De Cubaanse bokser

Uitreiking van het diploma door professor Jesus Dominiquez van de Sportuniversiteit in Havana aan Louis van Swinderen.

Aandachtig bekijken de Cubaanse boksers, trainers de dvd. Boksen is moeilijk en bokstechnieken uitleggen ook. De trainers worden daarom door professoren van de Sportuniversiteit gevormd en regelmatig geschoold.

1 mei Op 1 mei met georganiseerd busvervoer naar het Plaza de la Revolución. Er worden ruim één miljoen mensen verwacht en om Fidel in zijn ogen te kijken moet je er vroeg bij zijn, om half vijf in de ochtend. Deze ritten zijn per wijk uitstekend geregeld, alle bussen worden ingezet waarmee iedereen zonder kosten naar de 1 mei-viering wordt gebracht. Wandelend tussen de mensen zover mogelijk de Plaza op. Er was in het pikkedonker een gezellige stemming. Grote groepen studenten die zonder stress-vertoningen zich klaar maakten om aan te sluiten. Her en der stonden kleine dozen op de grond waar iedereen een papieren vlag van Cuba kon pakken. Uit voorzorg flessen water meegenomen. Dan neemt er op het podium achter het katheder een animator plaats. Fidel, Socialismo en Hasta la Revolución waren de kreten die ik op nog geen vijftig meter afstand hoorde roepen. Deze eerste spreker gaf mij de indruk dat Cuba totaal geen last had van emoties. Ik ging ervan uit dat Cubaanse sprekers boos zijn. Niet dus, wel enorm strijdbaar. Wat tevens opmerkelijk was, was het saamhorigheidsgevoel. Na enkele sprekers kwam Fidel op het podium en werd met een grote ovatie en zwaaiende vlaggetjes verwelkomd. Viva Fidel! Fidel nam plaats en kreeg enkele muzikale optredens. Vervolgens werden er een aantal buitenlandse gasten genoemd en toen stond Fidel even vóór acht uur op. Fidel liep naar de microfoon en Fidel sprak. Sprak zonder onderbreking bijna drieënhalf uur. Doordat Fidel ruim de tijd nam voor zijn volk werden de mensen geïnformeerd, omdat zij door de blokkade verstoken blijven van nieuws.

Louis van Swinderen

Wereldberoemd zijn ze de Cubaanse boksers. Hun trainingen spreken tot de verbeelding van menig sporter. Hier het verhaal van één van hen.

Het is voor de tweede keer dat ik op Cuba ben. Vorig jaar was ik er met collegatrainers van de boksschool 'De Haagse Directe', daar geven we boksles aan een paar honderd jongeren. Dit jaar ben ik een week teruggegaan om erachter te komen waardoor de Cubanen zoveel succes hebben op zowel nationaal als internationaal niveau. De aanleervolgorde brengt de bokstechnieken op een ongekend hoog niveau. Net zoals de (gouden) prestaties die de amateurs leveren op de Olympische Spelen. De Cubaanse bokser heeft geen interesse in het boksen voor geld als prof. De sporters worden tijdens hun opleiding gevormd met menselijke waarden zoals solidariteit, vriendschap en verdraagzaamheid. Ik train mee met het Nationale Team.

Mijn eerste trainingsdag begon als volgt: Jo de Vrieze (een Belgische trainer die de Cubaanse bokssport goed kent) nam vooraf mijn hartslag op. Exact om acht uur begon buiten op een soort voetbalveld de training. De drie (!) trainers gaven een overzicht van de trainingsinhoud. Het accent kwam te liggen op volumetraining. We begonnen met een eigen warming-up van vijftien minuten. Zeven minuten algemeen (gewrichten en spieren) en een specifieke w-up van acht minuten (dribbelen, coördinatieoefeningen). Vervolgens bleven de trainers achter en rende ik achter de boksers aan.

Er moest in de straten een duurloop van vijfentwintig minuten worden gelopen. Het tempo was vanaf de start hoog, dit tempo zou ikzelf lopen met een langere inlooptijd, tenzij het een loopwedstrijd is. Aangezien ik naar Cuba ben gekomen om meer over boksen te weten te komen bleef ik wijselijk achter de kopgroep lopen en niet ertussen. Na de duurloop herstelde ik in de drie minuten die iedereen kreeg goed. Zonder naar lucht te snakken, te hoesten of verzuurde benen te hebben gingen we naar binnen.

In de bokszaal deed iedereen bandage aan en maakte zich klaar voor het schaduwboksen. Sommige jongens hadden geen bandages. Ik had helaas niet voor iedereen bandages, bitjes en springtouwtjes meegenomen. Het schaduwboksen duurde twee rondes van tweeënhalve minuut plus een minuut rust. De trainers noemden de stoten die je moest geven. Mijn boksstijl heeft wel wat weg van de Cubaanse boksstijl. Maar hun tempo van stoten, met die zeer korte rust ertussen, is hoog. Bovendien is de combinatie met veel verplaatsen een stijl die moeilijk uitvoerbaar is voor niet-Cubanen.

Na het schaduwboksen, handschoenen aan en stoten op de stootzak. Exact hetzelfde, veel stoten met veel verplaatsingen. De trainer noemde nu geen combinaties van stoten maar gaf tussendoor de tijd aan en gaf weer groepscorrecties. Tussen de twee rondes 'zak' was er een minuut rust, ook hier dronk niemand. Na de zaktraining handschoenen uit en actieve rust, veel bewegen. Alle boksers in de ring en vijf minuten liggende buikspieroefeningen doen. Waar ik in de ring op het canvas lag was het nat, bij sommige Cubanen ook, maar bij mij was het echt nat. Met een temperatuur van boven de dertig graden verdampte mijn zweet snel. De boksers stelden zich in een rij voor de drie trainers op waarmee de training met enkele Cubaanse saamhorigheidskreten werd afgesloten. Allen gaven de trainers een 'high five'. De eerste trainingssessie zat erop, ik deed mijn zeiknatte spullen in mijn rugtas en liep naar buiten. Iets meer dan een uur getraind, vijfenvijftig minuten actief en negen minuten rust. In Nederland kun je je zo'n training niet voorstellen.

Op het voetbalveld lagen inmiddels de kleren te drogen in de hete zon. Tussen de trainingszaal en het huis waar ik logeerde zaten veel mensen voor hun deur. Ze zagen een natte, op felgele schoenen, verbrande Hollander lopen, geen aandacht vragen en toch krijgen.

Om kwart over elf weer trainen. Jo en ik wandelde rond elf uur naar de bokszaal, ik had wel eens vaker twee keer op een dag getraind maar tussen deze twee sessies zat bijna geen tijd. Opnieuw werd er door de trainers aan de boksers verteld wat de training zou inhouden. Een warming-up gevolgd door een rondje van vijf minuten techniekscholing, eerst veel verplaatsen daarna verplaatsen met hoge en lage stoten.

De Cubaanse hitte en de eerdere training van die dag leverden zware schouders en bovenbenen op. Na een minuutje rust gingen de handschoenen aan en stond er een wedstrijdscholing op het programma; twee rondjes van tweertslag van honderdvijfennegentig. Nog wat stoten op de bokszak, rust en buikspieren trainen. De eerstvolgende vijf minuten nam Jo om de minuut mijn herstel op; beginnend bij honderddertig en minimaal honderdnegen. Niet alleen ik werd gemeten door Jo, de schoenen-Cubaan ook. Omdat hij zijn toekomstige schoenen veilig wilde stellen meldde hij dat hij donderdag en vrijdag wegens schoolverplichtingen er niet zou zijn. Na mijn derde training verliet ik die ochtend met honger en dorst de bokszaal.

De volgende ochtend liep ik met bokshandschoenen en een dvd in de laptop naar de bokszaal. Iedereen zat gebroederlijk klaar, ook mijn schoenenvriend, die bijna op mijn schoot zat, om de opname van een Franse tv-uitzending te bekijken. Een boksdocumentaire waarin dezelfde boksers te zien zijn als waar ik nu, tien jaar later, mee train.

Na de film opnieuw een duurloop van bijna een half uur in de hete zon. Daarna alles weer herhalen: stoten op de zak, schaduwboksen etc. en de allerlaatste training. In een volle bokszaal werden wedstrijden gebokst. Tussen het publiek in werkte ik mijn laatste trainingssessie van een uur af.

Symbolisch geef ik mijn bandages en boksshirtjes weg, en natuurlijk die felgele schoenen, ik ben klaar. Mijn trainingen zitten er op. Ik denk met genoegen terug aan de grondleggers van het Cubaanse trainingssysteem, waar ik zo van genoten heb. Ondanks de dorst, het afzien en de spierpijn, ben ik wel vanaf heden... Cubaans gediplomeerd.