|
|
Ilias Lengeris (*)
Vandaag de dag is het duidelijk dat de internationale realiteit, die voortgekomen is uit de contrarevolutie en de omverwerping van het socialisme in Europa, de wereld met veel vragen opzadelt over de toekomst van de mensheid. (deel 2)
De oprichting van een NATO Response Force-NRF die bestaat uit 21.000 militairen van de land- en luchtmacht en de marine, met geavanceerde wapens, ook met massavernietigingswapens, die klaar zijn om overal ter wereld ingezet te kunnen worden. Tijdens de informele vergadering van de ministers van Defensie van de NAVO in Colorado Springs (8-9 oktober 2003) werd er een bijeenkomst over crisismanagement gehouden met de naam Dynamic Response 2007. Het doel van deze bijeenkomst was te onderzoeken wat de hervormingen daadwerkelijk betekenen voor de NAVO en hoe de NRF bij toekomstige crises en conflicten ingezet kan worden. Op 20 november zal in Turkije de eerste oefening van de nieuwe NRF plaatsvinden om de capaciteiten ervan te demonstreren en om een "denkbeeldige bedreiging" die uitgaat van "terroristen en vijandelijke strijders" van buiten het grondgebied van het Euro-Atlantisch grondgebied tegen personeel van de VN en burgers te weerstaan.
De verhouding tussen de NAVO en de EU: Natuurlijk zijn er een paar onenigheden tussen de VS enerzijds en vooral Frankrijk en Duitsland anderzijds, maar de "NAVO en de EU delen gezamenlijke strategische belangen."
Net na de NAVO-top in Praag en de EU-top in Kopenhagen van 16 december 2002 namen de Europese Unie en de NAVO een gezamenlijke verklaring aan die de weg vrijmaakte voor meer politieke en militaire samenwerking tussen de twee organisaties.
Deze Verklaring over het Europese Veiligheids- en Defensiebeleid (EVDB) voorziet in een formele basis voor samenwerking tussen de twee organisaties op het gebied van crisismanagement en conflictpreventie. Ze zet de politieke principes van de samenwerking tussen de EU en de NAVO uiteen en verzekert de EU van toegang tot de logistieke voorzieningen van de NAVO voor haar eigen militaire operaties. Dit zal volgens de NAVO leiden tot een meer evenredige verdeling van de lasten tussen de NAVO en de EU en tot een volwassener Europese Unie. Met andere woorden: een enorme stap op weg naar de militarisering van de EU. De Europese Unie is nu in staat meer verantwoordelijkheid te nemen in militaire missies op de Balkan (In Macedonië vindt operatie Concordia al plaats en in Bosnië-Herzegovina is een politiemacht gestationeerd), of bijvoorbeeld in operatie Artemis in Bunia (Democratische Republiek Congo). Vervolgens is het normaal om een eerste gezamenlijke EU-NAVO-oefening in crisismanagement te houden (CME/CMX '03) van 19 t/m 25 november 2003, die gebaseerd is op een aantal overeenkomsten op het gebied van consultatie en samenwerking "in tijden van crisis" die tussen de EU en de NAVO gesloten is.
Tijdens de top in Thessaloniki op 20 juni 2003 zette de EU belangrijke stappen in de richting van een verdere militarisering in het kader van het Europese Veiligheids- en Defensiebeleid (EVDB). Vooral van belang is de presentatie van het Europese concept over het buitenlandse en veiligheidsbeleid dat door Javier Solana werd voorgelegd in het stuk "A Secure Europe in a Better World". Op de eerste plaats neemt de Europese Unie het idee vande preventieve oorlog aan: "De nieuwe bedreigingen zijn dynamisch. Dit houdt in dat we moeten kunnen optreden voordat een crisis zich voordoet. We kunnen niet vroeg genoeg beginnen met conflictpreventie en het voorkomen van bedreigingen."
Van even groot belang is de verklaring over "massavernietigingswapens", omdat de Amerikaanse redenering hierover volledig overgenomen wordt. Tegelijkertijd spreekt het vanzelf dat dit gebruikt zal worden als een voorwendsel voor interventie, net zoals de "bescherming van de minderheden en de mensenrechten" en de "strijd tegen het terrorisme".
Nog een voorbeeld is de zogenaamde Grondwet van de EU. De tekst die de Europese Conventie opgesteld heeft biedt al een kijkje achter de schermen van de plannen voor de nabije toekomst. We treffen het "Armaments, Research and Military Capabilities Agency" aan alsmede de belofte dat "lidstaten stappen zullen ondernemen om hun militaire vermogens te vergroten" (art.1-40.2). Natuurlijk zal de EVDB "de verplichtingen van verschillende lidstaten die hun gezamenlijke defensiebeleid uitgevoerd zien in NAVO-verband respecteren" (art. I-40.2.) In het kader van de EVDB is iedereen gelijk, maar sommigen meer dan anderen want "die lidstaten waarvan de militaire capaciteit voldoet aan hogere criteria en die zich nauw aan elkaar verbonden hebben met betrekking tot de meest dringende missies zullen tot een gestructureerde samenwerking komen" (art. I-40.6)! De Europese Unie toont haar imperialistische doelen overduidelijk! De mediterrane militaire dimensie van de NAVO en het beleid van de EU: In 1994 werd de aanzet gegeven tot de Mediterrane Dialoog van de NAVO. Op dit moment zijn er zeven niet-NAVO-landen in het Middellandse Zeegebied bij betrokken: Algerije (maart 2000), Egypte, Israël en Jordanië (november 1995), Mauretanië, Marokko en Tunesië. Tijdens de top in Praag bevestigde de NAVO dat "de veiligheid in Europa verbonden is aan de veiligheid en de stabiliteit in het Middellandse Zeegebied." Er werd besloten om een flinke impuls te geven aan de politieke en praktische dimensies van de Mediterrane Dialoog als integraal onderdeel van het NAVO-veiligheidsbeleid. De Mediterrane Dialoog en andere plannen zoals het Barcelona Proces van de EU (het Euro-Mediterrane partnerschap dat begon in 1995) versterken elkaar. De twaalf mediterrane partners van de Europese Unie ten zuiden en ten oosten van de Middellandse Zee zijn Marokko, Algerije, Tunesië, Egypte, Israël, Jordanië, de Palestijnse Autoriteit, Libanon, Syrië, Turkije, Cyprus en Malta. Op dit moment bekleedt Libië de rol van waarnemer. In zijn verhandeling voor de top in Thessaloniki schreef Solana: "Over het algemeen blijven de ernstige problemen van de economische stagnatie, sociale onrust en onopgeloste conflicten in het Middellandse Zeegebied bestaan. In het belang van de Europese Unie is er een voortdurende betrokkenheid nodig bij de mediterrane partners door middel van een effectievere samenwerking op economisch, veiligheids- en cultureel gebied in het kader van het Barcelona Proces." De NAVO en de Europese Unie hebben een gemeenschappelijk belang om in het Middellandse Zeegebied hun invloed te vergroten.
In Praag besloot de NAVO om zeven nieuwe landen: Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen, Roemenië, Slowakije en Slovenië uit te nodigen voor gesprekken die kunnen leiden tot toetreding tot het bondgenootschap. Natuurlijk blijft de deur van de NAVO ook open voor andere eventuele nieuwe leden, zoals Albanië en Macedonië.
Na 1991 zijn de kosten voor deelname aan de NAVO voor haar leden hoger en hoger geworden, terwijl de kosten voor de nieuwe lidstaten en de kandidaat-lidstaten een vernietigende uitwerking hebben. De secretaris-generaalvan de NAVO riep alle lidstaten behalve de VS op om hun militaire budget te verhogen om de strijd tegen het "terrorisme" aan te kunnen gaan, en tevens riep hij op tot het behoud van de Euro-Atlantische samenwerking. De militaire uitgaven in de VS zijn na 11 september snel gestegen. Bovenop de 331 miljard dollar voor 2003 kwam nog eens 48 miljard dollar, een bedrag dat hoger is dan de militaire uitgaven van Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk samen. Dit brengt een enorme verrijking voor de Amerikaanse oorlogsindustrie met zich mee en een zware last voor de NAVO-lidstaten die zullen moeten snijden in hun sociale uitgaven.
(*) Lid van het Centraal Comité van de Communistische Partij van Griekenland en onderzoeker van militaire onderwerpen. Vertaling Frans Willems.