Rick Rozoff
Tien jaar geleden werd het de wereld voor het eerst duidelijk dat er in de voornaamste westerse hoofdsteden stappen werden ondernomen om de Verenigde Naties te omzeilen, te ondermijnen en uiteindelijk te vervangen. Men was van mening dat er niet altijd op de VN gerekend kon worden als er opgetreden moest worden volgens de dictaten van de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten.
Conservatieve denktanks willen NAVO van binnen- en van buitenuit ondermijnen
De huidige Amerikaanse ambassadeur bij de NAVO is Ivo Daalder, geboren in Nederland. Net zoals vele anderen leerde hij het klappen van de zweep kennen op de Balkan, in de negentiger jaren. Onder president Clinton was hij als hoofd Europese Zaken van de Nationale Veiligheidsraad verantwoordelijk voor het beleid inzake Bosnië. Hoewel hij door Clinton benoemd werd leverde hij tijdens de oorlog tegen Joegoslavië in 1999 kritiek op de president waarbij hij opriep tot een invasie over land ter aanvulling van de verwoestende bombardementen.
De dag nadat president Obama zijn keuze voor Daalder als ambassadeur bij de NAVO bekendmaakte werd hij in Nederland omschreven als een 'liberale havik'. In januari 2005 was hij een van de ondertekenaars van een brief van het Project for a New American Century aan het Congres waarin aangedrongen werd op het sturen van meer troepen naar Irak. Het Project for a New American Century is een neoconservatieve denktank die verbonden is aan het Amercan Enterprise Institute, waar veel van Bush' buitenlandse beleid bekokstoofd werd.
"Daalder schreef veel over het recht (en de plicht) van de internationale gemeenschap om met militaire en humanitaire acties in te grijpen in landen die hun verantwoordelijkheden niet nakomen." [29] 'Russia Today' schreef: "Barack Obama's regering ziet de NAVO als het uitgangspunt van een wereldwijde organisatie van democratieën die de Verenigde Naties uiteindelijk moet vervangen." Daartoe wil Washington de NAVO uitbreiden met landen als Australië, Japan, Brazilië en Zuid-Afrika. De NAVO moet een wereldwijde organisatie worden die zich niet alleen bezighoudt met veiligheidskwesties maar ook met epidemieën en mensenrechten. De nieuwe Amerikaanse ambassadeur bij de NAVO is een fervente aanhanger van dit idee en de oprichting van een zogenaamd 'Concert of Democracies'. [30]
Het idee voor deze nieuwe organisatie komt voort uit de overtuiging dat de houdbaarheidsdatum van de Verenigde Naties verstreken is en ze zou vormgegeven moeten worden met de NAVO als voorbeeld. Volgens 'Russia Today' is Daalder van mening dat ook de NAVO een "alliantie van democratieën is met een lange en uitstekende staat van dienst". Volgens een bron in het Witte Huis zou ook vicepresident Joe Biden een voorstander zijn van dit 'Concert of Democracies'. [31]
Onder de kop 'Fighting Wars of Peace' meldde het Amerikaanse 'Newsweek' vorig jaar dat Joe Biden tijdens de verkiezingscampagne opriep tot het instellen van een 'no-fly zone' boven Darfur. Een jaar eerder pleitte hij al voor het zo nodig inzetten van Amerikaanse grondtroepen in die regio. Minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton was tijdens de regering van haar echtgenoot een vurige voorstander van de interventies in Bosnië en Kosovo.
"Ivo Daalder, een belangrijke adviseur van Obama, en Robert Kagan wezen erop dat de Verenigde Staten tussen 1989 en 1991 zo vaak troepen stuurden naar brandhaarden in het buitenland dat het erop neerkomt dat militaire interventie een standaardwapen is van het Amerikaanse buitenlandse beleid, een beleid dat gesteund wordt door Democraten én Republikeinen." [32]
In een gastcolumn in de 'Washington Post' maken Daalder en een co-auteur er geen geheim van tegen welke organisatie een wereldwijde NAVO zich afzet:
"Een acuut probleem is dat de Verenigde Naties de capaciteit missen om het verschil te maken. De blauwhelmen kunnen de vrede handhaven als de strijdende partijen de wapens neerleggen. Maar, zoals we op de Balkan leerden, de VN kunnen geen vrede handhaven die er niet is. Ook zagen we in de twaalf jaar voorafgaand aan de Irak-oorlog dat de VN de naleving van belangrijke resoluties niet kunnen afdwingen. Het dieper liggende probleem is dat voorstellen om de VN te hervormen het grootste manco van de organisatie ongemoeid laten: de VN zien al hun leden als soeverein en gelijkwaardig, ongeacht het karakter van hun regeringen. Dit was een bewuste keuze die zestig jaar geleden gemaakt werd toen men het beter achtte niet in te grijpen in interne aangelegenheden van anderen. Deze keuze is nu achterhaald. Het respecteren van de soevereiniteit van landen zou voorwaardelijk moeten zijn, afhankelijk van hun binnenlands beleid, niet van hun buitenlandse politiek. We hebben een alliantie van democratische landen nodig. Deze organisatie zou landen met een diepgewortelde democratische traditie met elkaar verbinden, zoals de Verenigde Staten en Canada, de landen van de EU, Japan, Zuid-Korea, Nieuw Zeeland en Australië, India en Israël, Botswana en Costa Rica." [33]
De afgelopen jaren kwamen dergelijke oproepen ook van de voormalige Spaanse premier Aznar, de NAVO secretaris-generaal De Hoop Scheffer en verschillende presidentskandidaten van de Amerikaanse Republikeinse partij. Een derde van alle landen op de wereld zou uiteindelijk lid van dit wereldwijde politiek-economisch-militaire blok worden. Het zou een blok zijn met leden in zes van de zeven continenten en met de ogen gericht op het resterende continent, Antarctica.
Tweeënhalf jaar later zou Daalder terugkomen op zijn initiatief in de 'International Herald Tribune'. Samen met een co-auteur schrijft hij in 'For global security, expand the alliance': "De NAVO moet groeien en elk democratisch land opnemen dat bereid en in staat is om bij te dragen aan de invulling van de nieuwe verantwoordelijkheden van het bondgenootschap. Andere democratische landen delen de waarden van de NAVO en we hebben dezelfde belangen. Ze kunnen een belangrijke bijdrage leveren door het leveren van militairen en logistieke ondersteuning. Gezien de vele nieuwe missies die de NAVO uitvoert in Irak, Afghanistan, Soedan, Congo en andere delen van Afrika is hun bijdrage essentieel."
In het artikel wordt het spel hoog gespeeld, tot een zeer verontrustend niveau. Er wordt een lading aan gegeven van niets minder dan een wereldoorlog:
"De collectieve veiligheid zoals vastgelegd in Artikel 5 van het Noord-Atlantisch Verdrag - een aanval op een van de staten is een aanval op allemaal - moet net zoals voorheen de basis vormen van de uitgebreide alliantie. Voor de VS zou een dergelijke toezegging niet nieuw zijn. Nu al garanderen de VS formeel of informeel de veiligheid van landen als Australië, Israël, Japan, Nieuw Zeeland en Zuid-Korea. Alle NAVO-landen deden in 1990 mee aan de grote coalitie die een eind maakte aan de Iraakse bezetting van Koeweit, dat niet eens een democratisch land was. Zouden de Europese democratieën dan hun schouders ophalen als Australië of Japan aangevallen werd?' [34]
Bij de plannen komt nog veel meer kijken dan het op willekeurige manier inzetten van militairen, oorlogsschepen en gevechtsvliegtuigen, alsof dit nog niet gevaarlijk genoeg zou zijn. (volgende keer deel 5/slot)
Bron: Global Research, 27 mei 2009, vertaling Frans Willems.