Pentagonrapport: China militaire bedreiging

Het Chinese Volksleger staat paraat om buitenlandse agressors te weerstaan.

Gezamenlijke oefening van Russische en Chinese militairen in 2005.

Modern Chinees volksleger klaar voor verdediging. Landsverdediging, geen NAVO-agressieleger!

André Damon

Het Pentagon heeft in mei jl. een rapport voorgelegd aan het Congres waarin China wordt afgeschilderd als een militaire rivaal van de Verenigde Staten. Deze jaarlijkse beoordeling door het ministerie van Defensie, met als titel 'Militaire Macht van de Volksrepubliek China', waarschuwt voor toenemende militaire investeringen door China en schetst het dichtst bevolkte land ter wereld als een opkomende bedreiging voor de militaire en geostrategische belangen van de VS.

Het rapport stelt: "Vandaag de dag is China's mogelijkheid om gedurende langere tijd de militaire macht te behouden beperkt. Maar, zoals in het vierjaarlijkse 'Defensie Overzicht Rapport' [eerder dit jaar uitgebracht] wordt vermeld, heeft China het grootste potentieel om in militair opzicht met de VS te concurreren en ontwikkelt het land militaire vernietigingstechnologieën, die na verloop van tijd de militaire voorsprong van de VS zouden kunnen evenaren."

In het jaarlijkse rapport wordt beweerd dat China kruisraketten ontwikkelt die het voor het land op termijn mogelijk maken om schepen te bedreigen die zich helemaal bij de Mariana Islands bevinden. En China zou ook werken aan ballistische middellangeafstandsraketten, die een dreiging kunnen gaan vormen voor Amerikaanse marinebases in Japan en Guam. Volgens het rapport zou China verbeterde gevechtsvliegtuigen, bommenwerpers en logistieke systemen hebben gekocht, in een poging het leger te moderniseren en een voorsprong te krijgen ten opzichte van de wapentechnologie van de VS.

Alhoewel geen van deze bevindingen afzonderlijk een duidelijke tactische voorsprong aangeeft, zou volgens het Pentagonrapport de manier waarop China zijn strijdkrachten bewapent, het voor Peking mogelijk kunnen maken om de marine van de VS de toegang te ontzeggen tot grote delen van het westelijke deel van de Grote Oceaan.

In het Pentagonrapport wordt een oorlogszuchtiger houding aangenomen ten opzichte van de Chinees-Amerikaanse betrekkingen dan in voorgaande jaren. Het rapport maakt de inschatting dat de militaire uitgaven van China drie keer zo hoog zijn als officieel wordt verklaard en worden de volgende retorische vragen gesteld: "Waarom deze toenemende investeringen? Waarom de voortdurende grote en dure aanschaf van wapens? Waarom deze voortdurende grote militaire inzet?"

Peking heeft kritisch gereageerd op het rapport en geeft onder meer aan dat het Pentagon de Chinese militaire groei enorm overdrijft en dat er externe redenen zijn voor het handelen van China, zoals de groeiende militaire hulp van de VS aan Taiwan. Het Xinhua staatspersagentschap maakte op 25 mei jl. wel bekend dat China start met een uitgebreid 15-jarenplan, met als doel de militaire macht van China te moderniseren en uit te breiden.

In tegenstelling tot de boemannen, zoals de VS een aantal kleine en militair zwakke staten in Centraal-Azië en het Midden-Oosten afschilderen, met de bedoeling een voorwendsel te hebben voor Amerikaanse agressie, staat China potentieel voor een substantiëlere bedreiging van de hegemonie van de VS in zowel het gebied van de Grote Oceaan als op wereldschaal.

Het Pentagon maakt de inschatting dat China, over het algemeen beschouwd als de derde militaire macht ter wereld, jaarlijks tussen de 70 en 105 miljard dollar besteedt aan militaire uitgaven. In het Pentagonrapportwordt vermeld dat de verwachting is dat dit bedrag in het jaar 2025 drie keer zo hoog zal zijn, tenzij zich wijzigingen voordoen in de verhouding tussen de militaire uitgaven en de groei van het bruto binnenlands product (bbp). Het rapport wijst er ook op dat in de begroting van China voor 2006 de militaire uitgaven met 14,7 procent zijn toegenomen, een stijging die bijna 50 procent groter is dan de gemiddelde economische groei van het land.

Hierbij moet wel worden opgemerkt dat het gigantische defensiebudget van 420 miljard dollar van de VS het defensiebudget van China of van welk ander land met gemak in de schaduw stelt. Maar los van de huidige getalsmatige verschillen: het doel van Peking is zijn militaire kracht te gebruiken om zichzelf te ontwikkelen tot een dominerende macht in de regio, en op de langere termijn tot wereldmacht. Deze handelwijze brengt China in conflict met het streven van het VS-imperialisme naar de wereldheerschappij.

Sinds het einde van de Koude Oorlog is het belangrijkste strategische doel van Washington het voorkomen van de opkomst van een land of een groep landen die de geopolitieke hegemonie van de VS kan aanvechten. In dat kader werd in richtlijnen voor de defensieplanning van het Pentagon voor de belastingjaren 1994-1999 gesteld: "Ons eerste doel is het voorkomen van de opkomst van een nieuwe rivaal, op het grondgebied van de voormalige Sovjet- Unie of ergens anders, die een bedreiging vormt voor de wereldorde, zoals dat voorheen door de Sovjet-Unie werd gedaan. Er zijn andere landen of coalities van landen die in potentie, op de langere termijn, strategische doelen en een militaire houding kunnen ontwikkelen gericht op regionale of wereldwijde overheersing. Onze strategie moet zich nu richten op het voorkomen van de opkomst van welke potentiële toekomstige wereldconcurrent ook."

Een belangrijk onderdeel van de militaire superioriteit van de VS is hun maritieme overheersing, grotendeels bewerkstelligd door de inzet van twaalf vliegdekschepen en de daarbij behorende gevechtstroepen. De economische macht van China neemt weliswaar toe, maar de logistieke, technologische, organisatorische en bouwkundige problemen die komen kijken bij de opbouw van een marinemacht die de marine van de VS kan evenaren zijn zo enorm, dat het project praktisch onuitvoerbaar is. In plaats daarvan is het wellicht mogelijk, volgens de VS-inlichtingendiensten en commentatoren van buitenlands beleid als Stratfor en International Institute for Strategic Studies, dat China zal proberen om de VS-hegemonie in het westelijke deel van de Grote Oceaan te ondermijnen, juist door gebruik te maken van de enorme omvang van de 7e Vloot. Er wordt beweerd dat, in plaats van de opbouw van een traditionele militaire supermacht, China zijn militaire krachten ontwikkelt op een manier waarmee het land gebruikmaakt van de zwakke punten van de aanvalscapaciteit van de VS, met name het feit dat Washington enorm dure vliegdektroepen moet inzetten voor de organisatie en uitvoering van een interventie of blokkade. China heeft ingezet op een strategie waarbij het land vijandige VS-vloten de toegang ontzegt tot het westelijke deel van de Grote Oceaan, door de dreiging van moderne kruisraketten over land, antiluchtverdedigingssystemen en instrumenten voor elektronische oorlogsvoering.

Er moet worden opgemerkt dat een dergelijke strategie voornamelijk defensief van aard is en, minstens gedeeltelijk, wordt ingegeven door de inzet van de VS om het Chinese vasteland te omsingelen met militaire faciliteiten van de VS en gezamenlijke programma's met landen als Japan, India, Indonesië, Vietnam en Mongolië. (Zie: 'De gevolgen van het diplomatieke debacle van Bush in Azië').

Stratfor, een particuliere inlichtingen-website met nauwe relaties in Amerikaanse militaire kringen, schreef onlangs in een analyse van het Pentagonrapport: "Zo'n [Chinese] strategie levert enorme problemen op voor de VS. De kosten van het bedreigen van een vloot zijn lager dan de kosten voor bescherming van een vloot. De aanschaf van wendbare hogesnelheidsraketten kost minder dan de aanschaf van een beveiligingssysteem. Door de enorme kosten van een gevechtstroep voor een vliegdekschip is het verlies ervan desastreus."

Er is een praktische oplossing voor dit strategische dilemma waar de Amerikaanse marine in het westelijke deel van de Grote Oceaan mee wordt geconfronteerd. Dat is de ontwikkeling van een niet-nucleair wapen dat in staat moet zijn de Chinese verdedigingsinstallaties aan te vallen, zonder militaire middelen van de VS in gevaar te brengen. Het is inmiddels duidelijk geworden dat de VS die kant al opgaan. Slechts vijf dagen nadat het Pentagon het rapport uitbracht, publiceerde de New York Times een artikel dat inging op de plannen van het ministerie van Defensie om onderzee gelanceerde Trident II Intercontinentale Ballistische Raketten (ICBM's) te voorzien van niet-nucleaire kernkoppen, zogenaamd om Amerikaanse steden te beschermen tegen terroristische aanslagen.

Volgens het International Institute for Strategic Studies zijn de VS in 2005 begonnen met de aanpassing van een deel van de Trident ballistische onderzeevloot met geheime kruisraketten, met als doel weerstand te kunnen bieden aan China's groeiende defensiecapaciteit. De huidige wens om de Trident II ICBM's uit te rusten met niet-nucleaire kernkoppen kan gezien worden als de voortzetting van dat proces. Een spervuur van niet-nucleaire ICBM's zou theoretisch de verdedigingscapaciteit van China kunnen verminderen, waarmee vliegtuigen en schepen van de VS de kans zouden krijgen de regio binnen te gaan met aanzienlijk minder risico.

Zoals bij iedere actie van het leger van de VS, worden deze nieuwe wapens gerechtvaardigd als zogenaamd defensiemechanisme, noodzakelijk voor de 'oorlog tegen het terrorisme'. De ontwikkeling van niet-nucleaire ICBM's is echter een volledig offensieve maatregel, ingezet om de militaire wereldheerschappij van de VS te versterken, in antwoord op de toegenomen defensiecapaciteiten van de rivalen van de VS.

De verwerking van ICBM's (die veel hoger en verder vliegen dan kruisraketten) in traditionele gevechtsmiddelen is een belangrijke ontwikkeling. In de 50 jaar dat ICBM's militair worden gebruikt zijn ze nog niet als wapen ingezet, maar deden dienst als platform voor lancering van nucleaire wapens. Het gebruik van ICBM's als raket voor het 'vervoeren' van niet-nucleaire wapens creëert het gevaar van misidentificatie en een mogelijke nucleaire tegenaanval. Het Pentagon heeft weinig gedaan om dergelijke problemen op te lossen. Nucleaire en niet-nucleaire Trident lanceringsystemen zullen niet alleen sprekend op elkaar lijken, ze zullen ook worden vervoerd op dezelfde onderzeeërs.

Van zijn kant heeft China toegang gezocht tot de energievoorraden in de Grote Oceaan en de banden aangehaald met landen die de controle hebben over de belangrijkste communicatieroutes, zoals Maleisië en Singapore. Met de bedoeling om Taiwan aan te sporen tot een hereniging onder gunstige voorwaarden, blijven de 700 kruisraketten van China opgesteld aan de overzijde van de Straat van Taiwan en komen er jaarlijks 100 bij. China behoudt ook het lange afstandnet SAM over het luchtruim van het eiland en heeft in de afgelopen zes jaar elf oorlogsoefeningen gehouden, gebaseerd op een Taiwanscenario.

Volgens het Pentagonrapport zijn een aantal Chinese analysten van mening dat controle over Taiwan het voor de marine van de PLA (Volksbevrijdingsleger van China) mogelijk zou maken haar maritieme verdedigingslinie meer zeewaarts te verschuiven en de beïnvloedingsmogelijkheden van de regionale communicatielijnen op zee voor Peking te vergroten. Generaal Wen Zongren verklaarde in maart 2005 bijvoorbeeld dat het oplossen van de Taiwan-kwestie "van verstrekkende betekenis zou zijn voor het doorbreken van de blokkade van internationale krachten tegen de maritieme veiligheid van China. Alleen als we die blokkade breken kunnen we spreken over de opkomst van China."

De verklaring van de generaal gaat over een essentiële factor die het Chinese militaire beleid medebepaalt: de noodzaak om een mogelijke economische blokkade van de VS af te slaan. De continue groei van China is voor een groot deel gebaseerd op de bloeiende exportmarkt en de mogelijkheid om ruwe grondstoffen en brandstof te importeren.

Zoals Stratfor opmerkt: "China importeert enorme hoeveelheden ruwe grondstoffen en exporteert enorme hoeveelheden bewerkte goederen, met name naar de VS. China wil deze handel absoluut voortzetten, sterker nog, het is van essentieel belang om door te gaan. Tegelijkertijd is China zich heel goed bewust dat de economie van het land afhankelijk is van handel over zee, waarbij wateren moeten worden gepasseerd die volledig worden gecontroleerd door de VS-marine."

Als 's werelds tweede grootste olieconsument heeft China een voortdurende toelevering nodig van fossiele brandstoffen om de snelle economische groei vol te kunnen houden. In verband daarmee is het land steeds meer betrokken bij de wereldwijde geopolitiek. Zoals het Pentagonrapport aangeeft: "Van belang zijn China's economische en politieke relaties met staten als Iran, Soedan, Birma, Zimbabwe, Cuba en Venezuela, allemaal landen die te maken hebben met internationale pogingen om hen te bewegen in de richting van nucleaire non-proliferatie, politieke hervormingen, stabiliteit en/of verbetering van mensenrechten."

En nu een vertaling van deze bureaucratische dubbelzinnigheden in het rapport: China is op zoek gegaan naar economisch partnerschap met staten die door de 'internationale strijdkrachten' (d.w.z. Washington) worden bestookt met sancties en de roep om een ander regime. Peking's banden met Iran zijn bijzonder belangrijk, China is de grootste importeur van Iraanse olie ter wereld. Deze omstandigheden onderstrepen nog eens het feit dat conflicten over toegang tot olie aan de basis liggen van het internationale geschil met betrekking tot Iran's nucleaire capaciteiten.

In haar Nationale Veiligheid Strategie 2006 beschrijft de regering Bush haar positie als volgt: "De VS proberen China aan te moedigen om de juiste strategische keuzes te maken voor zijn bevolking, maar zij houden ook rekening met andere mogelijkheden." Met andere woorden: zelfs als de VS zich economisch inlaten met China, in overeenstemming met de wens van in de VS gevestigde transnationale bedrijven, die de grote voorraad van goedkope arbeid snel willen uitbuiten en toegang willen krijgen tot de enorme interne markt en ruwe materialen, bereidt Washington zich voor op een eventueel militair conflict.

In vergelijkbare bewoordingen wordt in de uitvoeringssamenvatting van het in mei verschenen Pentagonrapport gesteld: "Het beleid van de VS is om China te motiveren zich te gedragen als een verantwoordelijke internationale beheerder, door veel meer te delen in de verantwoordelijkheid voor degezondheid en het succes van het hele wereldsysteem, dat China veel voordelen heeft opgeleverd."

Deze formulering herbergt een fundamentele tegenstelling in de betrekkingen tussen de VS en China. Sinds de Chinese economie zich is gaan ontwikkelen, is het land een belangrijke component geworden van de kapitalistische wereldeconomie. De VS in het bijzonder zijn zeer afhankelijk van China, de belangrijkste aankoper van VS-valuta en VS-schatkistbiljetten [verzamelnaam voor langlopende rentedragende schuldbekentenissen van de overheid, nvdr]. Tegelijkertijd brengt de voortdurende groei van China het land in steeds groter conflict met de Amerikaanse imperialistische belangen en het doel van de VS om te overheersen.

Zoals zichtbaar werd in de afgelopen ronde van door diplomatie versluierd sabelgekletter, zal het VS-imperialisme de opkomst van een andere macht - als die in staat kan zijn te overheersen in een regio, laat staan op wereldniveau - niet tolereren. De Amerikaanse heersende elite zal haar belangen in de wereld tegen elke prijs verdedigen. Maar de logica van dit streven naar wereldoverheersing leidt onvermijdelijk naar militaire confrontatie met bestaande of potentieel strategische concurrenten, zoals China, waarmee het spook van een wereldoorlog opnieuw opdoemt.

Bron: WSWS, 21 juni 2006, vertaling J.Bernaven,