|
Rinze Visser
Er zijn zo van die tijden waarin het lijkt alsof alles tegelijk komt. Dat eenvoudige, maar niet onbelangrijke dingen, zoals noodzakelijke telefoontjes die je dagen geleden al had willen doen, nog niet gebeurd zijn. Het zijn van die tijden dat je constateert dat, anders dan vroeger, op elke gemeenteraadsvergadering wel één of twee politiek belangrijke agendapunten aan de orde zijn. Waar is de tijd gebleven dat je wel eens alleen maar naar een raadsvergadering ging omdat de partij het geld dringend nodig had? Toen bestond er nog presentiegeld, je werd voor je aanwezigheid betaald.
Al vele maanden speelt de kwestie 'wel of niet privatiseren van het zwembad'. Immers, privatiseren, verzelfstandigen, terugtredende overheid, dat alles is volop in de politieke mode. Zo gaat er ook niet een dag voorbij of sociale kwesties spelen een rol in het leven van communistische volksvertegenwoordigers. Zo had iemand een probleem met het ontcijferen van een uitkeringsspecificatie van de sociale dienst. Op zich al een nauwelijks te doorgronden cijfer- en uitdrukkingsblad, maar deze klopte ook nog niet met de werkelijkheid, zal ik maar zeggen. Na een brief van mij hierover vond er een gesprek plaats met iemand van de sociale dienst, waarbij ook ik aanwezig was. Veel wijzer zijn we er niet van geworden en ik heb het gevoel dat dit ook voor diegene geldt die er was om duidelijkheid te verschaffen.
Zo zal de klaagster de komende tijd haar totale inkomsten goed in de gaten moeten houden en moeten nagaan of dat klopt met de wettelijke bljstandsnorm. Want het nog steeds doodnormale vergelijken van wat men ontvangt met waar men recht op heeft, blijkt ambtelijk en politiek al lang niet meer gangbaar te zijn. In elk geval was dit weer één van die voorbeelden waaruit blijkt dat men, na de zoveelste 'hervorming', voor zijn nog overgebleven rechten moet knokken om die te verkrijgen.
Zo bleken de aanvraagformulieren voor de bijdrageregeling minima, waarvan de verordening in juli - met terugwerkende kracht tot 1 januari 2006 - door de gemeenteraad was vastgesteld, nog niet aanwezig te zijn. Na de wethouder daarop gewezen te hebben waren ze er een week later wel, maar niet bij de algemene balie waar men elke dag terechtkan, maar bij de balie van de sociale dienst.
Zo word ik attent gemaakt op een officiële aankondiging in de vitrine van het gemeentekantoor: de intergemeentelijke sociale dienst, waar de onze als één van de zes gemeenten in participeert, had besloten de voor de vakantietijd beperkte balie-openstelling (drie in plaats van vijf ochtenden) voor onbepaalde tijd te verlengen. En dit - de schaamteloze brutaliteit! - "vanwege het positieve effect voor zowel cliënt als medewerkers". Blijkt ook nog uit de aankondiging dat alleen nog in de gemeente waar het hoofdkantoor is gevestigd en in onze gemeente baliediensten zijn waar men zonder afspraak terechtkan. Heeft men inmiddels een flink deel van de dienstverlening afgebroken, met als argument "het positieve effect" (het telefonisch spreekuur is echter uitgebreid; zonder oogcontact kan men de mensen beter afsnauwen en met een kluitje in het riet sturen...).
Gekozen gemeenteraden worden genegeerd. Als hoon aan democratie en volk. Zo wordt de al gangbare hooghartige en machtsbeluste bejegening van uitkeringsgerechtigden ("als wij dat willen dan kunnen wij zo uw uitkering stopzetten...") naar een hogere fase gebracht, door ook de door het volk gekozenen als van generlei waarden te beschouwen. Uiteraard heeft onze partij, bij monde van haar raadsfractie, stappen ondernomen en wordt het onderwerp als een extra punt aan de agenda van de aanstaande raadsvergadering toegevoegd.
Zo komt de WMO-verordening ter vaststelling in de gemeenteraad. Deze nieuwe wet, die per 1 januari 2007 moet ingaan en die de Welzijnswet, de Wet Voorzieningen Gehandicapten en delen van de AWBZ in zich opneemt, wordt voorgesteld als een voorbeeld van vooruitgang. Terwijl we hier te maken hebben met de zoveelste aanslag op de sociale sector, de zoveelste rechtse hervorming. Het primaat van de thuishulp komt te liggen bij de mantelzorg ('verplichte vrijwillige verzorging door familie, buren en kennissen'). Wat betekent dat zoveel mogelijk professionele hulp moet worden voorkomen. Dit is slechts één van de voorbeelden. Zo kunnen de AWBZ-premies - onderdeel van de loonheffing - straks omlaag: daling loonkosten, verbetering concurrentiepositie, de Lissabonakkoorden, en gebruikt worden als drukmiddel om de nominale loonbedragen te matigen of helemaal niet meer te verhogen.
Regionaal werkt het ook nog zo uit dat in lang niet alle gemeenten een zorgloket komt. Door druk vanuit onze gemeenteraad is er voor onze gemeente wel zo'n loket veiliggesteld. Dus de gezonde mensen moeten veel meer dan nu het geval is zieke en oude mensen verzorgen. Maar die mensen moeten van rechts en van 'groot' links ook nog langer werken en meer aan het werk. Hoe dat praktisch allemaal moet, u mag het zeggen. Hoe dit ideologisch te rijmen valt, u mag het zeggen. Want hoe kan de voor het kapitalisme ideale mens - zelfzuchtig - tegelijkertijd blaken van naastenliefde? Balkenende en nog vele anderen, zij mogen het zeggen...