Anna Ioannatou
De moord door een politieagent op een 15-jarige jongen van 6 december vorig jaar, waarop wekenlang rellen in het centrum van Athene volgden, was nog maar het begin. Sindsdien vonden er niet alleen aanvallen plaats op politiebureaus door boze jongeren - die daar niet zelden toe werden aangezet door sommige media - zo schreef bijvoorbeeld een groot dagblad op de eerste pagina 'Les 1: politiebureaus aanvallen'.
Maar er vonden (en vinden) ook talrijke betogingen plaats die stelselmatig door de media verzwegen werden en worden, indien georganiseerd door de KKE (Communistische Partij) of het PAME (Arbeiders Strijd Front). Hetzelfde geldt ook voor de officiële mededeling van de KKE vlak na de moord en voor de persconferentie, die partijleidster Aleka Papariga gaf.
De media gaven de afgelopen weken les in reactionaire propaganda. Zodra er met stenen of Molotov-cocktails gegooid werd, waren ze er als de kippen bij en werd dit feit uit den treure 'politiek geanalyseerd'. Wanneer er massale betogingen plaatsvonden, georganiseerd door KKE en/of PAME, kwamen er programma's met kookrecepten en/of roddel over bekende figuren.
Er zit een duidelijk ideologische kant aan de zaak: de radicale instelling van jonge mensen wordt niet zonder gevaar voor hun leven in de richting van een soort oorlogje tegen de politie gestuwd in plaats van zich te organiseren in de volksbeweging, die zich tegen het systeem keert en niet tegen diens instrumenten. De politie wordt tot vijand gemaakt en niet degenen die deze 'arm der wet' opleiden en nodig hebben om hun machtspositie te beschermen.
Een andere kant is (naar het zich laat aanzien de eigenlijke bedoeling) dat nieuwe strenge maatregelen voor de openbare orde nu gerechtvaardigd getroffen kunnen worden en wetten tegen het 'terrorisme' aanvaardbaar worden gemaakt voor de bevolking, passend in de algehele tendens - in de grote of de kleine politiek - sinds 11 september 2001. Sindsdien zijn er op het niveau van de Europese Unie heel wat richtingen aangegeven ter bestrijding van de 'nieuwe vijand', waarbij staatsterrorisme buiten schot valt.
Sinds de gebeurtenissen van december zijn er een paar serieuzere aanvallen geweest en wel op politieauto's, die beschoten werden door gemaskerden met Kalaznikovs (!) en waarbij begin januari een agent zeer ernstig gewond raakte. Daarna vond er een betoging van politieagenten plaats die bescherming en betere arbeidsvoorwaarden eisten! (ze worden inderdaad slecht betaald).
De laatste aanval werd door de KKE officieel bestempeld als een provocatie, die zich uiteindelijk tegen de volksbeweging richt. Immers, de verslechterende levensomstandigheden en de maatschappelijke verloedering drijven steeds meer mensen de straat op om te protesteren. De partij hamert op de noodzaak dat mensen zich massaal en georganiseerd verzetten.
En hiermee is de link gelegd. Een paar maanden al, sinds het openbaar maken van de 'Stellingen' van de KKE voor het 18de Partij Congres (18-22 februari), zijn de aanvallen op deze partij verhevigd. De communisten zijn een doorn in het oog voor de politieke en intellectuele vertegenwoordigers van het kapitalistische grootbezit. Het feit dat in de 'Stellingen' openlijkover het socialisme wordt gesproken over het tijdvak in de Sovjet-Unie, toen Stalin aan het hoofd stond, gaf aanleiding tot grote 'droefenis' bij zekere journalisten, politici en intellectuelen. Immers - hoe jammer - de KKE zou teruggekeerd zijn naar Stalin. Dit bleek o.a. uit het debat waarvoor de krant 'Rizospastis' haar pagina's opende en waarbij iedere mening over de tekst van de 'Stellingen', ook de heel negatieve, gepubliceerd wordt.
De tekst heeft het trouwens over de decennia die volgden op de Oktoberrevolutie en de Tweede Wereldoorlog in een poging om na jaren studie-inspanning te analyseren wat goed en fout was, zonder de nadruk de leggen op leiders, laat staan aan persoonsverheerlijking te doen. Maar zelfs dit kan al niet volgens sommigen. Verzwijgen is het parool of belasteren. Daarmee zijn leugens beter gediend.
Er zo nuchter en objectief mogelijk over spreken is in de burgerlijke opvattingen niet gewenst. De KKE wil echter gevoelige punten openbreken en aan het publiek voorleggen, want daar is de waarheid mee gediend. En tussen deze lijnrecht op elkaar staande visies moet de bevolking haar weg zien te vinden in een verloederende kapitalistische samenleving.