Het geweld in Irak treft vooral de burgerbevolking
Sara Flounders
De regering Bush gaf op 1 februari jl. een verachtelijke samenvatting vrij van vier pagina's van een groter geheim rapport over Irak met de titel 'National Intelligence Estimate'. De samenvatting van het rapport, voorbereid door 16 inlichtingendiensten uit de VS die actief zijn in Irak, schetst de situatie in Irak als één die zich van slecht naar nog slechter ontwikkelt. (deel 2 en slot)
Die conclusie is waarschijnlijk de enige bewering in het rapport die waar is.
De VS-bezettingsautoriteit organiseerde ook de Iraakse militaire eenheden op een sektarische basis. Sjiitische eenheden werden opzettelijk ingezet in soennitische gebieden en soennitische eenheden werden ingezet tegen sjiitisch verzet, terwijl de media het sektarisch geweld benadrukten. De Iraakse media zijn nauwelijks een onafhankelijke kracht. Om een `VS-vriendelijke' houding te bewerkstelligen contracteerde het Pentagon het Amerikaanse communicatiebedrijf Harris Corp. voor 96 miljoen dollar om een televisie- en radionetwerk voor heel Irak op te zetten en een nationale krant uit te geven. De bezettingsmacht stelde zelf de directeuren, producers, staf en journalisten aan.
De Amerikaanse bezettingsmacht heeft ook een grondwet doorgedrukt die heeft gezorgd voor een verdere verharding van de religieuze tegenstellingen en regionale verschillen. Voorafgaand aan de haastig geplande stemming over deze grondwet, in oktober 2005, hebben Irakezen gewaarschuwd dat met de nieuwe grondwet de klok 50 jaar teruggedraaid zou worden voor vrouwen, de centrale regering uiteen zou vallen en dat sektarisme en zelfs een burgeroorlog hiermee dichterbij kwamen. Vóór 1991 waren de rechten voor vrouwen in Irak het meest ontwikkeld in de regio.
Terwijl Washington met de mond beweert een verenigd Irak te ondersteunen, heeft het vergroten van de onderlinge verdeeldheid onder de Irakezen altijd onderdeel uitgemaakt van Washington's oorlogsplannen. De grondwet werd feitelijk zelfs al opgesteld voorafgaand aan de VS-invasie, door een speciale eenheid van Iraakse emigranten, die door het ministerie van Buitenlandse Zaken van de VS bij elkaar gezocht waren. Door de uiteindelijke grondwet kregen zowel de provincies als de verschillende ministeries de bevoegdheid om ieder over hun eigen veiligheidstroepen te beschikken.
Nog afgezien van openlijke activiteiten om problemen te verergeren, heeft de VS-bezetting gezorgd voor een andere structuur en voor beleid dat tweedracht zaait. Zij hebben in een verarmd, door oorlog verscheurd land duizenden collaborateurs aangesteld die hun positie en privileges hebben verkregen ten koste van een verdeeld, bezet en getraumatiseerd Irak.
Een andere bron van geweld en instabiliteit is het feit dat er minstens 16 geheime diensten van de VS actief zijn in Irak, elk met hun eigen agenda en agenten die in het land opereren. Er werken momenteel 100.000 huursoldaten voor de VS in Irak, waarvan ongeveer 30.000 tot 50.000 in de `veiligheidssector' werkzaam zijn (Washington Post, 5 december 2006). Dit zijn allemaal `gehuurde geweren'. Daarnaast hebben de Israëlische Mossad en veiligheidstroepen van andere landen ook personeel beschikbaar gesteld aan de VS in Irak.
Op 19 september 2005 werden twee Britse geheim agenten, vermomd als Arabische `terroristen' met een auto vol explosieven, gearresteerd in Basra. Dit leidde tot internationale speculaties en veel achterdocht over een `verborgen hand' achter de bomaanslagen in Irak. Het lukte de Britse troepen niet om de twee vermomde `terroristen' vrij te krijgen bij de lokale politie, daarom ondernamen zij een uitzonderlijke actie en vielen het politiebureau en de gevangenis aan met een bulldozer, zodat zij de twee konden bevrijden voordat zij werden ondervraagd.
voor Irak? Zowel rechtse neoconservatieven in Washington als liberale commentatoren hebben beargumenteerd dat de enige manier om Irak te onderwerpen en onder controle te krijgen is: het land te verdelen in een Koerdisch Noorden, een soennitisch midden en een shiitisch Zuiden.
Deze visie werd sterk aanbevolen door Peter Galbraith in het boek "The End of Iraq" en in zijn columns in New Republic, die opnieuw zijn uitgebracht in de hele VS. Eerder al werd zijn visie over Joegoslavië door Washington omarmd en werd hij ambassadeur in Kroatië. Hij beschouwde het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en Tsjechoslowakije als essentieel voor de hegemonie van de VS.
Leslie Gelb, voormalig redacteur en columnist voor de New York Times en emeritus president van de door Rockefeller opgerichte `Council on Foreign Relations', bracht ook deze visie naar voren in een veelvuldig gepubliceerd artikel: "The Three-State Solution" (New York Times, 26 november 2003). Gelb vergeleek de problemen in Irak met de successen voor het imperialisme bij het opdelen van Joegoslavië.
Een andere commentator die veel media-aandacht krijgt is David Brooks, die het door de NAVO bezette Bosnië ziet als een "model dat kan helpen om Irak te stabiliseren". Brooks juicht de heropleving van de Amerikaanse hegemonie toe en roept op tot een zachte opdeling van Irak. Hij schrijft geregeld columns voor de New York Times en de Washington Post, is redactiemedewerker bij Newsweek en commentator bij PBS' `News Hour' met Jim Lehrer en bij NPR's `All Things Considered'.
De imperialistische strategie van de VS, en eerder van de Britten en de Fransen, is altijd gebaseerd geweest op `verdeel en heers'. Dit was hun beleid ten aanzien van de inheemse volken van de Amerika's, Afrika, India en West-Azië, ook bekend als het Midden-Oosten.
Om controle te krijgen over het Midden-Oosten hebben de koloniale machten ingespeeld op verschillen en vijandigheid tussen gemeenschappen, of het nou ging om soennieten en shiieten, druzen [moslimsekte met christelijke elementen, nvdr] en christenen aan de ene kant en Koerden, Iraniërs en andere nationaliteiten aan de andere kant. Het opdelen van regio's in ministaten was het imperialistische antwoord op de revolutionaire beweging van het antikoloniale Pan-Arabische nationalisme. Vandaag is dat het imperialistische antwoord op het Pan-islamitische verzet.
De officiële opstelling van de VS was altijd het ondersteunen van een verenigd, soeverein en democratisch Irak. Maar met zoveel imperialistische topcommentatoren die aandringen op een gewelddadige opdeling zou het echter naïef zijn om aan te nemen dat er geen VS-instanties betrokken zijn bij de planning van de executie van Irak.
Veel analisten zien deze opdeling als de enige manier om een vernederende nederlaag voor de VS te vermijden. Een voorbeeld: in een artikel in de Newsweek van 14 januari 2005, getiteld `The Salvador option', stond in de ondertitel: "Het Pentagon zou door Veiligheidsdiensten geleide moordof ontvoeringsteams kunnen inzetten in Irak". Met andere woorden: doodseskaders.
Het toenemende massale enthousiasme in de regio over de vernedering van Washington in Irak en Israël's verbazingwekkende nederlaag in Libanon, zijn een bedreiging voor alle corrupte feodale regimes en militaire dictaturen die door de militaire macht van de VS in het zadel worden gehouden. Volksverzet en eenheid zijn een bedreiging voor imperialistische overheersing. De van de VS afhankelijke regimes in Saoedi-Arabië, Bagrain, Qatar, Jordanië en Egypte hebben de volledige kracht van hun media ingezet in de Arabische wereld om dagelijks nieuwsrapportages te leveren die de verdeeldheid, achterdocht en tegenstellingen tussen de religieuze soennietische en shiitische groeperingen laten opvlammen.
Alhoewel de chaos het sektarische conflict verergert en de burgeroorlog een verwoestende tol zal eisen van de gehele Iraakse bevolking, zal dit er niet noodzakelijkerwijs toe leiden dat de VS-bezetters hun overheersing in Irak of in de gehele regio kunnen stabiliseren. Het conflict kan in plaats daarvan een radicale anti-Verenigde Staten karakter krijgen en leiden tot een breder anti-imperialistisch verzet in de gehele regio.
Alle groeperingen wantrouwen de VS en voelen zich door hen verraden met valse beloften, want de bezetting heeft onveiligheid, misère en chaos gebracht in heel Irak.
Bron: WW, http://www.workers.org/2007 /world/iraq-0215
11-2-2007, vertaling J.Bernaven.