Rinze Visser
Eens, al weer lang geleden, schreef ik voor deze krant een stuk met als titel 'Mooie Woorden', omdat dat stuk toen ging over het fenomeen dat de politieke beleidsmakers hun snode plannen begeleidden met mooie praatjes, zo mooi, dat deze plannen gesmeed waren tot het heil van de mensheid. Mooie woorden, dus. Zo is dit, geheel buiten mij om, een werktitel geworden waaronder mijn stukken in deze krant verschijnen; ik heb daar overigens geen enkele moeite mee.
Als deze werktitel dus tot beschuldiging van onbescheidenheid zou kunnen aanzetten dan treft hier schrijver dezes geen blaam. Zo zal de hieronder beschreven gebeurtenis wel eens aanleiding kunnen geven tot het gebruik van 'minder mooie woorden'.
De communistische raadsfractie (NCPN) waar ik de voorzitter van ben, was van plan enkele veranderingen voor te stellen in de verordening WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning). Dit om te voorkomen dat hulpbehoevende mensen niet op oneigenlijke gronden afgewezen worden voor aangevraagde voorzieningen; dat niet de gemeenten, om geld over te houden, de wet op de meest strenge en mensonwaardige wijze zouden hanteren. Wat, in elk geval in andere gemeenten, al was voorgevallen.
Nadat een motie hierover was aangenomen, haperde de discussie over een ingediend amendement (wijzigingsvoorstel) dat willekeur en het in grote getale afwijzen van aanvragers moest voorkomen. Nota bene, de aanleiding tot dit voorstel en ook het voorstel zelf waren meer dan eens aangekondigd. En toch wilde de rest van de raad geen beslissing nemen. Het onderwerp was te ingewikkeld; er was meer tijd nodig om de consequenties te kunnen doorgronden, enzovoort. Zo diende onze raadsfractie voor de volgende raadsvergadering opnieuw het wijzigingsvoorstel in.
Wat er dan allemaal uit de kast komt, lijkt bijna onvoorstelbaar. Al in het presidium - waarin ook schrijver dezes zit en dat de agenda van de raadsvergaderingen vaststelt - begon het. De gemeenteraad zou de behandeling ervan weer uit kunnen stellen omdat ze nog meer tijd nodig zou hebben en eerst een advies van B en W zou willen hebben. Er kon echter niet worden voorkomen dat het initiatiefvoorstel als agendapunt voor de eerstvolgende raadsvergadering werd opgevoerd.
Een advies van B en W aan de raad om het voorstel af te wijzen - dat overigens uitblonk door de kromme redeneringen en onjuistheden - werd zodanig getraineerd met de bedoeling dat het niet op tijd bij de raadsleden bekend zou zijn en dus als weer een aanleiding voor vooruitschuiven zou moeten dienen. De verzending per post zou pas een aantal dagen later plaatsvinden, te laat. Deze poging tot sabotage werd verijdeld door het advies spoorslags per e-mail te verzenden.
Omdat het hier over een belangrijk sociaal onderwerp ging en op diezelfde raadsvergadering ook beslissingen genomen zouden worden over het WMO-beleidsplan en het beleidsplan Modernisering WSW (Wet Sociale Werkvoorziening), zou er belangstelling verwacht kunnen worden van vakbonden, ouderen en invalidenbonden, ondernemingsraden, cliëntenraden en andere betrokkenen. Laat men juist nu de volgens het reglement van orde van de gemeenteraad vereiste openbare bekendmaking achterwege hebben gelaten. Zo kon, buiten de ingewijden om, niemand weten welke belangrijke zaken van sociale aard in de gemeenteraad behandeld zouden worden.
Burgemeester en wethouders die hun onsamenhangend en zichzelf tegensprekend advies aan de raad probeerden te slijten, zorgden, samen met meerdere raadsleden die zich nooit met sociale vraagstukken hebben bemoeid, voor de spreekwoordelijke Babylonische spraakverwarring. Daardoor moest de communistische raadsfractie alles in het werk stellen om de zich opstapelende ingewikkeldheden tot gewone proporties en de nuchtere werkelijkheid terug te brengen.
Een voor hulpbehoevenden noodzakelijke voorziening, bijvoorbeeld een woningaanpassing, afwijzen omdat de noodzaak ervan te voorzien was, of die voorziening juist wel toewijzen als mensen zichzelf al langer met veel moeite en pijn hebben weten te behelpen. Een artikel in een verordening gebruiken (of misbruiken) om hulpbehoevenden te laten stikken, ze in de stront laten zitten en dát als 'de goedkoopst adequate' oplossing zien (ook zo'n prachtterm in de wetgeving!) om zó geld over te houden, of dié beslissing te nemen die ertoe leidt dat mensen krijgen wat ze rechtens toekomt. Zeker, niet alle woorden zijn mooi...
We leven in een keiharde kapitalistische wereld. En we zijn er nog lang niet. Die keiharde wereld heeft heel veel keiharde beslissers nodig. We moeten er rekening mee houden dat er mensen zijn die zich daarvoor lenen. De geschiedenis heeft dat meer dan eens aangetoond. Daarom zijn er ook heel veel verzetsmensen nodig!