Rick Rozoff
Nu De Hoop Scheffer als een held wordt geridderd en bijna heel politiek Nederland van links tot rechts aan deze feestelijkheden meedoet en de vredesbeweging kennelijk met vakantie is, kan het geen kwaad om eens te bezien wat de NAVO eigenlijk voor organisatie is. Ook vroeger al werden de roofridders geëerd door de rijken en machtigen en verzet tegen de onderdrukking werd ook toen hardhandig de kop ingedrukt. Er is niet veel veranderd.
Tien jaar geleden werd het de wereld voor het eerst duidelijk dat er in de voornaamste westerse hoofdsteden stappen werden ondernomen om de Verenigde Naties te omzeilen, te ondermijnen en uiteindelijk te vervangen. Men was van mening dat er niet altijd op de VN gerekend kon worden als er opgetreden moest worden volgens de dictaten van de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten.
Destijds, in 1999, voerde het NAVO-bondgenoodschap een bommencampagne van 78 dagen tegen Joegoslavië, tegen de zin van de VN en tegen alle internationale wetgeving in.
Twee van de vijf permanente leden van de VN-Veiligheidsraad hadden zich tegen deze oorlog uitgesproken. Ook bij verschillende andere gelegenheden hadden zij zich al gekant tegen sancties en het gebruik van militair geweld tegen doelwitten die het Westen op het oog had. Deze twee leden waren China en Rusland, uitgerekend de twee landen die geen lid van de NAVO waren.
De eerste aanwijzing dat het de bedoeling was om de Verenigde Naties te negeren, selectief te gebruiken, uit te buiten of zelfs te laten verdwijnen kwam drie jaar eerder, in 1996. De Verenigde Staten overdonderden de veertien andere leden van de Veiligheidsraad toen doordat ze eigenmachtig secretaris-generaal Boutros Boutros-Ghali aan de kant schoven om hem te vervangen door Kofi Annan. Het jaar voordien was Annan benoemd tot speciale gezant van de VN bij de NAVO. In die rol had hij achter de rug van Boutros-Ghali om de NAVO-bombardementen in Bosnië goedgekeurd.
Boutros-Ghali werd beroofd van een traditionele tweede termijn omdat hij in 1995 geen toestemming gaf voor de NAVO-bombardementen op stellingen van de Bosnische Serviërs en omdat hij de waarheid gesproken had over het dodelijke Israëlische bombardement op het Libanese vluchtelingenkamp Qana, waarbij 106 burgers gedood werden en nog eens 116 gewond raakten.
Zoals Richard Clarke, adviseur van de Nationale Veiligheidsraad onder Clinton en Bush zei: "Madeleine Albright, ik, en een aantal anderen (Michael Sheehan, Jamie Rubin) hadden in 1996 een pact gesloten om Boutros-Ghali als secretaris-generaal van de Verenigde Naties af te zetten. Dit geheime plan noemden we 'Operatie Oriënt Express' en we hoopten dat veel landen ons zouden steunen om van hem af te komen. Uiteindelijk moesten de VS het alleen doen (met behulp van hun vetorecht). Sheehan en ik moesten voorkomen dat de president toegaf aan de druk van andere wereldleiders die wél een nieuwe termijn wilden voor Boutros-Ghali. Vaak moesten we ons haasten naar het Witte Huis als we een seintje kregen dat er weer een staatshoofd met de president aan het telefoneren was. Achteraf was Clinton zwaar onder de indruk van de manier waarop we Boutros-Ghali verdreven hadden en hem bovendien hadden vervangen door Kofi Annan." [1]
In 1999 bleek een zelfgekozen secretaris-generaal van de VN, door Clinton en Albright opgedrongen aan de rest van de wereld, niet meer voldoende om tegemoet te komen aan de eisen van de NAVO die zich klaarmaakte voor Operatie Allied Force, de luchtaanvallen op Joegoslavië. De VS en hun bondgenoten wisten zich niet verzekerd van de steun van de meerderheid in de 15 leden tellende Veiligheidsraad en zelfs als ze de meerderheid achter zich kregen zou het nog mogelijk zijn dat Rusland en China zouden gebruikmaken van hun vetorecht. Zo werden de Verenigde Naties, waarvan de procedures 54 jaar lang, zelfs in moeilijke tijden, in acht werden genomen veronachtzaamd en gekleineerd. De VN raakten ernstig zo niet dodelijk gewond en zijn nu nog niet hersteld van de klap die ze tien jaar geleden opliepen. Kofi Annan, een ondergeschikte van de VS en de NAVO, zag toe op de vernedering van zijn organisatie en leverde geen enkele keer kritiek op de oorlog die gevoerd werd zonder mandaat en met grote minachting van de Verenigde Naties.
Volgens de preambule van het Handvest van de Verenigde Naties is het doel van de in 1945 opgerichte organisatie de "komende geslachten te behoeden voor de gesel van de oorlog, die tweemaal in ons leven onnoemelijk leed over de mensheid heeft gebracht" en de "krachten te bundelen ter handhaving van de internationale vrede en veiligheid, en door het aanvaarden van beginselen en het invoeren van methodes te verzekeren, dat wapengeweld niet zal worden gebruikt behalve in het algemeen belang." [2]
Op 23 en 24 april 1999 vierde de NAVO haar vijftigste verjaardag in New York. Bij deze gelegenheid omschreef de organisatie haar eigen rol in het tijdperk van na de Koude Oorlog. De NAVO maakte duidelijk dat ze niet langer enkel een Euro-Atlantisch militair blok was, maar dat ze zichzelf benoemde tot enige internationale scheidsrechter bij conflicten tussen en binnen landen. Ze gaf zichzelf de toestemming om militair op te treden buiten het eigen grondgebied en eigende zich zo de rol van de Verenigde Naties toe.
Tijdens deze NAVO-top werd ook de 'Verklaring van Washington', het nieuwe 'strategisch concept' onthuld, waarin onder meer te lezen staat: "We zetten de koers uit voor de NAVO in de 21e eeuw" en "we beloven plechtig om onze militaire slagkracht zodanig te verbeteren dat we uitgerust zijn voor alle missies van de Alliantie in de 21e eeuw." [3]
Beeldmateriaal van de top maakt duidelijk wat de bedoeling was van de NAVO in de 21e eeuw. De Amerikaanse president Bill Clinton en premier Tony Blair van Groot-Brittannië stonden er, omringd door andere wereldleiders, met op de achtergrond de vlaggen van bijna vijftig landen: negentien NAVO-lidstaten, 25 leden van het Partnerschap voor de Vrede én de NAVO-vlag: de afbeelding van een kompas met armen die zich uitstrekken naar het noorden, het zuiden, het oosten en het westen.
De boodschap kon niet duidelijker zijn: een nieuwe wereldorganisatie, een uitgebreidere versie van het westers militair blok zou de organisatie vervangen die voortgekomen was uit de smeulende ruïnes van een oorlog die meer dan vijftig miljoen mensenlevens had gekost.
De NAVO verloor geen tijd met het uitvoeren van haar plannen voor het nieuwe millennium. Naast de militaire aanwezigheid in Bosnië handhaafde het blok ook de bezetting van de Servische provincie Kosovo.
In 2001 zond de NAVO troepen uit naar Macedonië in het kader van Operatie Allied Harmony, na gewapende invallen van een extremistische afsplitsing van het Kosovaarse Bevrijdingsleger, een bondgenoot van de NAVO. Later dat jaar nam de NAVO deel aan de Amerikaanse inval en bezetting van Afghanistan waar de NAVO na bijna acht jaar nog steeds strijd levert. Ook drong de NAVO binnen in Darfur, in het oosten van Soedan. Zodoende was de NAVO in dat jaar op hetzelfde moment betrokken bij operaties in drie continenten. Of zelfs, zoals Kurt Volker, voormalig Amerikaans onderminister van Buitenlandse Zaken en later ambassadeur bij de NAVO zei: "De NAVO is betrokken bij acht gelijktijdige operaties op vier continenten." [4]
In de laatste vijf jaar van de 20e en de eerste vijf van de 21e eeuw heeft de NAVO zich ontwikkeld van een regionaal bondgenootschap met zijn thuisbasis in West-Europa tot een wereldwijde macht die wedijvert met de Verenigde Naties als het gaat om het aantal uitgevoerde missies en de geografische draagwijdte ervan.
Door deze uitbreiding in zowel omvang als betekenis werd de rol van de Verenigde Naties vaak overschaduwd en tenietgedaan. De hele orde zoals die na de Tweede Wereldoorlog ontstond met de VN als hoeksteen werd hierdoor ongedaan gemaakt.
Begin mei 2005 maakte de Amerikaanse president George W. Bush een rondreis langs de hoofdsteden van de twee voormalige Sovjetrepublieken Letland en Georgië, tijdens wat het ministerie van Buitenlandse Zaken bedoeld zal hebben als een 'kruistocht voor de vrijheid'. Deze landen werden bewust gekozen om Rusland, dat aan beide landen grenst, tegen de haren in te strijken. In Letland woont een grote minderheid van vooral Russen en andere Slaven van wie de burgerrechten afgenomen zijn en het land heeft veteranen van de Waffen SS gerehabiliteerd als 'verdedigers van de natie'. Georgië is sinds de 'rozenrevolutie' van 2003, toen de vroegere VS-ingezetene Micheil Saakasjvili met behulp van Amerikaanse regerings- en privéfondsen aan de macht kwam, een voortdurende bron van ergernis voor Rusland. De vijandschap kwam afgelopen augustus tot een uitbarsting met de vijf dagen durende oorlog tussen Georgië en Rusland.
Bush provoceerde Rusland in de Georgische hoofdstad openlijk met verschillende opmerkingen: "Eerst was er een paarse revolutie in Irak, een oranjerevolutie in Oekraïne, een cederrevolutie in Libanon en nu is er de rozenrevolutie." [5] "De afgelopen maanden heeft de wereld bewonderend gekeken naar de hoopvolle veranderingen die plaatsvinden van Bagdad tot Beiroet en Bisjkek (Kirgizië)." [6] "Dankzij Georgië rukt de vrijheid op naar de Zwarte Zee, de Kaspische Zee en in de hele wereld." [7] Dit alles zei hij terwijl zijn gezicht geprojecteerd werd op een gigantisch scherm. (wordt vervolgd)
Bron: Global Research, 27 mei 2009, vertaling Frans Willems.