"(...) De Duitse communisten zijn communisten, omdat zij door alle tussenstations en compromissen heen, die niet door hen, doch door de historische ontwikkeling worden geschapen, duidelijk het einddoel zien en nastreven: het afschaffen van de klassen, het oprichten van een maatschappij, waar geen private eigendom van grond en productiemiddelen meer bestaat. De drieëndertig blanquisten zijn communisten, omdat zij zich verbeelden, dat, zodra zij maar de goede wil hebben om de tussenstations en compromissen over te slaan, de zaak voor elkaar is, en dat, als het er een dezer dagen 'op los gaat' en zij aan de macht komen, wat als vaststaand geldt, overmorgen al 'het communisme ingevoerd' is. Als dat niet dadelijk mogelijk is, zijn ze dus ook geen communisten. Kinderlijke naïviteit, het ongeduld als een theoretisch overtuigend argument aan te voeren! (...)"
Uit: De 'linkse stroming', een kinderziekte van het communisme, Lenin, 1920.