In de Duitse openbare sector wordt al acht weken gestaakt

160.000 stakers bij acties in Duitsland Al bijna 160.000 werknemers in de Duitse elektro- en staalindustrie hebben meegedaan met de door de Duitse vakbond IG Metall georganiseerde waarschuwingsstakingen. Dat heeft IG Metall gisteren gemeld op de tweede dag van massale werkonderbrekingsacties in heel Duitsland. De vakbond wil met de enkele uren durende stakingen een loonsverhoging van 5 procent afdwingen voor de 3,4 miljoen werknemers in de Duitse elektro- en staalindustrie. (De werkgevers weigeren voor het einde van de vredesperiode - die afloopt op 6april - een bod te geven, maar dat zal volgens de eerste peiligen niet hoger liggen dan 1,4 procent. De signalen staan dus ook in deze sector op storm, mdj). (NRC, 31-3-2006)

Marcel de Jong

Door het wekenlange conflict in de openbare sector komen de eisen van de werkgevers steeds duidelijker op tafel. De minister-president van Beieren, Edmund Stoiber, verkondigde een afbraak van 11.000 arbeidsplaatsen en zijn Thuringse collega Althaus wil de arbeidstijd meteen maar naar 42 uur per week verhogen, om op die manier veel arbeidsplaatsen te kunnen schrappen. Het ging dus van meet af aan niet om een langere werkweek, maar om minder banen (1).

Het stakingsfront is op dit moment verdeeld. Terwijl er bij de gemeenteambtenaren in Nedersaksen een compromis werd gesloten (met een trapsgewijze verlenging van de arbeidsduur) en er in Baden-Württemberg weer gepraat wordt, blijven de werkgevers op bondsland niveau hard. In tegenstelling tot de gemeenten hebben op bonds- en federaal niveau veel werkenden een ambtenarenstatus met een arbeidsplaatsgarantie, maar ook een stakingsverbod. Bovendien kan de overheid als werkgever voor deze groep werkenden arbeidsduur en -plaats bepalen en ze ook als stakingsbrekers inzetten. Dat maakt het voor Ver.di, maar ook voor de andere vakbonden in de openbare sector zoals de GEW (onderwijs) en GdP (politie) niet bepaald makkelijk om op dit terrein te strijden.

Een eigen stakingsfront vormen ook de academische ziekenhuizen. Hier zijn de werkenden buiten de CAO voor bondsland-werkenden gevallen, omdat hun ziekenhuizen werden geprivatiseerd. Ze zijn daardoor in een CAO-gat gevallen en eisen nu dat ze volgens de geldende CAO voor de openbare sector worden betaald, zoals andere - bijv. gemeentelijke - ziekenhuizen. De vakbond 'Marburger Bund' van artsen staakt sinds 17 maart ook in acht universiteitsziekenhuizen voor een betere CAO voor de 22.000 artsen van universiteits- en provinciale ziekenhuizen. Ook de vereniging van huisartsen (KBV) zei dat de artsen niet langer bereid waren voor 'incasso-onderneming voor de overheid' te spelen.

Intussen is het duidelijk geworden dat de overheid als werkgever nog een ander doel voor ogen heeft. De onbeweeglijkheid van de 'Tarifgemeinschaft deutscher Länder (Werkgeversverbond op bondsland niveau) wijst op een groter plan. Eén van de machtigste districten van Ver.di zal op de knieën moeten worden gedwongen. Het schijnt de werkgevers niet te bevallen dat de vakbond in de actuele strijd tienduizenden leden heeft gewonnen en de werkenden niet meer met zich laten sollen. Men wil de bonden op dit punt de les lezen. Door een verloren staking zou de vakbeweging op den duur worden verzwakt. Want een nederlaag van Ver.di zou ook zijn uitwerking hebben op de aanstaande CAO-onderhandelingen in de metaalsector.

(1) artikel: 31 maart 2006