) stijgen de winsten elk jaar en geven in totaal hoge cijfers te zien. In 2004 was dat 30 miljard euro bruto, hetgeen gelijkstaat met 18 procent van het bruto nationaal product! De cijfers voor de eerste negen maanden van 2005 geven met uitzondering van zeven (van de 48) sectoren een nieuwe forse stijging van de nettowinsten te zien. De winstpercentages variëren van 30 tot 189 procent. De Bond van Griekse Industriëlen probeert nochtans de nationale arbeidsovereenkomst af te schaffen vanwege 'problemen'.
Ook de steen en been klagende overheidssector, die zijn werknemers een loonsverhoging van nog geen euro per dag reëel belooft, staat voor 35 procent van de inkomsten op de rijksbegroting (overwegend geplukt van de bevolking via kredietinstellingen). Voor 2006 wordt er op een flinke stijging gerekend, als het lukt de collectieve arbeidsovereenkomsten af te schaffen.
De regeringsdienaren doen hun best voor hun werkgever, het grote kapitaal.Steeds meer belastingverlichting, superleveranties, overheidsopdrachten, superkapitaalinjecties en wat dies meer zij. De werkende en werkloze bevolking krijgt elke dag te horen dat de koek bijna op is en ze maar genoegen moet nemen met nog minder, want de economie kan het allemaal niet dragen... Stakingen zijn asociaal en onnationaal, want denk toch aan de last voor andere delen van de bevolking en de economie! Het hoeft niemand te verbazen, dat de KKE (Communistische Partij) aangeklaagd wordt als aanstichter van het hele stakingsgebeuren en dus als een tegen de belangen van het land ingaande partij. Dit geheel in strijd met wat in de regel van deze partij gezegd wordt: stem er niet op, want de communisten zijn te klein om iets te kunnen doen. Hoe nu een kleine partij ineens zo almachtig kan zijn, dat ze het land in rep en roer kan brengen door mensen tot staken aan te zetten, is een vraag die makkelijk te beantwoorden is, lijkt ons...
Het wordt tijd om niet alleen te mopperen en te morren. Ook staken is niet genoeg, als het verschijnsel niet opgetrokken wordt tot de juiste politieke conclusies, die in ander stemgedrag omgezet worden.