|
Rinze Visser
Er gaat niet een dag voorbij dat je niet iets leest of anderszins opneemt wat je aandacht opeist en in je geheugen blijft zitten. Zo las ik laatst in een blad een artikel over het onderwijs en dan met name over moeilijk lerende kinderen. Mensen die hier ervaring mee hebben komen steeds vaker melden dat het aantal gedragsgestoorde kinderen groeiende is. Men spreekt soms zelfs van een explosieve groei.
Dan gaan mijn gedachten terug naar eerdere momenten. Naar een moment waarop het dagelijks bestuur van onze gemeente in het kader van het rijksproject 'Weer Samen Naar School' ging bezuinigen op het vervoer van kinderen naar het speciaal onderwijs. Het geld dat hiermee zou worden bespaard zou dan besteed worden aan meer zorg in het regulier onderwijs, waar zoveel mogelijk van deze kinderen, in het kader van genoemd project, onderwijs zouden moeten blijven volgen. Speciaal onderwijs zou eigenlijk moeten verdwijnen en alleen nog mogen bestaan voor de allermoeilijkste gevallen. Speciaal onderwijs zou stigmatiserend zijn, zo luidde het. Immers, bezuinigen en afbreken van zorg worden altijd begeleid met sociaal klinkende en tegen discriminatie gerichte pseudo-argumenten.
Een volgend moment was de 'musical', ontsproten aan het brein van toenmalig staatssecretaris van Onderwijs Netelenbos (PvdA). Alle scholen in het basisonderwijs ontvingen een boekje en cassette met tekst en muziek, met de nadrukkelijke aanbeveling dit zangspel door de leerlingen uit te laten voeren. Hoofdrolspeler was 'Domme Bas', de schlemiel, te stom om voor de duvel te dansen. Alleen goed genoeg om de planten water te geven en lekke banden van medeleerlingen te plakken. Leerlingen die in liedjes het speciaal onderwijs moesten hekelen en moesten zingen dat zij 'Domme Bas' niet kwijt wilden aan het speciaal onderwijs. Want, 'Domme Bas' hoorde bij hen, in het reguliere onderwijs. Zie hier hoe de zichzelf zo beschaafd vindende figuren denken over de minder getalenteerde medemens!
Op initiatief van de NCPN hebben de scholen in deze gemeente deze wansmakelijkheid vernietigd. En bij mijn beste weten moet ik betwijfelen of er wel ergens in Nederland deze 'musical' is opgevoerd. Regeringen zijn om minder gevallen. Ministers moesten om minder aftreden. Schaamteloosheid was het in de jaren negentig al aan het winnen van normbesef.
Volgend moment. Een aantal jaren later. Ondanks de verscherpte criteria voor toelating tot het speciaal onderwijs, steeg in onze gemeente de doorverwijzing. Op de vraag of dit ook een landelijk beeld was bleef, ook na steeds weer aandringen, het antwoord uit. Vele momenten van aandringen later werd gemeld dat er toch ook landelijk van een stijging van indiceringen naar het speciaal onderwijs sprake was. Dus, dat het zo geprezen project 'Weer Samen Naar School' door objectieve ontwikkelingen doorkruist werd. Dat er inmiddels onderzoek gaande was naar de oorzaken.
Nu is het allang geen geheim meer. Meerdere krantenberichten, meerdere achtergrondstukken in opiniebladen maken al gewag van een verontrustende situatie. Wat is er aan de hand met een toch niet onaanzienlijk deel van onze kinderen? Welke factoren zijn er de oorzaak van dat steeds meer kinderen moeilijkheden ondervinden met leren en/of gedragsstoornissen vertonen?
Maar dat de situatie verontrustend is, moet al jaren bekend zijn. En alle overheden zwegen. En naar mijn beste weten ook alle in het parlement vertegenwoordigde politieke partijen. Immers, als er ergens in Nederland in een kleine gemeente op het platteland een communistische raadsfractie iets begint op te vallen, zich vragen stelt, dan moet dat elders anderen, die veel eerder en directer met een probleem geconfronteerd worden, allang opgevallen zijn.
Zweeg men omdat men niet wilde toegeven dat een project - een onderdeel van de asociale verbouwing van ons land - al zo snel door de eigen kapitalistische werkelijkheid achterhaald werd? Hoe het ook zij, er zitten mensen voor minder in de gevangenis.