Britse bezettingstroepen stuiten in Afghanistan en Irak op steeds heviger gewapend verzet (hier troepen in Basra).
Britse bezettingstroepen stuiten in Afghanistan en Irak op steeds heviger gewapend verzet (hier troepen in Basra).
Britse bezettingstroepen stuiten in Afghanistan en Irak op steeds heviger gewapend verzet (hier troepen in Basra).
|
Britse bezettingstroepen stuiten in Afghanistan en Irak op steeds heviger gewapend verzet (hier troepen in Basra).
|
George Galloway
De strijd voor rechtvaardigheid en voorspoed in de Arabische wereld en elders is afhankelijk van het volksverzet tegen het Amerikaanse imperialisme en de plaatselijke handlangers van de VS.
'Ziet mijn werk, jullie machtigen, en beef!' Zo staat er te lezen op het voetstuk van koning Ozymandias in het gelijknamige gedicht van Percy Bysshe Shelley. Het is echter het monument van deze zelfingenomen tiran, en niet het zelfvertrouwen van zijn vijanden dat aan stukken in het zand ligt.
Vijf jaar na de verschrikkingen van 11 september 2001 zijn George W. Bush en de neoconservatieven erin geslaagd Afghanistan en Irak grotendeels in troosteloze gebieden te veranderen, bezaaid met levenloze voorwerpen. Achter dit bloedbad gaat nóg een tragedie schuil, één die minder wordt betreurd: het failliet van de Amerikaanse en Britse buitenlandse politiek. De verantwoordelijken voor dit failliet kunnen niet staande houden dat ze niet werden gewaarschuwd voor de chaos die zij zouden veroorzaken.
Miljoenen van ons hebben tegen hen gezegd wat er zou gebeuren als zij de gebeurtenissen van vijf jaar geleden zouden aangrijpen om te beginnen aan wat het Pentagon inmiddels 'de lange oorlog' noemt. Vier dagen na de aanslagen in New York en Washington voerde ik het woord in het teruggeroepen Britse parlement. Ik waarschuwde ervoor dat een misplaatst antwoord van de Verenigde Staten en hun bondgenoten duizenden, tienduizenden nieuwe Bin Ladens zou creëren. We zijn nu vijf jaar verder, en is dit niet precies wat er is gebeurd?
Tienduizenden - vooral vrouwen en kinderen - zijn om het leven gebracht in Irak en Afghanistan. De schuldigen achter deze moorden zitten achter hun mahoniehouten bureaus in het Witte Huis en in Downing Street. Zouden ze zich daar inbeelden dat het de rest van ons niet opvalt dat ze van mening zijn dat Arabische en moslimslachtoffers niet zo hevig betreurd hoeven te worden als onze eigen doden? Dachten ze dat het ons niet opviel dat ze het aantal doden in Irak zelfs niet tellen? Geloofden ze dat de pornografische beelden van Abu Ghraib aan iedereen voorbij zouden gaan? Misleidden George Bush en Tony Blair zichzelf zodanig dat ze gingen denken dat zij het mes konden slijpen dat Israël in Libanon stak zonder medeplichtig beschouwd te worden aan oorlogsmisdaden?
Tony Blair leek in ieder geval alvast elk contact met de werkelijkheid verloren te hebben toen hij kortgeleden naar Tel Aviv vloog. Terwijl zijn eigen parlementsleden van hem af willen omdat hij hun herverkiezing in gevaar brengt vliegt Blair naar het bezette Jeruzalem waar hij zich in de armen van Ehud Olmert werpt, wiens oorlog tegen Libanon op fel verzet stuitte van de grote meerderheid van de Britse bevolking.
George Bush op zijn beurt heeft altijd al geprobeerd met de realiteit in contact te komen maar dit bleek tevergeefs, terwijl de realiteit van de afgelopen vijf jaar toch ongewijzigd bleef. De wereld is er niet veiliger op geworden, maar gewelddadiger en gevaarlijker. Er zijn meer en niet minder jihadstrijders à la Bin Laden en de bitterheid in de Arabische wereld is dieper, wijder verbreid en ontvlambaarder geworden.
In Afghanistan heeft Blair, onwetend van de historie en de Britse militaire catastrofe in dat trotse land, zijn soldaten een meedogenloos landschapingestuurd. In een deel van de wereld dat zelfs Alexander de Grote niet kon veroveren stuiten ze er op fanatiek en steeds sterker wordend gewapend verzet.
In Irak hebben de bezetters genoeg bloed vergoten om de twee grote rivieren rood te kleuren. Om de situatie meester te worden voeden ze het sektarisme en de religieuze twisten. Het is goed mogelijk dat de bezetters als afscheidscadeau een in drieën gedeeld land achterlaten. Kunnen ze met een stalen gezicht beweren dat Irak er nu beter aan toe is dan voor de invasie?
Wat zou de oorlog volgens de bezetters ook weer bewerkstelligen? Vrijheid en democratie, respect voor vrouwen, voorspoed en waardigheid.
De echte motieven zijn het opleggen van een dollardemocratie met de normen en waarden van de Amerikaanse zakencultuur in een Arabische wereld die wordt geregeerd door corrupte koningen en marionettenpresidenten. Volgzame regeringsleiders die de oppositie niet lukraak achter de tralies gooien maar die, net zoals de familie Bush in Florida deed, verkiezingen naar hun hand kunnen zetten. Zelfs deze egoïstische ambities werden niet gerealiseerd. Dat is nog wel het meest in het oog springende aspect van de realiteit die ze de afgelopen vijf jaar hebben geschapen. Nergens wordt dit meer gesymboliseerd dan in Libanon.
In maart vorig jaar speelden het Amerikaanse en het Britse ministerie van Defensie een merkwaardige rol als revolutionair pamflettist. De 'Cederrevolutie' zou, zo werd ons verzekerd, de aankondiging zijn van een onstuitbare beweging die zou leiden tot een 'nieuw Midden-Oosten'. Nu zijn we vijftien maanden verder en we weten hoe dit nieuwe Midden-Oosten eruitziet: het Israëlische leger bombardeerde Libanon twee decennia terug in de geschiedenis. Daarna vond een invasie plaats die succesvol had moeten zijn als gevolg van het opflakkeren van de burgeroorlog waaraan de Libanese bevolking met zoveel moeite een einde had gemaakt.
De oorlog van deze zomer was niet zomaar een nieuwe episode in de bloedige geschiedenis van Israël en Israël's aanvallen op het buurland. Hij vormde een onderdeel van Washington's bredere 'oorlog tegen het terrorisme'. Dit nieuwe front opende zich, ironisch genoeg, omdat de VS aan het Iraakse front in de knoei zitten en aan de verliezende hand zijn. De aanval op Libanon was bedoeld om de weg vrij te maken voor een verdere agressie tegen Syrië en Iran.
Dit maakt de reactie van een aantal Arabische leiders die zich tegen het Libanese verzet keerden nog misselijkmakender. Hun valse beweringen dat het hier een grotendeels sji'itische kwestie betrof en dat dreigementen om Iran te bombarderen een Iraans probleem zijn, kunnen alleen maar met minachting worden aangehoord. Met hun steun aan Israël tegen Hezbollah en het Libanese verzet schaarden zij zich aan de zijde van de vijand die de Palestijnen in Gaza in een wurggreep houdt. Deze leiders vernederden zichzelf voor Washington en Tel Aviv, terwijl de naam van Sjeik Sayed Hassan Nasrallah op de lippen van miljoenen lag, van Rabat tot Riyad.
Israël's nederlaag in de strijd tegen Hezbollah en het Libanese verzet is ook een nederlaag voor Washington en Londen. Deze nederlagen hebben voor een nieuw perspectief gezorgd in de nachtmerrie van de afgelopen vijf jaar.
Niet alleen in de Arabische- en de moslimwereld groeit het vertrouwen dat er een alternatief is voor de dominantie van de VS, de multinationals en consorten. Hetzelfde gebeurt in Latijns-Amerika waar president Hugo Chávez een nieuwe radicale generatie personifieert, een generatie die de ouderegeneratie van Fidel Castro kortgeleden ontmoette op de top van de Niet-Gebonden Landen.
Volgens mij is dit de blijvende erfenis van de afgelopen vijf jaar: een hernieuwde wereldwijde beweging die frontaal oppositie voert tegen het Pentagon en de multinationals namens welke het Pentagon gewapend optreedt. De inzet is buitengewoon hoog. De impasse in Irak bracht de VS ertoe het Israëlische avontuur in Libanon te steunen. De geleden nederlaag kan leiden tot versnelde voorbereidingen voor een aanval op Iran. Dit zou een van de duurste misrekeningen uit de geschiedenis zijn. Ze zijn gewaarschuwd. Ze waren echter ook gewaarschuwd voor hun waanzinnige reactie na 11 september. Hun capaciteiten om nog dieper te waden in een rivier van bloed mogen niet worden onderschat.
Ondanks de verliezen sluipen de VS niet op kousenvoeten weg. Als ze dit wel deden zou dit betekenen dat het Amerikaanse establishment toegeeft dat zijn macht en prestige teruggeworpen zijn naar vóór 1989, toen de VS een rivaliserende macht tegenover zich had.
De macht en het verzet vanuit de bevolking van Caracas tot Caïro zijn nodig om deze gigant omver te werpen en de rekening te vereffenen met alle collaborateurs waar hij afhankelijk van is, maar die op hun beurt ook in belangrijke mate van hem afhankelijk zijn.
(*) George Galloway is Brits parlementslid voor de Respect Party namens het Londense kiesdistrict Bethnal Green and Bow.
Bron: Al-Ahram, 17-9-2006, vert. Frans Willems.