Rinze Visser
Zelfs de financiële crisis, de crisis van het kapitalisme waardoor Karl Marx - dus het communisme! - opnieuw in de belangstelling staat, heeft niets kunnen veranderen aan een fenomeen waarover ik het hier wil hebben. En dat overigens niet voor het eerst. De gevestigde orde, waarbij ook het overgrote deel van de media moet worden gerekend, is van mening en dicteert dat elke dag, dat de scheidslijn tussen links en rechts niet meer bestaat. Dat het om verouderde begrippen gaat die op z'n best amorf, verwaterd zijn of elkaar overlappen.
De bedoeling hiervan is om aan te geven dat er geen klassentegenstellingen meer bestaan. Het bestaan van linkse en rechtse thema's wil men nog wel zien - goed voor exclusieve symposia - maar ook dat kan volgens hen per periode en per onderwerp nog wisselen. Zo werd nog niet zo lang geleden de 'multiculturele samenleving' als een duidelijk links thema gezien. En dat niet in de laatste plaats omdat discussies en debatten hierover zo lekker klassen-neutraal zijn. Bovendien gaf het rechtse figuren en partijen een mooie gelegenheid om op extreem-rechts af te geven. Met de opkomst van Fortuin werd dat overigens al wat ingewikkelder.
Het kapitalisme mag dan wel in een zware crisis verkeren, veel ontwikkelingen gaan gewoon door.'Het eerste geluid, afgezien van dat van de communisten, dat deze crisis aangeeft dat de sociale afbraak nu gestopt moet worden is nog niet gehoord. Lissabon ligt niet alleen nog vast op z'n plaats in Portugal, maar ook nog steeds vast in de koppen van de heersende klassen en hun navolgers. Hun roep om de noodzaak van het tot op de grond toe afbreken van alle arbeidersrechten en zekerheden heeft ook in deze crisis nog geen gram aan gewicht ingeboet. Ook de ermee verbonden ideologische rechtvaardiging ontwikkelt gewoon door. Niet alleen qua inhoud, maar ook qua personen.
Wat al eerder was opgevallen, dat sommige politieke partijen nogal wat 'allochtonen' (hoelang moet je zo'n woord nog gebruiken?) in de Tweede Kamer hebben en ook in gemeenteraden, moet wel te maken hebben gehad met wat eertijds 'politiek correct' heette. Nu is 'politieke correctheid' uiteraard niets anders dan zó doen en praten zoals bij een politieke meerderheid gangbaar is. Het etaleren dat men verre van racistisch is, dat men fatsoenlijk is, valt daar ook onder. Integratie, het 'verheffen' van het 'allochtone' deel van onze bevolking. Prachtig allemaal, zeer prijzenswaardig. Kamerleden, staatssecretarissen, burgemeesters - straks ministers? - raadsleden, statenleden van Turkse, Marokkaanse en andere afkomst. Zoiets wordt nog steeds als een links succes gezien, ondanks dat men vindt dat die scheidslijn er nauwelijks nog is.
Maar kan zo iemand die rechtse taal uitslaat (voor communisten is er die scheidslijn wel!), rechtse politiek bedrijft, dan nog links genoemd worden? Ook als hij of zij van de PvdA of van GroenLinks is? Wat is er zo progressief aan, wat is er zo links aan als een staatssecretaris van Marokkaanse of Turkse afkomst de rechten van arbeiders en gepensioneerden, van werkloze en zieke mensen beperkt? En dat met verve verdedigt? En dat zonder onderscheid naar ras of afkomst?
Zo las ik onlangs een artikel over een jong PvdA-raadslid uit Gouda. Jazeker, Gouda, lang in het nieuws geweest vanwege Marokkaanse jongens en Connexxionbussen. Als we deze door de PvdA rechts over het paard getilde 'linkse' allochtoon van Marokkaanse afkomst moeten geloven dan vinden de ontsporingen van bepaalde groepen Marokkaanse jongens hun oorzaak in de Nederlandse cultuur die te zorgzaam is, die te collectivistisch is. In de Marokkaanse cultuur, zo zegt hij, staat voor jezelf opkomen centraal. Daarom wordt hulp van ambulancepersoneel niet altijd gewaardeerd, zo beweert hij. Want, Marokkanen zijn nu juist heel individualistisch...
Zo moeten wij dan geloven dat als de politiek-economische situatie in Nederland zou zijn als die in Marokko, deze jongens niet zouden ontsporen. Zo komt dus ook het afschaffen van het recht op een bijstandsuitkering voor werklozen onder de zevenentwintig jaar - Aboutaleb, staatssecretaris - in een interessant licht te staan. Zo worden problemen van en door een groep jonge Marokkanen gebruikt als een extra argument om de sociale voorzieningen verder om zeep te helpen. Want in Marokko weten ze wel raad met zulke jongeren. Geen werk, geen uitkering. Zo gezien is al dat gewauwel over dubbele paspoorten niet zo interessant meer. Dat er politieke partijen zijn met dubbele agenda's, dat is veel interessanter.
Alweer een behoorlijke tijd geleden was er de Centrumpartij, later Centrum-Democraten. In andere landen kwamen onder andere op het Vlaams Blok, later Vlaams Belang in België. Wat is er toen niet gescholden op de partij van Jörg Haider in Oostenrijk? Extreem-rechtse partijen, bij het fascisme af. De centrum-Democraten in Nederland beweerden toen dat een hoge mate van sociale zekerheid een grote toestroom van asielzoekers en van migranten zou bevorderen en dat deze partij daarom wel voor al die bezuinigingen moest stemmen. Om de vreemdeling buiten de deur te houden. Deze extreem-rechtse partij werd door alles en iedereen aangevallen om haar racistische politiek. Maar juist niet om haar antisociale politiek, behalve door de communisten.
En wat zien we? Wat toen een argument was van ultrarechts om de toestroom van 'buitenlanders' tegen te gaan, is nu voor lieden die zich links durven te noemen een argument geworden om integratie van etnische minderheden te bevorderen en overlast van jongeren tegen te gaan. Het kan verkeren...