Alle economische crisissen van het kapitalisme hebben gemeen dat de kapitalisten nog sterker proberen de lasten daarvan af te wentelen op de arbeidersklasse. Ook de miljarden euro die nu vloeien als steun voor speculanten en banken, zullen zij proberen ten koste te laten gaan van lonen, pensioenen en uitkeringen. De financiële crisis wordt in toenemende mate ook gebruikt om 'flexicurity' door te drukken.
Met hun flexicurity-strategie willen de machthebbers in de EU de nu nog normale, vaste arbeidsrelatie steeds meer vervangen door losse en tijdelijke arbeidscontracten. Het ontslagrecht wil men evenzeer verslechteren als de regeling voor de arbeidstijden. De dagelijkse arbeidstijd moet worden verlengd en de pensioengerechtigde leeftijd verhoogd. Oudere, niet meer geheel gezonde arbeidskrachten moeten makkelijker gedumpt kunnen worden. Aan de basis hiervan ligt de Lissabonstrategie van 2000, waardoor Europa in het belang van multinationals in 2010 veranderd moet zijn in de "meest concurrerende en dynamische kenniseconomie ter wereld". "Amerikaanse verhoudingen" voor de werkenden luidt het devies, om de VS economisch te kunnen inhalen.
Steeds meer worden de hiervoor noodzakelijke wetsvoorstellen niet meer alleen voorbereid door de ministeriële bureaucratie, maar ook in de zogenaamde 'denktanks' van het kapitaal. In hun ontwerp van een nieuwe arbeidsovereenkomstwet krijgen de werkgevers bijna onbeperkte vrijheid in het toepassen van overwerk, verplicht verlof, verplicht veranderen van werkplek en het veranderen van de inhoud van het werk. Oudere en minder gezonde werknemers moeten wat hun arbeidsprestaties betreft zich met jongere en gezondere werknemers laten vergelijken en kunnen worden ontslagen indien zij niet meer winstgevend genoeg zijn. Zieken moeten gaan bewijzen dat zij snel gezonder kunnen worden. Bovendien willen ze loondoorbetaling bij ziekte beperken tot maximaal zes weken in twaalf maanden.
In Luxemburg worden strengere controles voorbereid en via omwegen de ontslagbescherming bij ziekte afgezwakt. Een duidelijke verslechtering is al dat na twaalf maanden ziekte-uitkering binnen twee jaar het recht op een ziekte-uitkering en de arbeidsovereenkomst automatisch vervallen.
In België wordt geprobeerd de ontslagvoorwaarden van ambtenaren gelijk te trekken met de veel slechtere voorwaarden die gelden in de private sector.
In Nederland wordt de aanval nu op slinkse wijze ingezet tegen het bestaande ontslagrecht.
Uitzendwerk en tijdelijk werk moeten nog meer de vaste arbeidscontracten verdringen. De internationale bandenproducent Michelin en andere handelsconcerns gingen er al toe over in eigen uitleenpools mensen in dienst te nemen en aan te stellen voor vaak minder dan de helft van het loon van de eigen onderneming. Daarmee wordt hun uitbuiting verscherpt en tevens druk uitgeoefend op cao-afspraken.
Met name vrouwen worden gedwongen aan het werk te gaan in losse arbeidsverhoudingen, omdat ook de noodzakelijke kinderopvang ontbreekt. Dit maakt de reactionaire rolverdeling tussen de geslachten binnen het kapitalisme alleen maar steviger.
Allang ontduiken de werkgevers waar mogelijk de verbindend verklaarde cao-akkoorden. Daarbij schuwen zij niet om eigen, ondernemersvriendelijke('gele') vakbonden op te richten. Daarop gericht zijn de talrijke regelingen in het ontwerp van het Bertelsmann Concern die verslechteringen beogen van de wettelijke bepalingen middels cao-akkoorden. De mogelijkheid om de vakbonden onder druk te zetten die opkomen voor de belangen van hun leden, wordt daardoor vergroot.
Da afbraak van opleidingsplaatsen binnen bedrijven, scholen met slecht onderwijsmateriaal en personeel en de collegegelden beroven steeds meer jongeren het uitzicht op een verzekerde toekomst. Behalve 'banen' in hun interventielegers heeft de heersende klasse velen niets meer te bieden.
Het protest van de mensen in Europa tegen deze neoliberale hervorming van de economie bereikte haar hoogtepunt in onder andere het 'Non' van de Fransen, het 'Nee' van de Nederlanders en het 'No' van de Ieren tegen de Europese Grondwet resp. het Europese Hervormingsverdrag. Europees gecoördineerde en in de lidstaten van de EU georganiseerde protesten van de politieke en syndicale arbeidersbeweging, zoals bijvoorbeeld tegen de Bolkestein Richtlijn en de Port-Package Richtlijn (deregulering havenarbeid), tonen dat strijd tegen het Europa van de concerns succesvol kan zijn.