CP van de Russische Federatie: Tijd voor koersverandering

Gennady Zyuganov, leider van de CP van de Russische Federatie.

Zyuganov en Putin

Gennady Zyuganov

In september herdenken we het einde van de Tweede Wereldoorlog, die in tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, niet in Berlijn eindigde maar op de Stille Oceaan. Ons land, samen met andere leden van de Verenigde Naties, heeft een zeer actief aandeel gehad in het vernietigen van het wrede kwaad van het Duitse fascisme en het Japanse militarisme. (deel 1 van 2)

Sinds die overwinning in mei 1945, en later dat jaar in september, heeft de Sovjet-Unie (USSR) een beleid gevoerd dat erop was gericht om alle belangrijke internationale problemen op te lossen met behulp van vreedzame politieke middelen. Maar vandaag de dag kunnen we niet zeggen dat de politiek van ons land veel steun krijgt en ook niet dat Rusland zelf zoveel respect afdwingt in de wereld als voorheen het geval was.

In tegenstelling tot wat wordt beweerd in de propaganda van het Westen en zijn Russische loopjongens, dat de USSR één van de belangrijkste veroorzakers was van spanningen in de wereld, is de internationale situatie juist slechter geworden in de jaren na de verraderlijke vernietiging van de USSR. De imperialistische wereld, vertegenwoordigd door de westerse landen en Japan, verzinkt in een crisis. De kapitalistische productie zal in de nabije toekomst de natuurlijke rijkdommen uitputten en een wereldwijde ecologische catastrofe veroorzaken. De wereld stevent af op een reeks van oorlogen die worden veroorzaakt door het verlangen van de 'golden billion' om het plunderen van de rijkdommen van andere volkeren te legitimeren, met als doel hun eigen welzijn te laten voortduren. Als beschaving wordt de Westerse samenleving geconfronteerd met een snelle degeneratie, het uiteenvallen van de familie, verval van moraal, de toename van geweld en verheerlijking van corruptie en perversie.

Het kapitalisme in het stadium van globalisering is hard op weg naar het moment waarop het zichzelf zal uitputten. Het heeft de mensheid niets meer te brengen en heeft geen doel meer om haar naartoe te leiden. Het is niet toevallig dat het kapitalisme zichzelf tot hoogste doel van de ontwikkeling van de wereld heeft verklaard en dat het beweert dat het einde van de geschiedenis is bereikt met het kapitalisme.

Maar het einde van de geschiedenis zou het ter ziele gaan van de mensheid betekenen. Want om te overleven moet de mensheid het licht zien en in opstand komen tegen het lot dat haar wordt geboden door een handjevol blinde, criminele en hebberige huichelaars, in ruil voor overheersing over de wereld. Deze opstand is al begonnen. Pogingen om een nieuwe wereldorde te vestigen, de Pax Americana, worden beantwoord met groeiend verzet in alle werelddelen. Voor onze ogen ontrolt zich een wereldoorlog tussen een bende van plunderaars aangevoerd door de Verenigde Staten en de rest van de wereld, die het vooruitzicht van een dood in slavernij ten dienste van een handjevol 'uitverkorenen' verwerpt. Joegoslavië, Irak, Palestina, Afghanistan en Libanon zijn de eerste donderslagen van die oorlog.

Onder het mom van het brengen van democratie en beschaving maakt de 'golden billion' haast om haar voordeel te doen met de voorsprong op militair, politiek en informatiegebied, om greep te krijgen op de belangrijkste bronnen van grondstoffen, energie, schoon drinkwater en organische eiwitten en om de intellectuele vermogens en de arbeidskracht van de gehele mensheid ten dienste van haar in te zetten. De wereldelite hoopt haar bestaan teverlengen ten koste van het lijden, de ontberingen en discriminatie van de rest van de mensheid, de afname van het aantal mensen op de wereld en de vernietiging van hele volkeren en staten.

De geschiedenis van de wereld is altijd een geschiedenis geweest van strijd tussen de rijken en armen, de onderdrukkers en onderdrukten. Er is geen andere weg. De hoop dat het einde van de Koude Oorlog en de ideologische confrontatie zou uitmonden in een nieuwe 'gouden eeuw' voor de hele planeet is vervlogen. De kloof in de wereld wordt steeds groter. Aan de ene kant staan de VS en hun slaafse volgelingen die de rol van heersers claimen. Aan de andere kant staan degenen die weigeren te buigen om zich ten dienste van hen te stellen en hun toekomst op te geven. De praatjes over 'de strijd tegen internationaal terrorisme' kunnen dit fundamentele feit niet verhullen en ons niet ontlasten van de noodzaak om te kiezen achter wie wij ons willen scharen in de toekomst: achter diegenen die geen toekomst hebben of achter diegenen die weigeren om de naar zelfmoord leidende weg te volgen van de imperialisten.

Het is onjuist en misdadig van de Russische elite haar belang te verbinden aan deelname aan de mars van de 'golden billion', in de richting van de afgrond van de geschiedenis. Moskou wordt in die richting geduwd door de semi-ontwikkelde 'zakenelite' die, volledig gespeend van enig gevoel van vaderlandsliefde, haar lot heeft verbonden aan haar westerse meesters en bereid is in hun belang te leven en te sterven. Al vele jaren offert zij de belangen van Rusland op aan haar eigen principe van koortsachtig zakken vullen met de miljarden die zij het land uitpompt met behulp van het Westen. Zij heeft de staat in handen en de leiding over de Russische Federatie, die gehoorzaam de wensen van de nieuwe rijken in Rusland vervult. De begroting voor 2007 belooft weinig goeds voor het land.

Langzamerhand begint deze politiek zijn uitwerking te missen. Niet omdat Moskou plotseling onbuigzaam is geworden, maar doordat het Westen steeds schaamtelozer eisen stelt aan Rusland. Het Westen probeert openlijk onze natuurlijke hulpbronnen in te pikken, onze wetenschap, landbouw, defensie en iedere hoogtechnische industrie kapot te maken en de restanten van ons sociale zekerheidsstelsel af te breken. De volgende eisen van het Westen zullen gericht zijn op het opdelen van de Russische Federatie, waarmee het Westen zich makkelijker de hulpbronnen kan toe-eigenen en het eenvoudiger wordt om ons uit het internationale leven te verdrijven. Rusland is het grootste en rijkste land, maar tegelijkertijd een van de meest machteloze en slechtst bestuurde staten ter wereld. Internationale plunderaars laten steeds vaker hun begerige oog op Rusland vallen. Dit leidt tot verontwaardiging, niet alleen onder de brede massa's van de bevolking, maar ook onder de nieuwe Russische bourgeoisie. Bij gelegenheid laat het Kremlin zijn tanden zien, dat is waar, om uiteindelijk met de staart tussen de benen af te druipen.

In praktisch alle opzichten is Rusland erop achteruitgegaan en heeft de afgelopen 15 jaar zijn posities opgegeven op vrijwel elk gebied. De stoomwals van de NAVO en de Europese Unie trekt gestaag op in de richting van ons land. De Baltische staten zijn al veroverd. Oekraïne is reeds in het vizier. De voorbereidingen voor een staatsgreep in Wit-Rusland gaan door. Centraal-Azië en Transkaukasië zijn 'uitgeroepen' tot zone van vitaal belang voor de NAVO. Rusland wordt zowel in het Westen als in het Zuiden omgeven door marionettenstaten, die deel uitmaken van militair-politieke en economische bondgenootschappen die geen ruimte bieden aan Rusland. Dit maakt onze vriendschaps- en samenwerkingsverdragen met deze staten vrijwel betekenisloos en vergroot gaandeweg de reële bedreiging van onze veiligheid.

In het Oosten blijft Japan, die gedurende meer dan een halve eeuw daarbij werd gesteund door de VS, druk uitoefenen op onze grenzen. We hebben belang bij het onderhouden van 'goede buren'-betrekkingen met China. Daarmee hebben we een verdrag gesloten met betrekking tot de definitieve begrenzing aan het oostelijke deel van onze grens met zijn land. Maar ondanks dat vermindert de economische en demografische druk van de Volksrepubliek China op het verre oostelijke deel van Rusland en Siberië niet. Dit is het gevolg van de timide politiek van Moskou en het onvermogen van de regering om relaties op te bouwen met dat grote buurland, op een manier die maximale voordelen voor Rusland zou kunnen brengen en onze positie in de wereld zou versterken. (wordt vervolgd)

4 september 2006, vertalig J.Bernaven.