| |||
|
Door Jan Cleton
In Antifa-kringen wordt te pas en te onpas de kreet "dat is fascisme" gebezigd. We moeten echter niet vergeten waar het fascisme toe dient, waar het een werktuig van is en hoe het zich openbaart. Fascisme is georganiseerd groot onrecht, het is een gruwel voor de mensheid en we moeten die term dan ook niet makkelijk gebruiken.
Maar hoe bepalen we nu wanneer het gebruik van de term fascisme gerechtvaardigd is? Een opiniërend artikel.
Communisten hebben de definitie van Dimitrov (zie kader) over het fascisme en bepalen aan de hand van die definitie of er sprake is van fascisme. Is die definitie een eeuwige waarheid? Er zijn weinig eeuwige waarheden en we moeten dus ook de definitie zelf steeds weer kritisch bekijken en ons afvragen of die geen aanpassing behoeft. Veel mensen maken de vergelijking met het fascisme zoals we dat hebben leren kennen in de vorige eeuw en meten daaraan af of we weer met fascisme te maken hebben. Een van die kenmerken was het onderdrukken van de organen van de arbeidersklasse in eigen land en het opsluiten van de leidinggevenden van die klasse in concentratiekampen, of erger. En dat is ook steeds van toepassing geweest wanneer er een fascistische dictatuur werd ingesteld. Op dit moment zien we echter, bijvoorbeeld in de VS, steeds duidelijker fascistoïde kenmerken maar er zijn nog enkele communistische partijen werkzaam die amper beperkt worden in hun functioneren. Miljoenen mensen gaan daar nog openlijk de straat op om te demonstreren. Hoe kan dat? Wat is er aan de hand? Zijn de VS nu fascistisch of niet?
George W. Bush en consorten hebben er niet voor teruggedeinsd via verkiezingsfraude de macht te grijpen. Sindsdien zijn er, voordien reeds bestaande, plannen uit de kast gehaald om die macht te consolideren. De aanslagen van 11 september hebben daarbij een belangrijke rol gespeeld. Deze 'Reichstagbrand' van Bush, oftewel een nieuw Pearl Harbor, maakte het mogelijk een oneindige oorlog te beginnen. Deze zogenaamde oorlog tegen het terrorisme maakte het op zich weer mogelijk, via de Patriot Act en de Homeland Security-wetgeving, de bestaande rechten van de bevolking zo te kortwieken dat er van de rechtsstaat weinig meer overbleef. De kliek van Bush en co startte ondertussen de oorlogen tegen Afghanistan en Irak en het einde van de oorlogen tegen andere staten, die zich niet willen neerleggen bij de VS-suprematie, is nog lang niet in zicht. Meer dan 50 landen wereldwijd staan nog op het verlanglijstje van deze fascisten. Overal ter wereld worden door het VS-leger en de CIA mensen opgepakt en zonder enig recht opgesloten in allerlei soorten gevangenissen buiten de VS. Dit omdat ze op het grondgebied van de VS nog enige rechten zouden hebben.
In de definitie van Dimitrov wordt gesproken van financierskapitaal, onderdeel van het grootkapitaal. In de meeste landen treffen we in de regering stromannen van beide kapitaalgroepen aan. In de VS echter zitten de grootkapitalisten en hun directe handlangers zelf in de regering. Zowel het wapen- als het overige grootkapitaal. Het onderscheid tussen Republikeinen en Democraten is daar voor het grootste deel al verdwenen. Zij maken deel uit van dezelfde clubs en wanneer er nog verschillen zijn dan worden dieslechts veroorzaakt doordat die clubs soms verschillende belangen hebben. Er is maar één ding waar ze bang voor zijn en dat is een georganiseerde arbeidersklasse. En dat bindt hen het meest. Verder hebben zij de totale controle over de gevestigde media, om op die manier hun sociaal-demagogische informatie te kunnen verspreiden.
Voorzover die arbeidersklasse al georganiseerd is, vormt zij echter op dit moment geen direct gevaar voor het kapitaal. Het heeft er nu nog controle over, maar weet heel goed dat het steeds opnieuw extra maatregelen moet treffen om die controle te behouden. Naast die georganiseerde arbeiders is er een groeiende groep ontevredenen en die vinden we het meest bij de alternatieve media, voornamelijk op Internet. Daar wordt op dit moment, zij het in een anarchistische vorm, het verzet tegen de fascistoïde Bush-politiek georganiseerd. Probleem daarbij is dat het een verzameling van symptomen is die op deze manier moeilijk tot een georganiseerde tegenstroom met de juiste inzichten kan leiden. Daarom vormt deze groep ook geen direct gevaar. Tevens hebben de machthebbers van de Nieuwe Wereldorde de mogelijkheid om delen van het Internet volledig lam te leggen wanneer zij dat nodig achten.
Voorlopig wordt, ondanks het gegeven dat de rechten van het merendeel van de bevolking steeds verder ingeperkt worden, de schijn van democratie hooggehouden. Negatieve maatregelen worden verkocht als zijnde in het belang van de bevolking. Daartoe wordt ook bewust de angst levend gehouden. De angst voor terroristische aanslagen en de angst voor een zogenaamd steeds crimineler wordende samenleving, om er maar enkele te noemen.
Zo creëren ze de omstandigheden die de mensen nu zaken doen accepteren waar men eerder tegen in opstand kwam. Was de legitimatieplicht nog een obstakel, nu gaat men zonder morren met zijn of haar paspoort naar de bank om de eigen gegevens in de centrale computer te laten opslaan. Men pikt dit in de waan dat het een bijdrage is in de strijd tegen criminele witwas-operaties e.d. Wat men niet weet is dat al deze gegevens in een supercomputer in Brussel terechtkomen. Deze computer zal een steeds grotere rol gaan spelen. Ook allerlei andere computersystemen zullen er aan worden gekoppeld en op die manier zal op termijn van iedereen alle bestaande informatie beschikbaar zijn.
Deze scheidslijn wordt steeds dunner. Het kapitalistische systeem in deze fase dwingt daar ook toe. De strijd om de laatste schaarse grondstoffen is in volle gang, met name de zeggenschap over de energiebronnen, zoals olie en aardgas. De strijd om de consument vereist dat zoveel mogelijk gegevens beschikbaar zijn en tegelijkertijd schept men een systeem dat volledige controle over de mensheid mogelijk maakt. Binnen afzienbare tijd zullen mensen van een onderhuidse chip voorzien worden en dat maakt het weer mogelijk het tastbare geld af te schaffen. Alles zal zo ingericht worden dat het ten dienste staat van het kapitalistische systeem en dus wordt alles ondergeschikt gemaakt aan te behalen winst. Of dat ten koste gaat van vele miljoenen, zelfs miljarden, mensenlevens maakt ze niet uit, zolang het systeem - en degenen die daar belang bij hebben - maar overleeft. Als de massa niet bijtijds in opstand komt zal dat ongetwijfeld eindigen in een fascistische dictatuur. Deze dictatuur zal zich kunnen handhaven door het individu, als onderdeel van de massa, onder volledige controle te houden. En de mogelijkheden daartoe worden heden ten dage geschapen.
We zien dus dat het kapitaal probeert de schijn van democratie zolang mogelijk in stand te houden en ondertussen de dictatuur voor te bereiden. Zij kunnen zich dat permitteren omdat er geen werkelijke tegenkracht meer is. De macht van de VS is momenteel zo groot dat andere imperialistische blokken slechts kunnen volgen in de hoop er van mee te kunnen profiteren. De tegenstellingen tussen de VS en de rest van de wereld zullen verder groeien, maar het betreft slechts de tegenstellingen tussen imperialistische kapitaalgroepen. In werkelijkheid hebben deze groepen echter een gezamenlijk overheersend belang. En dat is het handhaven van hun positie als profiteurs van de arbeid van anderen.
De vraag of de VS fascistisch zijn is dus in zoverre belangrijk dat we daarin een internationale tendens kunnen ontdekken en er de noodzaak in te zien daar tegen te gaan handelen. We leven in een bijna wereldwijd kapitalistisch systeem in doodsstrijd. Alles zal voor dat systeem aanvaardbaar zijn om te overleven. En dat zal zich niet beperken tot de VS. Andere imperialistische blokken zullen daarin, zoals nu al duidelijk blijkt, dus ook steeds verder meegezogen worden. De grootste fout die de arbeidersklasse nu kan maken is zich te laten verdelen op basis van de tegenstellingen tussen de imperialistische blokken. Proletariërs aller landen, verenigt u, is in de huidige tijd actueler dan ooit.
Volgens mij is het nu van groot belang dat communistische partijen zich realiseren dat er een internationale consensus gevonden moet worden hoe de massa te mobiliseren om mogelijkheden over te houden voor partij-opbouw.
Met de langzame nationale weg via parlementaire verkiezingen wordt m.i. kostbare tijd die internationaal noodzakelijk is om burgerlijk-democratische vrijheden, hoe beperkt die ook zijn, te behouden verspild. De publieke opinie moet mijns inziens nu met alle kracht internationaal worden gemobiliseerd!
