|
Marie-Dominique Bertuccioli (*)
De familie van één van de Cuba Vijf-gevangenen bezorgde hem een moment van geluk, een onvolledig geluk dat ons juist aanzet verder te gaan. Yvette - achtenhalf jaar oud - heeft eindelijk haar vader René Gonzales, veroordeeld tot 15 jaar gevangenschap, kunnen bezoeken. Zonder visum van de VS heeft haar moeder Olga Salanueva haar niet kunnen vergezellen. Zij legt alles uit, exclusief voor RHC.
Yvette heeft tot op heden niet naar de Verenigde Staten kunnen reizen want het was, gelet op haar jonge leeftijd, niet aan te bevelen dat ze een bezoek zou afleggen onder zulke moeilijke omstandigheden zonder de steun van haar moeder, Olga Salanueva. Yvette is uiteindelijk met haar oudere zus, die nog maar een jongvolwassene was op het moment van de arrestatie van haar vader en nu boven de twintig is, haar vader gaan opzoeken. Olga Salanueva vertelt:
"Echt waar, het is goed nieuws, vooral voor de twee. Voor het eerst hoeft Yvette niet 'pappa' te zeggen tegen een stem door de telefoon, ze heeft hem kunnen omhelzen, hem kunnen omarmen. Het was een ontmoeting waar de hele familie van had gedroomd. Toch is het niet verlopen zoals we dat verlangen. Ik denk dat Yvette haar vader had moeten opzoeken samen met mij, zoals het betaamt en juist is. Het is normaal dat het hele gezin samen de gevangene kan bezoeken.
Dat is een recht dat men ons al sinds lange jaren onthoudt. Sinds de dag van de arrestatie van René is onze familie als pressiemiddel gebruikt, in het bijzonder Yvette die vier maanden was toen haar vader werd gearresteerd. Vervolgens, toen ze dertien maanden was heeft ze hem kunnen zien, maar hij was geboeid en aan een stoel vastgebonden. Sinds ik uit de VS ben uitgewezen heeft ze haar vader niet kunnen opzoeken want het visum is me steeds geweigerd.
Met het oog op de procedure die maar duurt en waarvan men niet weet wanneer die wordt afgerond en in aanmerking genomen dat Yvette negen jaar wordt, dat al haar kinderjaren die ze naast haar vader had kunnen doorbrengen zijn voorbijgegaan, hebben we besloten dat deze ontmoeting plaats zal vinden, zelfs als we zouden weten dat dat problemen voor de kleine zou kunnen opleveren.
Ze wilde met mij gaan en dat wil ze nog. Ze heeft gevraagd waarom ze met z'n drieën samen zouden zijn, haar vader, haar zus en zijzelf, zonder mij erbij. Het is iets dat moeilijk aan een klein meisje is uit te leggen. Ze heeft een volwassen stap moeten doen en begrijpen, ondanks dat ze pas acht jaar is, dat men haar moeder het recht heeft ontzegd haar vader te zien, om een foto te kunnen maken van haar vader en zijn twee dochters. Dat men moet wachten tot justitie eindelijk de knoop doorhakt en mij het visum geeft - wat bijna onmogelijk lijkt - of dat de terugkeer van de Vijf ons toestaat samen te zijn rond de tafel, thuis, elders, of op een foto. We hebben haar beetje bij beetje met de juiste woorden moeten duidelijk maken dat ze de reis moest maken met haar oudere zus om haar vader te leren kennen.
Nu dan het vervolg, het was een gelukkig weerzien, het contact vader-dochter is onmiddellijk gelegd. René is geen onbekende voor Yvette want sinds haar geboorte is hij bij ons, ze ziet foto's van haar vader en weet wie hij is. We hebben haar verteld wat hij heeft gedaan, dat hij toen een zeer goedmens was en nu gevangenzit. Dat is het eerste wat het kind moet begrijpen en dat is moeilijk. Ze heeft moeten inzien dat de zogenaamde gerechtigheid in wier handen haar vader zich bevindt, geen gerechtigheid is. Zij heeft het ingezien net als de kinderen van de overige gevangen kameraden.
Yvette zag haar vader dus voor de eerste keer, het waren gelukkige dagen, ze zijn verschillende keren op bezoek geweest. Yvette spreekt veel, het lijkt of ze in een hoekje in haar hoofd alles had opgeslagen wat ze haar vader zou zeggen. Haar zus heeft me gezegd dat ze zelf nauwelijks met haar vader heeft kunnen praten. Yvette wilde over van alles praten en haar mening geven. René erkent dat hij verwachtte dat zij kinderlijker zou zijn en was verbaasd over haar - voor haar leeftijd - grote bedachtzaamheid. Dat heeft hem geholpen met haar te praten. Men heeft hem toegestaan een foto te nemen en haar verschillende keren op zijn schoot te nemen. Ik denk dat dat voor het hele gezin goed is geweest, het was vóór nieuwjaar. Ik ben hier alleen achtergebleven, zonder beide kinderen, maar ik had er vrede mee want voor de eerste keer in acht jaar had René een wat prettiger jaarwisseling met z'n twee dochters".
De solidariteitscampagnes moeten nu doorgaan opdat Olga en Adriana, de vrouw van Gerardo, die tot tweemaal levenslang plus 15 jaar is veroordeeld, eindelijk een visum krijgen. Olga Salanueva heeft voor de microfoon van RHC nimmer misverstand laten bestaan over de steun van Amnesty International of het Europees Parlement:
"Ik denk dat het herhalen van de mening van Amnesty weerklank vindt, hoewel we er allemaal in de praktijk van overtuigd zijn dat de regering van de VS niet naar de internationale publieke opinie luistert. Maar we gaan verder druk uitoefenen totdat ze zich gedwongen zien te luisteren. Dat is wat ons gaat steunen in dit gevecht om de Vijf vrij te krijgen".
(*) Marie-Dominique Bertuccioli, Radio Havana Cuba, vertaling Thomas Janssen.