(Deel 1 van 2)
| ||||
|
Giorgos Potamianos (voormalig NAVO vice-admiraal)
Aan het begin van deze voordracht zou ik willen zeggen dat ik mij vereerd voel om mij te bevinden tussen mensen die nadenken, die de wreedheden die op deze wereld plaatsvinden analyseren en daar naar hun eigen overtuiging zo adequaat mogelijk op reageren.
Ik behoor tot een groepering die "March for National Defense" heet; al onze leden zijn gepensioneerde officieren, afkomstig uit alle takken van de Griekse krijgsmacht. Het is onze bedoeling om de nationale integriteit en de vrede te bewaren door de versterking van de band tussen onze bevolking en de nationale strijdkrachten, gebaseerd op vaderlandslievendheid.
Wij hebben geen vertrouwen en ook geen enkele reden om te vertrouwen in de oprechtheid van de Griekse regering of in die van Blair of Bush. Wij zijn van mening dat de waarheid achter al hun acties in gefilterde vorm tot ons komt zodat er een caleidoscopische en ondoorzichtige situatie ontstaat die ten goede komt aan hun eisen en belangen, maar die niets te maken heeft met de belangen van de bevolking. Die worden volkomen veronachtzaamd.
Vandaar dat onze groepering informatie verzamelt en alle officiële verklaringen van onze regering, het ministerie van Buitenlandse Zaken en persverklaringen van andere regeringen kritisch onderzoekt. We lezen tussen de regels door, bekijken de feiten en cijfers en volgen de ontwikkelingen. Zo leggen we de puzzelstukjes aaneen om een helder beeld van de 'waarheid' te krijgen. Vervolgens maken we onze bevindingen openbaar in de geschreven pers en als we de kans krijgen op radio en televisie, maar dat laatste is maar zelden het geval zoals jullie je kunnen voorstellen. Als de mensen willen luisteren dan zullen ze dat ook doen. Zoniet kunnen ze onmogelijk zeggen dat ze het niet hadden kunnen weten.
Onze groepering is onafhankelijk, is aan niemand verantwoording schuldig en is allesbehalve de spreekbuis van deze of gene. Wij worden door velen tegengesproken. Iedereen is vrij om voor zijn mening uit te komen. Mensen die het niet aanstaat waarmee wij ons bezighouden beschuldigen ons om wie wij zijn en wat wij doen. Maar wie had iets anders verwacht?
Tot zover wie wij zijn en hoe wij te werk gaan. Laten we doorgaan met een aantal punten die ik zou willen aanstippen en tot op zekere hoogte uitwerken. Als jullie er nog niet van op de hoogte zijn zal een en ander duidelijk worden en kunnen jullie je mening erover vormen. Als het oud nieuws voor jullie is dan verontschuldig ik me voor het ongemak. Als burgers vandit land hebben we het recht om overal een mening over te hebben maar dat betekent wel dat we alles moeten weten. Wij beperken ons tot zaken waarvan wij denken dat we er veel kennis van hebben.
Het Europese leger is een belangrijk punt op zich. Wat regeringen daarover ook beweren, er is al besloten dat dit leger zal optreden ter aanvulling van de NAVO. De NAVO zal als sterke macht een land binnenvallen en vervolgens komt de Europese krijgsmacht in actie om het veroverde gebied te verdedigen. Men heeft besloten dat het Europese leger zal bestaan uit 400.000 manschappen.
Laten we de zaken eens vanaf het begin bekijken. In april 1999 werd in Washington besloten dat de NAVO hervormd moest worden en van een defensie-organisatie moest transformeren tot het monster dat de NAVO vandaag de dag is. Destijds bestond de NAVO uit 19 leden, nu zijn dat er 39. Zelfs Japan onderhoudt speciale banden met de NAVO.
De NAVO bestond uit verschillende regio's en er waren verschillende regiocommandanten die de NAVO-landen verdedigden. Dat concept is verlaten; de regio's bestaan niet meer. Niet omdat de tactiek veranderd is (dat is ze trouwens wél), maar de regio waar de NAVO haar verantwoordelijkheid doet gelden is uitgedijd tot een groot gedeelte van de wereld, zoniet de hele wereld. Regio's zijn niet langer noodzakelijk. De hele wereld is één NAVO-regio.
De eerste landen die na het einde van de Koude Oorlog lid werden van de NAVO waren Polen, Tsjechië en Slovenië. Als we de landkaart bekijken begrijpen we waarom. Het betreft hier landen die deel uitmaakten van de bufferzone van de voormalige Sovjet-Unie! De situatie wordt nog duidelijker met de toetreding van de volgende zeven landen die een lijn vormen van het Baltisch gebied tot aan Griekenland: Estland, Letland, Litouwen, Slowakije, Slovenië, Roemenië en Bulgarije.
De toetreding van deze landen verloopt volgens een plan dat niet geheim is. De eerste stap bestaat uit het op de knieën krijgen van deze landen na afloop van de Koude Oorlog. De tweede stap is hun toetreding tot de NAVO op voorwaarde dat hun grondwet hervormd wordt, evenals hun rechtssysteem, hun wetgeving en de commandostructuur. Vooral hun krijgsmacht en hun wapenarsenaal dat niet goed genoeg was moeten aangepast worden. Ze hebben wapens nodig die aansluiten bij die van de NAVO. Verzocht Polen niet om een extra geldbedrag voor een goede start in de EU, om dit vervolgens uit te geven aan Amerikaanse jachtvliegtuigen?
Deze landen bevinden zich niet alleen op het pad naar een harmonieuze NAVO. Ze moeten richtlijnen volgen, bepaalde doelen bereiken en van alles wordt verslag gedaan aan NAVO-functionarissen die de ontwikkelingen controleren.
Daarentegen maken de Verenigde Staten afspraken met deze landen over militaire bases. Er verschijnen legerbases op hun grondgebied en natuurlijk ook de voorzieningen om deze te bevoorraden. Zo werd ook de marinebasis Nea Karvali aan de Egeïsche Zee opgericht.
U denkt misschien dat het bovenstaande concept geen verklaring levert voor Joegoslavië. Toch doet het dat des te meer. Joegoslavië was een ontwikkeld land waar wel wat onenigheden bestonden, maar deze waren in de loop van de jaren minder geworden. In alle opzichten, ook economisch, stond het land er goed voor. Maar het systeem wenste geen sterk land in zijn achtertuin.
De eerste stap was het op de knieën brengen van het land. Dit werd niet onlangs bedacht maar al lang geleden. In 1983 diende ik als luitenant-commandant bij de generale staf van de NAVO. Ik werd naar Oberamergan, een van de vele Amerikaanse bases op Duits grondgebied gestuurd voor een vergadering. Daar werden we (vooral marineofficieren uit een aantal NAVO-landen) in twee groepen verdeeld en kregen de opdracht om de oplossing voor onder andere de volgende problemen te verzinnen: Hoe zal de NAVO reageren als er een crisissituatie ontstaat in Joegoslavië? Wat heeft de NAVO gedaan? En waar staat Joegoslavië nu?
De NAVO-basis in Kosovo is een van de grootste in Europa en bevindt zich op een strategisch perfecte locatie. Hoewel men zei dat de NAVO vertrekken zou bevindt ze zich er nog steeds en werd op Servisch grondgebied (een paar maanden geleden) een contract met een aantal Amerikaanse bedrijven - waarin hen verzekerd werd dat zij door de NAVO beschermd zouden worden als zij er zaken zouden doen - door de commandant ondertekend. Lijkt dit erop alsof ze gaan vertrekken? (wordt vervolgd)
Vertaling Frans Willems.
