|
Rinze Visser
Meestal vind ik een aanleiding voor het schrijven van een stuk op deze plaats in iets dat geschreven is in een of ander blad. Nooit of zelden komt het voor dat ik daar in een, in onze krant afgedrukt, stuk een aanleiding zie. Toch moet het er dan eens van komen. Het stuk van David Pestieau 'Je hebt cartoons en cartoons' herbergt een problematiek waarover ik al veel langer loop na te denken. Namelijk: de relatie tussen politiek en religie.
Deze relatie is de laatste tijd nogal in het nieuws. Zo heb ik mij vaak ongemakkelijk gevoeld als ik weer eens de bewering vernam dat er met name in ons land een grote hetze tegen de islam wordt gevoerd. Wie echter zo nuchter mogelijk en onbevooroordeeld de zaken volgt, oren en ogen goed open heeft, herkent twee fenomenen, die allebei voor politieke doeleinden gebruikt kunnen worden. Er is inderdaad sprake van geschrijf en gepraat over moslims en hun geloof, waarvan je je mag afvragen welk politiek doel dat dient... Met een zekere poltieke graagte worden vaak standpunten ingenomen, waarbij je wel het gevoel hebt dat het alleen maar dient om een afkeer van moslims en migranten in het algemeen op te wekken.
Maar daar staat tegenover dat er in ons land ook veel begrip is voor moslims en hun geloof. Aan de andere kant ervaar ik - door veelvuldig in de media optredende personen - een grote beschuldiging aan het adres van de autochtone bevoking van een gebrek aan respect. Dit, terwijl er zeker ook vanuit de niet-moslimwereld dikwijls geroepen wordt om respect voor moslims en voor alle andere gelovige mensen. Mijn waarneming is dat het gewoon niet waar is dat er een grote hetze tegen moslims wordt gevoerd. Want tegenover hetzerigheid door bepaalde personen en groepen is er ook een grote mate van begrip voor zich beledigd voelende moslims vanwege de al veel genoemde Deense spotprenten. Recente gebeurtenissen - ook die van vergelijkbare aard - horen in een breder politiek kader te worden geplaatst. Bijvoorbeeld ook dat 'westerse' arrogantie van kapitalistisch hoog ontwikkelde landen wordt geplaatst tegenover een gevoel van achterstelling en opgedrongen minderwaardigheid en de rol hierbij van kolonialisme en internationale uitbuiting.
Als we kijken naar de veranderingen na de ineenstorting van de Sovjet-Unie en andere socialistische landen, en naar de rol van de Verenigde Staten van Amerika met hun overal op de aarde strategisch geplaatste militaire uitvalsbases, om overal waar en wanneer de supermachtleiding gevaar loopt in te kunnen grijpen, dan beseffen we dat het in diskrediet brengen van, in dit geval, de islam, past in deze strategie. Alhoewel een deel van de VS-bases nu juist ook in moslimlanden ligt, wat een en ander zeker relativeert en het klassenkarakter nu juist meer zichtbaar maakt.
Maar is het ook niet waar dat de munitie, nodig voor het tot nu toe welslagen van deze strategie, wordt aangeleverd door moslims zelf, door extremisten onder hen? Extremisten die de grote massa van moslims over de hele wereld kunnen gijzelen in stilzwijgen of in latente steun voor de extremen, omdat hier ook angst voor afvalligheid aan de orde is. Wat de grote massa's in moslimlanden in een positie brengt waarin de noodzakelijke klassenstrijd voor verbetering van hun sociale positie onder een grote wolk van godsdiensttegenstellingen en vermeende geloofsoorlogen naar de achtergrond drijft.
Laten we vooral niet vergeten dat de op het oog felste tegenstanders - dehaviken - in de VS én de moslimterroristenleiders hun gemeenschappelijkheid vinden in hun grote afkeer van communisme en socialisme én, hieruit volgend, hun haat tegen de miljarden gewone mensen op de wereld, of ze nu wel of niet moslim zijn. Het is theorie, maar het zou, vanuit de logica geredeneerd, waar kunnen zijn: bij het aan kracht winnen van het communisme, bij een sterke groei van invloed, hadden dan niet de VS en hun bondgenoten (NAVO) zij aan zij met de moslimextremisten het communisme en de communisten bestreden? Was Afghanistan, waar Bin Laden en consorten samen met alle andere bestrijders van het communisme, daar al niet een voorbeeld - of een voorbode - van?
Zeker, angst voor de islam wordt ook gevoed. We leven zeker niet in een wereld waar 'lief zijn voor elkaar' het leidend beginsel is. Maar het is ook waar dat, als er sprake is van angst voor de islam en moslims onder het gewone volk, dit mede wordt aangewakkerd door een aantal moslims zelf. Ook ik kijk televisie. Ook ik zie, zoals heel veel anderen, praatprogramma's waarin de zogenaamde 'mediamoslims' optreden. Het fanatisme, in woord en gebaar, de vaak onbeschofte wijze waarop men gewoon weigert naar andermans standpunten te luisteren, de arrogantie met betrekking tot hun geloof, terwijl honderden miljoenen van hun geloofsgenoten in erbarmelijke omstandigheden leven, dat alles wekt zeker geen sympathie. Eerder bevestigt het al bestaand onbegrip en angst.
Als we de beledigingen aan het adres van communisten, het onfatsoen jegens hen, het op de ziel trappen, de beschuldigingen van criminaliteit, eens vergelijken met de kritiek op de islam, dan komt dit geloof met zijn aanhang er zeker niet slecht van af. Communisten hebben de neiging, als religieuze mensen om hun gevoelens gekrenkt worden, begrip voor de gekrenkten op te brengen, ze te verdedigen als dat nodig is. En dat alles los te zien van hun materialistische wereld- en geschiedenisopvatting.
Communisten zijn altijd alert als het gaat om het aanwijzen van zondebokken voor kapitalistisch wanbeleid. Maar het moet mij wel van het hart dat communisten van nu en vroeger, samen met hun nabestaanden, dagelijks gekrenkt worden. De herdenking van de Februaristaking 1941 ligt achter ons. Communisten: nabestaanden van Februaristakers, van door de nazi's vermoorden, zij allen vernemen dagelijks opvattingen waarin communisten en fascisten aan elkaar worden gelijkgesteld. Dat alles is veel en veel erger dan een aantal spotprenten kunnen uitbeelden.
Communisten nemen het op voor hen die vanwege hun islamgeloof worden vernederd. Communisten nemen het ook op voor joden die door moslimjongeren getreiterd worden. Communisten voelen zich ook beledigd als er bij een dodenherdenking door moslimjongeren kransen worden vertrapt. Welke niet-communisten nemen het eens voor communisten op? Het mogen óók moslims zijn!