Gedicht: Oogverblindend... een nuance...
Door Henricus Azewijn
Oogverblindend... een nuance...
In de wolken, zéér explosief
op reis naar een eindpunt
op de vlucht met gerief
het comfort dat men zichzelf gunt.
Zittend aan zijn plafond
is alles veel te veel, nog véél meer
in de wolken met wat men verzon
op het slachtveld van eer.
Naar benéden zijn blik gericht
lijken de zorgen kleiner
wordt de last soms verlicht
de stof tot denken wat fijner.
Oogverblindend... een nuance...
aangebracht in het zicht van
wellicht onbenutte kansen
lust men de brij in zijn hersenpan.
Waarom houd je niet van hersenwerk?
is de vraag die men pas stelt
is de kogel door de kerk
die god dood, de démon die je kwelt.
In de wolken met dynamiet
om zijn blik te verruimen
werkt het geheugen als een vergiet
oh hoed, rand, konijn en pluimen.
Tót men toch weer belandt
aan de rand van zijn afgrond
na zoveel dagen aan een strand
waar men bíj het tekort zichzélf vond.