|
Ilias Lengeris (*)
Vandaag de dag is het duidelijk dat de internationale realiteit, die voortgekomen is uit de contrarevolutie en de omverwerping van het socialisme in Europa, de wereld met veel vragen opzadelt over de toekomst van de mensheid. (deel 3)
Op de hem kenmerkende wijze zei de secretaris-generaal van de NAVO: "Als de Wall Street Journal zou aanvoeren dat veiligheid een marketingproduct was, dan zou het moeilijk zijn een betere merknaam te vinden dan de NAVO" (toespraak tijdens de conferentie over het veiligheidsbeleid in München op 3 februari 2003). Precies, om alle misverstanden uit de wereld te ruimen! Voor de nieuwe lidstaten en de kandidaat-lidstaten wegen de kosten nog zwaarder: "De landen die zich aansluiten bij de NAVO moeten zowel bijdragen aan de veiligheid als de consument ervan zijn", zoals Lord Robertson ook zei (BBC News, 15 juni 2001). Deze landen moeten zich volkomen onderwerpen en zullen hun vrijheid om zichzelf en vooral hun defensie-industrie te ontwikkelen moeten opgeven.
Om een voorbeeld te geven: "De Verenigde Staten hebben Roemenië 17 miljoen dollar geschonken om de strijdkrachten aldaar aan te passen aan de NAVO-eisen, aldus de Amerikaanse ambassade in Boekarest. Roemenië moet zijn leger moderniseren voordat de NAVO-leiding volgend jaar bijeenkomt om te spreken over mogelijke kandidaten voor een tweede uitbreidingsronde. Onder de criteria voor een lidmaatschap vallen een democratisch regeringsstelsel, een vrije markteconomie, een leger dat onder burgerlijke controle staat en militaire compatibiliteit" (New York Times, 28 juni 2001).
Als we de criteria bezien aan de hand waarvan de kandidaat-lidstaten voor de NAVO uitgekozen worden (en dezelfde criteria gelden voor het lidmaatschap van de EU), houdt dit volledige onderwerping aan het imperialisme in. Nog een voorbeeld zijn de verkiezingen in Slowakije en hoe de bevolking de beschikking kreeg over een democratisch gekozen regering: "(...) Het resultaat hier, dat een grote verrassing was voor vele Slowaken, kwam neer op een overwinning voor de westerse landen met aan het hoofd de Verenigde Staten, die ongebruikelijke acties hadden ondernomen om het resultaat van een vrije stembusgang in een centraal-Europees land te beïnvloeden. Maanden voor deze derde parlementsverkiezing in de geschiedenis van Slowakije waarschuwden Amerikaanse en Europese functionarissen de Slowaken ervoor dat een nieuwe regering onder leiding van de vroegere minister-president Vladimir Meciar, een 'hoogdravende en autoritaire ex-communist' van 61 die van 1993 tot 1994 en daarna tot 1998 al eens premier was, niet zou voldoen voor de EU en de NAVO. Het Amerikaanse Agency for International Development en niet-gouvernementele organisaties die vooral door de Verenigde Staten gefinancierd worden gaven meer dan 1,2 miljard dollar uit om de Slowaken te stimuleren hun stem uit te brengen ondanks de wijdverspreide frustratie over een regering die in een termijn van vier jaar er niet in slaagde de levensomstandigheden te verbeteren. Blijkbaar zijn deze pogingen geslaagd (...)" (Robert G. Kaiser in The Washington Post, 23 september 2003).
Er is echter nog iets van even groot belang dat we hieraan moeten toevoegen, namelijk het grote succes dat de Communistische Partij van Slowakije (CPS) behaalde tijdens de parlementsverkiezingen van 21 en 22 september2002. De CPS kreeg 6,32 procent van het aantal uitgebrachte stemmen en behaalde 11 zetels in het uit 150 leden bestaande parlement. Dit succes werd bereikt ondanks de intense anticommunistische sfeer van de afgelopen jaren, het proces van de vroegere CPS-voorman Bilak en de voortdurende pogingen van de autoriteiten om de partij te verbieden. Dat de CPS na dertien jaar afwezigheid weer vertegenwoordigers heeft in het Slowaakse parlement is veelbetekenend (Rizospastis 24 september 2004). In Tsjechië zien we dezelfde ontwikkelingen en ook hier is er sprake van een sterke positie van de Communistische Partij van Bohemen en Moravië in het parlement en onder de werkende klasse. Ik zou eraan willen herinneren dat Europa het gebruik van de naam 'Communistische Partij' verboden heeft in Turkije, Hongarije, Polen, de Baltische staten en dat er in zowel Rusland als Slowakije pogingen zijn ondernomen om tot een verbod te komen.
Wat mij betreft klinkt de propaganda die de VS, de NAVO en de EU voorstelt als de verdedigers van vrede, veiligheid en democratie in Europa ongeloofwaardig. Ze vertegenwoordigen juist het tegenovergestelde. Het meest afschuwelijke voorbeeld hiervan is de militaire interventie van de NAVO in Joegoslavië na 1991, inclusief de gevangenneming en de berechting van Milosevic door het vooringenomen Joegoslavië tribunaal, de inrichting van twee protectoraten in het hart van Europa, Bosnië en Kosovo, het doen uiteenvallen van Joegoslavië en de interventie in Macedonië.
De afgelopen twee jaar hebben we een snelle uitbreiding gezien van de Amerikaanse militaire inzet over duizenden kilometers van de Balkan tot aan de Chinese grens, in de Kaukasus, Centraal-Azië, het Midden-Oosten en het Indiase subcontinent. Van Camp Bondsteel in Kosovo, een uitvloeisel van de misdadige NAVO-acties in 1999, tot aan de Bishek-luchtmachtbasis in Kirgizië die uitgerust werd met het oog op de oorlog in Afghanistan, is er nu sprake van een Amerikaanse militaire aanwezigheid op plaatsen waar die nooit geweest is. In Poznan, westelijk Polen, worden miljoenen dollars uitgegeven aan de reparatie van het wegenstelsel. De infrastructuur wordt verbeterd en er worden wegen aangelegd naar de vliegbasis Krzesiny in de verwachting dat de VS ook hier hun intrek zullen nemen. In negen landen rondom Afghanistan werden dertien nieuwe bases ingericht waardoor Rusland's achtertuin een Amerikaanse speelplaats is geworden.
Generaal Jones van het Amerikaanse European Command zei in een interview met Jane's Defence Weekly op 29 oktober 2003 dat het netwerk van Amerikaanse bases in Europa gewijzigd moet worden om tegemoet te kunnen komen aan de huidige geopolitieke situatie, waarvan het Midden-Oosten het geografische centrum met de grootste belangen is. Er zijn "drie soorten bases. De eerste is een strategische waar installaties worden beheerd voor een lange periode. Het bereik van de meeste vliegtuigen vanuit de Verenigde Staten is zo groot dat een basis als Ramstein uitstekend gelegen is. Je zou niet willen dat die nog 500 mijl naar het oosten lag. De tweede soort is een vooruitgeschoven post zoals Camp McGovern in Bosnië of Camp Bondsteel in Kosovo. Dit hoeven geen nieuwe installaties te zijn. Er zijn regio's waar oude legerbases en vliegvelden en havenfaciliteiten al voorhanden zijn. Met de instemming van onze vrienden en bondgenoten kunnen we daarvan gebruikmaken. De derde soort is een nog meer vooruitgeschoven locatie. Dit zijn posten die als stipjes verspreid in het landschap kunnen liggen die ziekenhuizen kunnen zijn, posten van de special forces of een expeditieleger." (wordt vervolg)
(*) Lid van het Centraal Comité van de Communistische Partij van Griekenland en onderzoeker van militaire onderwerpen. Vertaling Frans Willems.