|
Rinze Visser
'Solidariteit' is voor communisten een mooi woord. Voor veel anderen was het dat niet. Maar vooral de laatste tijd is het begrip 'solidariteit' weer onderwerp van betogen en standpunten. Hieruit kan de conclusie worden getrokken dat de vele politicologen, moderne welzijnswerkers, sociologen, andere wetenschappers, pseudo-wetenschappers en ook politici met z'n allen vinden dat in de huidige tijd 'solidariteit' anders moet worden ingevuld.
De 'oude' invulling van solidariteit past dan eigenlijk allang niet meer in deze moderne tijd van mondialisering, digitalisering en individualisering, zo vinden zij. Met andere woorden: het oude begrip van solidariteit past niet meer in de huidige ontwikkelingsfase van het kapitalisme... Een nieuw fenomeen: een nieuwe ideologie streeft naar volwassenheid. En dat is het sociaalliberalisme. Het sociaalliberalisme dat het moet opnemen tegen het al eerder opgekomen neoconservatisme. Sociaal-liberalisme, dat is een stroming in de VVD, dat is een stroming in de PvdA, sociaal-liberalisme, dat is de richting waarin Groenlinks zich ontwikkelt en dat is het virus waarmee men op dit moment de SP tracht te infecteren.
Sociaal-liberalisme, dat heet sociaal ondernemersschap, dat heet solidariteit vanuit een welbegrepen eigenbelang (het belang van de gegoede burgerij!); dat heet verschillende lonen en arbeidsvoorwaarden voor verschillende mensen (sociale apartheid!). Sociaal-liberalisme betekent: werken onder het minimumloon is veel socialer dan een minimumuitkering...! Sociaal-liberalisme is zowel de linksklinkende hulptroep voor de kapitaalbezitters en andere rijken als de schaamlap voor het afglijden naar rechts. (in 'oppositie' tegen het neoconservatisme).
'Links' heeft niets te klagen, zo zeggen de rechtse voorvechters van de afbraak van alle sociale voorzieningen en rechten van de arbeidersbevolking. 'Links' heeft toch z'n vrouwen- en homo-emancipatie gekregen, z'n euthanasie en abortuswetgeving en de winst van de individuelere lossere omgang binnengehaald! 'Links' heeft niets meer te klagen en moet begrijpen dat in zo'n samenleving geen collectieve arbeidsovereenkomsten meer passen, geen wetten die toestaan dat men bij werkloosheid 'achteroverleunt'. Hier past geen staat meer die zich inspant voor het welzijn van het volk. Welzijn is de verantwoordelijkheid van elk individu... Kapitalisme in zijn meest milde vorm is nu: sociaalliberalisme. Spontane liefdadigheid in plaats van van bovenaf opgelegde solidariteit...! Dat is: quota voor tewerkstelling van migranten en tijdelijk gastarbeiderschap tegen lage lonen inplaats van een 'mensonterende illegaliteit'. Dat is: verplichte arbeidstherapieën voor werklozen; de schoenpoetser terug in het straatbeeld, enzovoort.
Een mooi vooruitzicht voor het volk. Twee ideologische hoofdstromingen - en waarschijnlijk twee toekomstige politieke hoofdstromingen - die allebei, zij het niet op identieke wijze, de asociale loper uitleggen voor ongebreideld kapitalisme. In de dagelijkse praktijk worden daar allang voorschotten op genomen. Schofterige bejegening van werknemers is al aan de orde van de dag. Dat dit nauwelijks in de openbaarheid komt heeft alles te maken met angst voor het verliezen van werk. Mensen worden tot in het diepste beledigd, op hun ziel getrapt. Dat gebeurt elke dag. Reorganisaties worden doorgevoerd, waarbij honderden en vaak duizenden banen verloren gaan; het is de praktijk van alle dag. Zeker, er is protest, maar wel vaak als eenverplicht nummer, échte volkswoede blijft (nog) uit. Illegaal verklaarden bivakkeren op straat of in duistere circuits; daklozen, zwervers, voedselbanken, niemand kijkt er nog van op. De hel wordt steeds tastbaarder en zichtbaarder; de hel als voorwaarde voor een hemel op aarde voor anderen.
Steeds vaker worden de al half uitgeklede sociale voorzieningen 'sovjetvoorzieningen' genoemd. Sovjet? Communisme? Socialisme? Misdaad, dus: weg ermee...! Nogmaals bevestigend dat de haat tegen communisme en socialisme niet is gericht tegen tekortkomingen, fouten en ontsporingen, maar tegen het sociale, menselijke gezicht ervan. Want verheffing van het gewone volk tot volwaardige burgers, het geven van die zekerheden die het kapitalisme niet kan geven; dát is de grote misdaad van het communisme in de ogen van anticommunisten. Want voor een miljoen doden meer of minder hebben ze zich nooit echt verantwoordelijk gevoeld of druk over gemaakt. Nog steeds, zoveel jaar na de ondergang van het Oost-Europese scialistische statenblok gebruikt men het aangeleerde anticommunisme als middel om het verzet tegen de sociale afbraak hier, in Europa, in de rest van de wereld, te smoren.
Kijk in de hoofden van de geldzakken en al hun adjudanten! Niet onvrijheid, niet slachtoffers, niet elke opgevoerde door het communisme bedreven inbreuk op de menselijke waardigheid dan ook was de misdaad! Want slachtoffers maken, dat is hun dagelijkse werk! Nee, in hun ogen is de grootste misdaad tegen de menselijkheid, door communisten bedreven - want hún menszijn, dát is de menselijkheid! - het maken van de verdrukten, de verschoppelingen tot volwaardige mensen! Ja, zelfs de meest schuchtere poging daartoe, ook van hen die zich niet eens communisten noemen, is in hun ogen een misdaad.
Daarom lezen we steeds meer dat ons land, waar het gaat om rechten van de arbeidersbevolking, nog teveel op een sovjetsysteem lijkt. Anticommunisme, dat hebben zij nodig om miljoenen mensen tot rechtelozen te kunnen verklaren, ze tot speelbal van de elites te kunnen maken. Het is nu niet aan de orde eerst het anticommunisme te bestrijden teneinde ruim baan te kunnen maken voor verzet. Het is andersom: Verzet tegen de afbraak zal het anticommunisme onder de massa's doen verdwijnen. Want de bestrijders van onrecht, de strijders voor een sociale samenleving, zullen beschuldigd worden van communisme! Communist, dat zal een geuzennaam zijn!