Michel Chossudovsky
De luchtaanvallen en de huidige grondoorlog waarbij Israëlische troepen Gaza binnenvallen moet geanalyseerd worden in een historische context. Operatie 'Cast Lead' is een zorgvuldig voorbereide onderneming die onderdeel uitmaakt van een bredere militaire spionageagenda (door leger en geheime dienst), die voor het eerst werd geformuleerd in 2001 door de regering van minister-president Ariel Sharon.
"Volgens bronnen in het militaire apparaat heeft minister van Defensie Ehud Barak de Israëlische strijdkrachten ruim zes maanden geleden de opdracht gegeven zich voor te bereiden op de militaire operatie, toen Israël al was gestart met de onderhandelingen met Hamas over een wapenstilstand." [1]
Het was Israël die de wapenstilstand verbrak op de dag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen op 4 november jl.: "Israël heeft gebruikgemaakt van die afleiding om het staakt het vuren tussen zichzelf en Hamas te verbreken door de Gazastrook te bombarderen. Israël beweert dat deze schending van de wapenstilstand was bedoeld om te voorkomen dat Hamas tunnels zou graven die zouden leiden naar Israëlisch grondgebied.
De volgende dag startte Israël een terroristische blokkade tegen Gaza, waardoor het gebied is afgesneden van voedsel, brandstof, medicijnen en andere levensbehoeften, in een poging om de Palestijnen te onderwerpen, terwijl Israël tegelijkertijd gewapende invallen deed in Gaza.
"In reactie hierop namen Hamas en anderen in Gaza hun toevlucht tot het afvuren van ruwe, 'huisgemaakte' en over het algemeen onnauwkeurige raketten op Israël. In de afgelopen zeven jaar hebben dergelijke raketten 17 Israëli's gedood. In dezelfde periode zijn door Israëlische Blitzkrieg-aanvallen duizenden Palestijnen gedood. Dat heeft tot wereldwijd protest geleid, waarvoor de VN doof is." [2]
Op 8 december was John Negroponte, onderminister van Buitenlandse Zaken van de VS, in Tel Aviv voor overleg met zijn Israëlische ambtsgenoten, waaronder de directeur van de Mossad, Meir Dagan.
Operatie 'Cast Lead' ging twee dagen na Kerstmis van start. De operatie werd gekoppeld aan een zorgvuldig ontworpen internationale pr-campagne, onder toezicht van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken.
Militaire plekken en gebouwen van de Hamas zijn niet het belangrijkste doelwit. Operatie 'Cast Lead' is opzettelijk bedoeld om burgerslachtoffers te maken. We hebben hier te maken met een geplande humanitaire ramp in Gaza, in een zeer dichtbevolkt stedelijk gebied. Het langetermijndoel van deze operatie is, zoals geformuleerd door Israëlische beleidsmakers, het verwijderen van de Palestijnen van Palestijns grondgebied: "Terroriseren van de burgerbevolking, bewerkstelligen van maximale vernietiging van eigendommen en culturele bronnen... het dagelijkse leven van de Palestijnen moet ondraaglijk worden. Ze moeten ingesloten worden in steden en dorpen zonder mogelijkheid tot normale economische activiteiten, afgesneden van hun werkplekken, scholen en ziekenhuizen. Dit zal de emigratie bevorderen en het verzet tegen toekomstige uitzettingen verzwakken." [3]
Er is een keerpunt bereikt. Operatie 'Cast Lead' is onderdeel van de bredere militaire spionageoperatie, gestart door de regering van Ariel Sharon in 2001. Het was in het kader van Sharons Operatie 'Justified Vengeance' dat F-16 gevechtsvliegtuigen werden ingezet om Palestijnse steden te bombarderen.
Operatie 'Justified Vengeance' werd in juli 2001 aan de Israëlische regering van Sharon gepresenteerd door IDF-bevelhebber Shaul Mofaz, onder de titel: 'De vernietiging van de Palestijnse autoriteiten en de ontmanteling van alle gewapende krachten.' [nvdr: IDF = Israel Defense Forces = leger van Israël]
"In juni 2001 werd een rampenplan opgesteld onder de codenaam Operatie 'Justified Vengeance', bedoeld om de hele Westoever en de Gazastrook opnieuw te bezetten ten koste van waarschijnlijk 'honderden' Israëlische slachtoffers." [4]
Volgens Jane's 'Foreign Report' (12 juli 2001) heeft het Israëlische leger onder leiding van Sharon zijn plannen aangepast voor een "totale aanval om de Palestijnse autoriteiten te vernietigen, hun leider Yasser Arafat te verdrijven en de Palestijnse strijdkrachten te doden of gevangen te nemen".
De 'Bloodshed Justification' was een essentieel onderdeel van de militaire spionageagenda. Het doden van Palestijnse burgers werd gerechtvaardigd op 'humanitaire gronden'. De Israëlische militaire operaties werden zorgvuldig getimed zodat ze samenvielen met zelfmoordaanslagen: "Op bevel van de regering zou de aanval gestart worden na een grote zelfmoordbomaanslag in Israël, waarbij veel doden en gewonden zouden vallen. Het bloedvergieten bij die aanslag zou dan worden aangehaald als rechtvaardiging voor een aanval." [5]
Operatie 'Justified Vengeance' werd ook wel het 'Dagan Plan' genoemd, vernoemd naar Meir Dagan, toen generaal en nu hoofd van de Mossad, de geheime dienst van Israël.
Tijdens de verkiezingscampagne in 2000 was (reserve)generaal Meir Dagan de veiligheidsadviseur van Sharon. Het Dagan Plan bleek al te zijn opgesteld voorafgaand aan de verkiezing van Sharon tot minister-president in februari 2001. "Volgens een artikel van Alex Fishman in 'Yediot Aharonot' was het doel van het Dagan Plan het vernietigen van de Palestijnse autoriteiten en Yasser Arafat buitenspel zetten." [6]
"Zoals beschreven in het 'Foreign Report' en in Israël naar buiten gebracht door Ma'ariv, zal het invasieplan van Israël - genaamd 'Justified Vengeance' - direct worden gestart na de eerstvolgende zelfmoordaanslag met veel slachtoffers. De operatie zal ongeveer een maand duren en de verwachting is dat het zal leiden tot de dood van honderden Israëli's en duizenden Palestijnen." [7]
Het Dagan Plan voorzag in de zogenaamde 'kantonisering' van de Palestijnse gebieden, waarbij de Westoever en Gaza volledig van elkaar gescheiden zouden worden met aparte 'regeringen' in beide gebieden. Binnen dit scenario, dus reeds bedacht in 2001, zou Israël "aparte onderhandelingen voeren met de Palestijnse partijen die in de respectievelijke Palestijnse gebieden overheersend zijn, partijen verantwoordelijk voor veiligheid, inlichtingenen zelfs voor de Tanzim (Fatah). Het plan benadert dus zeer dicht het idee van de 'kantonisering' van Palestijnse gebieden, dat door een aantal ministeries naar voren is gebracht." [8]
Het Dagan Plan heeft gezorgd voor continuïteit in de militaire spionageagenda. Na de verkiezingen in 2000 kreeg Meir Dagan een sleutelrol. Hij werd Sharons tussenpersoon voor veiligheidskwesties. Hij voerde overleg met de speciale diplomatieke vertegenwoordigers van president Bush, Zinni en Mitchell. Vervolgens werd hij in augustus 2002 benoemd tot directeur van de Mossad door minister-president Sharon. Ook in de periode na Sharon bleef hij hoofd van de Mossad. In juni 2008 werd zijn positie van directeur van de Israëlische geheime dienst bestendigd door minister-president Ehud Olmert.
Meir Dagan heeft de leiding gehad over vele militaire spionageoperaties. Het is van belang op te merken dat Meir Dagan als jonge kolonel nauw heeft samengewerkt met minister van Defensie, Ariel Sharon, tijdens de verrassingsaanvallen op Palestijnse nederzettingen in Beirut in 1982. De grondoorlog die Israël nu in 2009 voert in Gaza lijkt in veel opzichten op de militaire operatie in 1982, onder leiding van Sharon en Dagan.
Het is belangrijk ons te concentreren op een aantal belangrijke gebeurtenissen die hebben geleid tot de moorden in Gaza in het kader van Operatie 'Cast Lead':
Het plan voor de moordaanslag lag al op de 'tekentafel' sinds 1996, onder de naam 'Operatie Fields of Thorns'. Volgens een document uit oktober 2000 werd die operatie "voorbereid door de veiligheidsdiensten, op verzoek van de toenmalige minister-president Ehud Barak. Uitgangspunt was dat de persoon Arafat een ernstige bedreiging vormde voor de veiligheid van de staat [van Israël] en dat de schade die zou worden veroorzaakt door zijn verdwijning minder groot zou zijn dan de schade als hij zou blijven." [9]
In 2003 gaf de Israëlische ministerraad de opdracht tot de moord op Arafat. Deze werd goedgekeurd door de Verenigde Staten, die hun veto gebruikten tegen een Veiligheidsresolutie van de VN, die de beslissing van de Israëlische ministerraad veroordeelden. In reactie op de toename van Palestijnse aanvallen verklaarde de Israëlische minister van Defensie, Shaul Mofaz, in augustus 2003 een 'totale oorlog' aan de opstandelingen, die hij bestempelde als "gebrandmerkt om te sterven".
"Half september nam de Israëlische regering een wet aan waarmee ze van Arafat wilde afkomen. De Israëlische ministerraad voor politieke veiligheidskwesties noemden de wet 'een besluit om Arafat als obstakel voor vrede uit de weg te ruimen'." Mofaz dreigde: "We zullen de juiste manier en het juiste tijdstip kiezen om Arafat te doden." De Palestijnse minister Saeb Erekat vertelde aan CNN dat hij dacht dat Arafat het volgende doelwit zou zijn. CNN vroeg vervolgens aan Sharons woordvoerder Ra'anan Gissan, of het aannemen van de wet betekende dat Arafat zou worden verdreven. Gissan verklaarde: "Nee, dat betekent het niet. De ministerraad heeft vandaag besloten dit obstakel te verwijderen. Over het tijdstip, de methode en hoe die wordt uitgevoerd worden afzonderlijke besluiten genomen en de veiligheidsdiensten zullen de situatie goed in de gaten houden en aanbevelingen doen over de beste aanpak." [10]
De moord op Arafat maakte onderdeel uit van het Dagan Plan uit 2001. Naaralle waarschijnlijkheid werd de moord gepleegd door de Israëlische geheime dienst. De moord was bedoeld om de Palestijnse autoriteiten te vernietigen en verdeeldheid te stimuleren binnen de Fatah en tussen Fatah en Hamas. Mahmoud Abbas is een Palestijnse landverrader. Met goedkeuring van Israël en de VS die de paramilitaire en veiligheidstroepen van de Palestijnse autoriteiten financieren, werd hij benoemd tot leider van Fatah.
"Mijn bedoeling is een evacuatie, sorry een herplaatsing van nederzettingen die ons problemen bezorgen en van nederzettingen die we sowieso op de langere termijn niet zullen behouden, zoals de nederzettingen in Gaza ... Ik ga uit van de aanname dat er in de toekomst geen Joden meer zullen zijn in Gaza", zei Sharon. [11]
De kwestie van de nederzettingen in Gaza werd gepresenteerd als onderdeel van Washingtons 'Roadmap to Peace'. Alhoewel door de Palestijnen bejubeld als een 'overwinning' was de maatregel van het herplaatsen van nederzettingen helemaal niet gericht tegen de Joodse kolonisten. Integendeel: de maatregel was onderdeel van een grote geheime operatie, die was bedoeld om de Gaza te veranderen in een concentratiekamp. Zolang Joodse kolonisten in Gaza leefden kon het doel van het creëren van een groot, afgezet gevangenisterrein niet bereikt worden. Voor het uitvoeren van Operatie 'Cast Lead' was 'geen Joden in Gaza' een vereiste."
Op 3 januari jl. drongen Israëlische tanks en infanterie Gaza binnen tijdens een groot grondoffensief:
"De grondoperatie werd voorafgegaan door een aantal uren van hevige artilleriebeschietingen in het donker, waarbij verschillende doelwitten in lichterlaaie werden gezet en de vlammen hoog oplaaiden in het nachtelijke luchtruim. Machinegeweren ratelden terwijl lichtspoorkogels door het donker flitsten en de inslagen van honderden granaten zorgden voor strepen van vuur." [12]
Israëlische bronnen gaan uit van een langdurige militaire operatie. Het "zal niet eenvoudig zijn en niet kort duren", zei minister van Defensie, Ehud Barak tijdens een televisietoespraak.
Israël is er niet op uit om Hamas ertoe te bewegen om 'mee te werken'. Waar we nu mee geconfronteerd worden is de uitvoering van het Dagan Plan, voor het eerst geformuleerd in 2001, dat gericht is op:
"een invasie van ongeveer 30.000 Israëlische soldaten in het door de Palestijnen gecontroleerd grondgebied met de duidelijk gedefinieerde missie om de infrastructuur van de Palestijnse leiders te vernietigen en wapens in beslag te nemen die nu in bezit zijn van de verschillende Palestijnse groepen en de militaire leiders uit te zetten of te doden." [13]
De grotere vraag is of Israël, in overleg met Washington, van plan is om de oorlog uit te breiden.
In een later stadium van de grondinvasie kan tot massale verdrijving worden overgegaan, waarbij de Israëli's de grenzen van Gaza openzetten om een exodus van de bevolking mogelijk te maken. Massale verdrijving werd door Ariel Sharon genoemd als de "oplossing in 1948-stijl". Volgens Sharon "is het alleen maar nodig om een andere staat te vinden voor de Palestijnen." "Jordanië is Palestina", was het motto dat hij bedacht. [14]
Bron: http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=11606
The Centre for Research on Globalisation (CRG)
Vertaling J. Bernaven, Manifest 01/2009.