Socialisme is het alternatief
De wereld wordt geconfronteerd met een economische en financiële crisis van grote omvang. Dit is een kapitalistische crisis die niet los gezien kan worden van het eigen karakter en de onoplosbare tegenstellingen van dit systeem. Mogelijk de diepste crisis sinds de 'grote depressie' die voortvloeide uit de beurskrach van 1929.
De huidige crisis is de uitdrukking van een diepere crisis van structurele en systemische aard, die de historische grenzen van het kapitalistische systeem én de noodzaak van een revolutionaire oplossing duidelijk maken.
Ze draagt de gevaren van sociale en democratische achteruitgang met zich mee en leidt, zoals de geschiedenis aantoonde, tot een smeltkroes van autoritaire en militaire ontwikkelingen, die door de communistische beweging en door alle democratische en anti-imperialistische krachten nauwkeurig gevolgd dienen te worden. Op hetzelfde moment dat grote bedragen aan gemeenschapsgeld beschikbaar worden gesteld voor de redding van de veroorzakers van de crisis - het grootkapitaal, de grote financiers en speculanten - worden de arbeiders, boeren en mensen in het midden- en kleinbedrijf en ieder die van zijn arbeidskracht moet leven en lijdt onder de druk van de grote monopolies, verdergaande uitbuiting, grotere werkloosheid, lagere lonen en pensioenen, toenemende onzekerheid, honger en armoede in het vooruitzicht gesteld.
Krachtige campagnes van verschillende ideologische pluimage proberen de echte oorzaken van de crisis te verbergen en bieden de bevolking geen perspectieven om uit de crisis te geraken en geen uitzicht op een internationale orde die democratischer, vreedzamer, gelijkwaardiger en rechtvaardiger is.
De grootmachten van de kapitalistische wereld, om te beginnen de Verenigde Staten, de Europese Unie en Japan, en de internationale organisaties waarin ze de dienst uitmaken, zoals IMF, de Wereldbank, de Europese Centrale Bank, de NAVO, en andere, die ook de Verenigde Naties voor hun karretje spannen, bedenken koortsachtig 'oplossingen' die op zich weer de bron vormen voor nieuwe crisissen. Er worden pogingen ondernomen om het systeem op korte termijn te redden en de imperialistische uitbuitings- en onderdrukkingsmechanismen te verbeteren.
Ze nemen hun toevlucht tot zondebokken en blijven steken in hun valse en falende opties voor 'regulering' en 'vermenselijking' en 'omvorming' van het kapitalisme. Ze proberen kleinigheden te veranderen opdat alles kan blijven zoals het is. De partijen die het kapitaal steunen accepteerden haastig de dogma's van de 'Consensus van Washington', die voorschrijven dat de economie flinke kapitaalinjecties moet krijgen, wat mogelijk ten grondslag ligt aan de crisis.
De sociaaldemocratie, die haar overeenkomst met de neoliberalen en haar omvorming tot steunpilaren van het imperialisme willen verbloemen, proberen een terugkeer te bewerkstelligen naar een soort Keynesiaanse regulering die de machtsverhoudingen en eigendomsverhoudingen ongemoeid laat. Maar dat is geen zinnig perspectief.
Zoals op andere momenten in de geschiedenis gebleken is, kunnen de arbeiders en het volk, mits ze verenigd zijn, de koers van het economische, sociale en politieke klimaat bepalen. Ze kunnen belangrijke concessies van het grootkapitaal afdwingen ten gunste van de massa, de weg naar fascisme en oorlog ombuigen, en de richting inslaan naar werkelijke veranderingen met een progressief en zelfs revolutionair karakter.
De internationale vooruitzichten wijzen op een groeiende verscherping van de klassenstrijd. De mensheid maakt één van de moeilijkste en meest complexe situaties uit haar geschiedenis door; een wereldwijde economische crisis, die gepaard gaat met een energie- en voedselcrisis en ook ernstige milieucrisissen. Een wereld vol met onrechtvaardigheid, ongelijkheid, oorlogen en conflicten. Het toneel van een historisch kruispunt waarin zich twee tegengestelde ontwikkelingen openbaren: aan de ene kant grote gevaren voor de vrede, de soevereiniteit, de burger- en werknemersrechten en aan de andere kant een enorm potentieel voor strijd en vooruitgang van de zaak van de bevrijding van arbeiders en volkeren. De zaak van sociale vooruitgang en vrede, de zaak van het socialisme en communisme.
De communistische en arbeiderspartijen die bijeenkwamen in São Paulo tijdens hun 10e internationale conferentie, moedigen de wereldwijde strijd aan van het volk tegen kapitalistische uitbuiting en onderdrukking, tegen de toenemende aanvallen op de historische verworvenheden van de arbeidersbeweging, tegen de militaristische en antidemocratische aanvallen van het imperialisme.
We benadrukken dat het failliet van het neoliberalisme niet alleen het falen van een kapitalistisch model inhoudt, maar het falen van het kapitalisme zelf en zijn ervan overtuigd dat het communistische ideaal en project superieur zijn. We verzekeren dat het antwoord op de vraag, hoe te streven naar bevrijding van de arbeidersklasse, alleen gevonden kan worden in het aantasten van de macht van het grootkapitaal door fundamentele veranderingen aan te brengen, om te komen tot een vrije en antimonopolistische maatschappij.
We zijn er ten stelligste van overtuigd dat het socialisme het alternatief vormt, het is de richting naar een werkelijke en volledige onafhankelijkheid van alle volkeren. Het verzekert de arbeiders van hun rechten en het is de enige vorm om uit de kapitalistische crisis te komen. We roepen de arbeidersklasse wereldwijd op om de communisten en revolutionairen te steunen en te versterken, eensgezind op te komen voor de belangen van het volk en het bouwen van een toekomst van welvaart, rechtvaardigheid en vrede voor de mensheid in eigen hand te nemen.
Met de zekerheid dat een andere wereld, vrij van klassenuitbuiting en onderdrukking door het kapitaal, mogelijk is, verklaren wij de historische weg te volgen om een nieuwe maatschappij op te bouwen die vrij is van uitbuiting en onderdrukking, naar het socialisme.
Vertaling Ardengo Persijn