 Het Amerikaanse bezettingsleger toont in Irak op alle mogelijke manieren op afschuwelijke wijze het ware gezicht van het imperialisme. De VS-politiek is met de dag nadrukkelijker bezig om de federale staat Irak uiteen te drijven. De 'balkanisering' van Irak is in volle gang. Stop de bezetting van Irak.
|
|
Beste kameraden en vrienden,
Ook in 2005 stond de situatie in Irak gedurende het gehele jaar internationaal in de belangstelling, in verscheidene landen werd het zelfs één van de belangrijkste nationale aangelegenheden. Het is ook een actueel onderwerp gebleven in de debatten in progressieve, democratische en arbeidersbewegingen, vooral vanwege de voortdurende instabiliteit en het extreme geweld, dat dagelijks heeft geleid tot de dood van talloze onschuldige burgers. (deel2/slot)
Ons oordeel van toen (dat nog steeds geldt) is dat in de huidige omstandigheden en krachtsverhoudingen in Irak er geen ander alternatief proces is dan het bestaande, dat een politiek perspectief biedt voor het herstellen van veiligheid en orde in het land en het leidt naar een weg van wederopbouw en ontwikkeling. Het overgaan tot gewapende actie kan weliswaar sommige aspecten van het politieke proces belemmeren, tegenslagen veroorzaken en onderhandelingsmogelijkheden creëren voor het zeker stellen van belangen en posities voor hen die op deze manier strijd voeren, maar het brengt geen politiek vooruitzicht voor het oplossen van de problemen van het land, noch de beëindiging van de bezetting noch de wederopbouw van de staat, laat staan het vestigen van democratie. Dit gebrek aan politiek perspectief van gewapende actie is bevestigd door de vooruitgang van het politieke proces en het feit dat algemene verkiezingen zijn gehouden in januari 2005.
Het politieke proces heeft te kampen met twee soorten tegenstellingen of conflicten. De eerste is die tussen alle facetten van dat proces als geheel en krachten die daartegen zijn, hoofdzakelijk aanhangers van het voormalige regime en extremistische islamieten. Een tweede reeks tegenstellingen is die tussen de politieke krachten en stromingen die gezamenlijk het proces vormgeven, die verschillende, misschien tegenstrijdige visies en sociale plannen en agenda's hebben.
Ten gevolge van de erfenis van het oude regime, de manier waarop de omwenteling plaatsvond en de veranderingen in de wereld, verkeren de politieke en sociale krachten die zich inzetten voor de nationale, democratische agenda niet in een beste staat. Zij hebben een zwakkere positie dan de krachten die zijn gebaseerd op het politiseren van godsdienstige, sektarische of etnische identiteiten. De laatstgenoemden werden niet zo ongunstig beïnvloed door de tirannie en de onderdrukking zoals burgerlijke organisaties en democratische krachten. Zij profiteerden van het feit dat heiligdommen, die als plaatsen voor indoctrinatie en politieke mobilisatie konden worden gebruikt, bescherming boden. Deze situatie is echter niet statisch.
De VS en hun bondgenoten zijn hoofdrolspelers in de Iraakse aangelegenheden. Het is echter onjuist om de rol van de interne factoren en de Iraakse spelers over het hoofd te zien. Gebeurtenissen en de ontwikkelingen in Irak tonen aan dat de laatstgenoemden de richting, de inhoud en het tempo van de ontwikkeling van het politieke proces effectief kunnen beïnvloeden. Deze invloed wordt sterker naarmate de Iraakse krachten slagen in het aaneensluiten van de rijen en samen optrekken voor gemeenschappelijke nationale belangen. Daarom beschouwen wij de ontwikkelingen en hun verloop als het resultaat van een strijd, in plaats van slechts het uitvoeren van een vooropgezet plan, opgelegd door de bezetters. Er is geen twijfel over dat de bezettingsmachten hun eigen agenda en plannen hebben, maar deze kunnen inde war gebracht of veranderd worden door de Iraakse krachten. Wij stellen het politieke proces voor als een strijdarena, met zicht op het naderbij brengen van een onafhankelijke democratische agenda.
Verzet tegen een invasiemacht is een legitiem recht dat wereldwijd wordt erkend. Nochtans denken wij dat het verkeerd is om de weerstand tegen gewapende strijd - een vorm van strijd waartoe pas moet worden overgegaan als de andere vormen van verzet gefaald hebben of niet uitvoerbaar zijn - te verminderen. Sinds de ineenstorting van het regime in Irak was er, en zal er in de nabije toekomst een verscheidenheid bestaan aan mogelijke vormen van politieke strijd. Wij, en de politieke machten in het algemeen, hebben die mogelijkheden nog lang niet uitgeput, vooral op het gebied van massastrijd, vakbeweging, maatschappelijke organisaties, enz. Daartegenover staat, in tegenstelling tot alle voorbeelden die wij kennen ui het verleden, dat de groeperingen die gewapend verzet tegen de bezetting willen voeren, niet met een politiek en sociaal programma gekomen zijn en ook nog geen eigen politieke vertegenwoordigers naar voren hebben geschoven. In feite is hun werkelijke doel een tiranniek streven en antidemocratisch. Hoewel wij geloven dat het toevlucht nemen tot wapens in de huidige Iraakse context een averechtse werking heeft, zijn wij bereid de dialoog aan te gaan met dié verzetsgroepen die daadwerkelijk de bezetting bestrijden maar zich onthouden van gruweldaden tegen burgers en infrastructuur. Hoewel we het bestaan van dergelijke groepen niet ontkennen, vormen zij niet de belangrijkste factor in de gewapende strijd die over het algemeen door extremistische islamieten en aanhangers van het vorige regime wordt overheerst.
We maken ons sterk om de condities te creëren voor het zo snel mogelijk terugtrekken van buitenlandse troepen. Wij denken echter dat een oproep tot onmiddellijke terugtrekking niet in aanmerking neemt dat er enorme tegenstellingen in ons land bestaan, met daarnaast paramilitaire organisaties en dat de Iraakse veiligheidstroepen onvoldoende voorbereid zijn. Daarom roepen wij op voor het ontwerpen van een tijdschema voor de terugtrekking, en tegelijkertijd een verdubbeling van de pogingen om de interne politieke, institutionele en veiligheidsvoorwaarden te creëren die deze terugtrekking mogelijk maken. Zoals bleek uit de verklaring van de 'National Accord Conference' die in november jl. in Caïro werd gehouden, bestaat er in Irak consensus over een dergelijk tijdschema van terugtrekking, ten einde chaos en nog meer leed te voorkomen. Dit is een realistisch plan en kan uitgevoerd worden in een relatief korte periode.
We hopen dat de krachten tegen de oorlog de complexiteit van de situatie in Irak goed in ogenschouw nemen. Tegelijkertijd respecteren we het recht van alle partijen en organisaties in de landen die troepen hebben gestuurd naar Irak om op te roepen tot een snelle terugtrekking, het is hun interne zaak. Terwijl wij ook het recht voorbehouden onze eigen positie te formuleren in overeenstemming met datgene wat wij in het belang achten van ons land. Zo'n benadering kan een effectieve en praktische basis vormen voor gezamenlijke actie voor de nobele zaak van wereldvrede en de strijd voor vrijheid, democratie, mensenrechten en sociale vooruitgang.
Wij verwelkomen een grotere rol voor de VN in deze overgangsperiode naar volledige nationale soevereiniteit, een zo snel mogelijke beëindiging van de aanwezigheid van buitenlandse troepen en ondersteuning voor de wederopbouw van het land. We roepen ook op tot het activeren van de rol van de VN om Irak en ons volk in staat te stellen het politieke proces af te ronden,democratische instellingen op te bouwen en een volledig legitiem gekozen regering te installeren, evenals het zeker stellen van vrije, eerlijke en transparante verkiezingen.
Wij betreuren het dat de Iraakse democratische krachten in hun moeilijke strijd geen effectieve solidariteit en steun van internationale krachten van linkerzijde hebben ontvangen. Daardoor zijn de meeste van deze internationale krachten jammer genoeg slechts waarnemers van gebeurtenissen gebleven, in plaats van dat zij positieve invloed uitoefenen op de huidige strijd voor de toekomstige loop der ontwikkelingen in Irak. Vooral wat betreft de steun van de strijd voor een democratisch perspectief, op een moment waarop de Iraakse patriottische en democratische krachten dringend behoefte hebben aan dergelijke concrete en veelsoortige steun en solidariteit.
Comité Internationale Betrekkingen, Centraal Comité Iraakse Communistische Partij
Bagdad, 15 januari 2006, vertaling Piet Schouten.