Na het zuur het zoet. Dat wilde het vorige kabinet binnenhalen als oogst van vier jaar regeren. Als we eenmaal maar door de zure appel heen gebeten hebben dan komt het wel weer goed, dan gaat de regering wat zoetjes uitdelen.
Hoe delen we die snoepjes uit, na al die kortingen? Mevrouw Bijsterveld, voorzitter van het CDA, zegt dat de bevolking een zucht van opluchting slaakt. Dat zal wel niet zijn vanwege de afgelopen kabinetsperiode waar de kortingen, de verminderde rechtsposities en de dwangwet die de WWb blijkt te zijn, zijn ingevoerd. Het zal wel zijn omdat er nu verandering lijkt te komen. Want er komt een enthousiast cijfertje naar buiten: het consumentenvertrouwen is in juli met bijna 3 procent gestegen. Ik noem dat een nepsnoepje.
Aan de cijfers te zien gaat het beter met Nederland. Want er is meer elektronica verkocht en er zijn meer duurzame gebruiksgoederen en auto's verkocht. Als ik nu eens uit eigen ervaring spreek, dan moet ik zeggen dat ik al sinds 1981 op het minimum zit, niet met een uitkering maar met een loon en dat ik nu in 2006 nog op hetzelfde bedrag zit. Sinds 1990 heb ik de auto weggedaan, totaal op. Geen geld voor een nieuwe. Die aantrekkende economie geldt niet voor mij. Veertien jaar geleden heb ik van de familie een nieuwe wasmachine op mijn verjaardag gekregen. Ik heb toen geen beroep kunnen doen op een aanvraag bij de bijzondere bijstand of een eerdere regeling voor witgoed. Ik werkte immers! Zijn dit alle duurzame gebruiksgoederen of horen er ook nieuwe slaapkamers en keukens onder? Hoort de tv erbij? Twee maanden geleden gaf de oude het op. Het was een antennetoestel, want kabel was te duur. Maar omdat de 'ether'zenders er binnenkort uit dreigen te gaan, heb ik nog geen nieuwe. Kabel wordt het niet. Wordt het dan een schotel? Daar is geen maandabonnement op, maar ik moet schotel, kastje enzovoort eerst wel aanschaffen. Ik zie het al: de winter is voorbij voor ik weer eens ergens naar kan kijken. Een koelkast. Sinds kort heb ik een nieuwe, zelf betaald. Dat is het enige voorwerp waarmee ik de economie vorig jaar, maar eigenlijk sinds 1981 heb aangejaagd. Maar de mensen die ook op mijn niveau zitten, moeten een koelkast en andere witgoedtoestellen krijgen via de bijzondere bijstand.
Ik hoop nu binnenkort te zien dat de uitgaven van de gemeenten voor de bijzondere bijstand ook met zo'n 3 procent gestegen zijn, om te bewijzen dat de armoede niet verergert, maar gelijke tred houdt met de economische trend. Maar ik vrees dat die 3 procent groei van de uitgaven niet uit de groep bijstandsgerechtigden komt, en dat die ook niet uit de gemeentelijke cijfers zal blijken. Het is weer het uitdelen van snoepjes na het zuur, maar niet iedereen krijgt ze, al suggereren de cijfers het wel.
Over cijfers gesproken. Maandelijks is er een bericht over het prijsindexcijfer in de krant te lezen. De laatste maanden worden die ook in een positief kader gezet, want het zoet komt er immers aan. Ik wilde wel eens weten wat er nu op mijn strookje zou staan volgens die prijsindexering, die vanaf de 50-er jaren is bijgehouden. Wie schetst mijn verbazing? De cijfers zijn niet op internet te vinden, bij het CBS. Ik vond ze wel van het buurland België. Als ik noodgedwongen die cijfers dan maar neem, dan kom ik 30 procent lager uit dan wat ik maandelijks zou moeten hebben. Dertig procent minder dan ik - en met mij iedereen die op de bijstandsnorm zit - eigenlijk had moeten hebben, om normaal rond te kunnen komen. Waarom is dat Nederlandse prijsindexcijfer niet openbaar? Is dit een kamervraag waard?
We hebben toch minstens het recht om te weten hoe zuur het zuur is en hoe weinig zoet ons eigenlijk tegemoetkomt?
Jan Post
19 augustus 2006