Carolina Cositore
De VS voeren nu al gedurende een halve eeuw een rampzalige buitenlandse politiek waarbij de opeenvolgende regeringen er op voorspelbare wijze voor kiezen om militair in actie te komen tegen landen in het Midden-Oosten en Azië waarvan de regering hen niet zint.
In Zuid-Amerika worden onwelgevallige regimes over het algemeen met behulp van moordaanslagen en staatsgrepen verwijderd. Dit flagrante gebrek aan diplomatie was altijd al aanwezig maar deze regering is erdoor bezeten. Nu lijkt het Bolivia's beurt om ten prooi te vallen aan de Verenigde Staten.
Wij, het volk, het Congres en het Amerikaanse rechtssysteem blijken niet in staat om het militairindustrieel-complex ervan te weerhouden het Midden-Oosten als een rij dominosteentjes ineen te laten storten. Alleen de inwoners van de bezette landen en het hoge aantal Amerikaanse slachtoffers lijken onze regering tegen te kunnen houden. Dit scenario zou kunnen worden bijgesteld met de versterking van de uit 118 landen bestaande Niet-Gebonden Beweging, zodat deze landen niet alleen staan. De Europese landen staan voor het grootste deel achter Bush. Ze willigen zijn eisen in, hopende dat hij op enig moment bevredigd is en zich koest zal houden.
Latijns-Amerika is een ander verhaal. Hier bestaat onze laag-bij-de-grondse inmenging sinds lang uit het opleiden en betalen van plaatselijke groeperingen om het vuile werk voor ons op te knappen, om het land te isoleren en de door het volk gekozen leiders op de een of andere manier af te zetten; leiders die voor en met de gewone bevolking werkten. Momenteel verloopt dit minder soepel als destijds in Guatemala, Panama, Chili, Nicaragua en elders. De bevolkingen beginnen in te zien wie er aan de touwtjes trekt, ze zien hun leider minder als hun baas en meer als hun woordvoerder. Bovendien ontstaat er een onderlinge solidariteit tussen de verschillende landen. De Amerikaanse interventie was geen succes op Cuba en evenmin in Venezuela. Nu proberen de VS toe te slaan in Bolivia (hoewel ze Cuba en Venezuela nog niet opgegeven hebben).
Nu er weer Latijns-Amerikaanse landen onder vuur liggen kunnen we effectiever protesteren dan vroeger. We hoeven niet als 'Sandalistas' naar deze landen toe te gaan maar we kunnen bewustzijn kweken bij het grote publiek in de Verenigde Staten, onder meer door publicaties op Internet. We kunnen eisen dat de grote, gevestigde media publiceren wat onze regering doet en weergeven wat de landen in Latijns-Amerika zelf proberen op te zetten. Ook het schrijven van brieven, e-mails en het telefoneren naar de leiding van ons land en onze bedrijven is zeker zinvol.
De afgelopen vijftig jaar hebben de Verenigde Staten op Cuba letterlijk alles geprobeerd. Er was een regelrechte invasie (in de Varkensbaai). Er is een volledige financiële, commerciële en economische blokkade, de langste in de wereldgeschiedenis. Banken en bedrijven in de derde wereld die met Cuba zakendoen worden de duimschroeven aangedraaid. Er is sprake van biologische oorlogvoering, talloze moordpogingen en terroristische aanslagen op vliegtuigen en hotels. Men organiseert een propagandabombardement met op Cuba gerichte radio- en televisieprogramma's en in de VS wordt de pers vals voorgelicht. Amerikaanse burgers worden ervan weerhouden zelf een kijkje op Cuba te gaan nemen of een eerlijke fles rum te kopen. Saboteurs en 'dissidenten' worden door ons betaald en door onze Europese bondgenoten - wieanders - aangehaald en vertroeteld. Tot groot verdriet van Washington wordt de Cubaanse revolutie voortgezet, met meer dan genoeg artsen per hoofd van de bevolking, zodat zij overal op de wereld kunnen worden ingezet. Zij vormen de voorhoede en een symbool van de revolutie.
In zijn streven naar de nieuwe Bolivariaanse eenheid leert Venezuela lessen van Cuba. Ook Venezuela heeft te lijden onder provocaties die door de VS gesponsord worden: invallen aan de grens door paramilitairen uit de buurlanden, een couppoging, mislukte moordaanslagen, manipulaties van de media, buitenlandse (Amerikaanse) inmenging in de verkiezingen en een voortdurende dreiging van geweld. Venezuela is een kwelling voor de Verenigde Staten. De regering brengt verbeteringen aan in de levens van de mensen en verkoopt goedkope olie aan de armen in andere landen, inclusief de VS. De olievoorraden maken het land intussen immuun voor een financiële blokkade.
Bolivia is het volgende doelwit van de VS en het is ook het meest kwetsbaar voor de openlijke Amerikaanse intriges. Waarmee is ons land bezig in Bolivia? Net zoals in Venezuela wordt de situatie gedestabiliseerd en wordt er mogelijk een staatsgreep gepland of een moordpoging ondernomen. Ook is er een separatistische beweging die wordt gesteund door de multinationale energiemagnaten die de conservatieve xenofobie tegen de inheemse volkeren voeden.
Intussen gaat Bolivia onverstoorbaar verder met het herschrijven van de contracten, na de wettige nationalisering van het gas. Deze nationalisering werd afgedwongen na een enorme mobilisatie van de bevolking, en de regering moet alle zeilen bijzetten om alle internationale trucs - of die nu legaal zijn of niet - te ontwijken. De grondwetgevende vergadering herschrijft de grondwet en richt het land als het ware opnieuw op, waarbij diverse hindernissen die in de weg staan succesvol worden overwonnen.
De inheemse bevolking eist ook dat bedrijven zoals Repsol compensatie betalen voor hun uitbuiting in het verleden. Net zoals andere bedrijven heeft Repsol roofbouw gepleegd, waarbij ernstige milieuschade is veroorzaakt, onder meer in een nationaal park. Ook is er sprake van gronderosie, geluidsoverlast en vervuiling van de rivieren. Miljarden kubieke meters gas en miljoenen vaten olie zijn verdwenen zonder dat het volk van de Guarani van wie de leefomgeving verwoest is ervan hebben kunnen profiteren.
In het Midden-Oosten en Azië moeten we onze strijd voortzetten. De strijd om onze soldaten naar huis te krijgen en hen te verhinderen daar aan hun einde te komen of ergens anders bloed te gaan vergieten ter verrijking van onze wapenhandelaars. Latijns-Amerika verdient echter ook onze aandacht. We hebben juiste berichtgeving nodig over Latijns-Amerika en onze verontwaardiging moet zich ook richten tegen de onduldbare blokkades, de ondiplomatieke inmenging en het algehele gebrek aan respect voor het soevereine recht van de bevolkingen om hun eigen regering en richting te kiezen. Wat dat betreft kunnen wij nog iets van hen leren.
Bron: Prensa Latina, Havana, 24-10-2006, vertaling Frans Willems.