Anna Ioannatou
Het succes van een staking kan op verschillende manieren 'gemeten' worden. Het meest in het oog vallende is uiteraard massaal niet op het werk verschijnen en al even massaal aanwezig zijn op betogingen. Aan beide voorwaarden voldeed 17 december jl., de dag waarop het PAME (Arbeiders Strijd Front) de werkende bevolking opgeroepen had het werk neer te leggen en blijk te geven van haar verzet tegen de sociale afbraak in het land.
Die dag stond voor een escalatie van beide lijnrecht op elkaar staande polen: 'werkgevers' en 'werknemers' - om het te houden bij de gevestigde termen - of in meer klassieke termen de tegenstelling tussen arbeid en kapitaal. Deze tegenstelling verscherpt zich en dat werd ook zichtbaar in de dagen die voorafgingen aan 17 december.
Dit keer viel de GSEE (Algemene Confederatie van Griekse Werkers) wel helemaal door de mand. Zelfs de schijn werd niet meer opgehouden. Deze regeringsgezinde en door grote werkgevers gepenetreerde 'vakcentrale' die tot op heden af en toe ook opriep tot stakingen (om de werkende bevolking om de tuin te leiden) - trouwens altijd wel los van het PAME - liet het dit keer ook in dit opzicht afweten. De dag voor de staking gaf zij een persbulletin uit, waarin de werkende bevolking werd opgeroepen niet mee te doen... Dit was nog nooit voorgekomen.
Hieraan was een periode van werkgeversterreur en dreiging op de werkvloer voorafgegaan, maar ook berichten dat de Griekse economie het gevaar van verpaupering, waarmee wekenlang gezwaaid werd, net ontsnapt was... Voor het scheppen van een "gunstig milieu" voor de "economische groei" moet er "vrede tussen de sociale klassen" heersen, riepen GSEE, regering en Bond van Griekse Industriëlen in koor.
Het PAME hamert in zijn tienjarig bestaan op de klassenbewuste benadering, hetgeen in de loop der jaren steeds meer aanspreekt, omdat de werknemersverpaupering toeneemt en dus steeds meer mensen gewoon aan den lijve ondervinden wat het product van de 'klassenvrede' inhoudt. De GSEE speelt een hoofdrol bij het manipuleren van de werkende bevolking, waarbij de propaganda van de groten van het kapitaal voortdurend herkauwd wordt: de rechten van de werknemers staan op de tocht ("voor het executiepeloton" in de krachtdadige termen van het PAME) voor het "welzijn van ons allen."
Het grootondernemersdom, zijn politieke vertegenwoordigers (regering en 'oppositie') en de werknemersaristocratie laten vaak de volgende argumenten horen: hoe de economische crisis te lijf te gaan, het risico van nationale verpaupering (waaraan dus de Griekse economie een paar dagen voor de staking als bij toverslag ontsnapt was) en dreigend verlies van de nationale soevereiniteit is slechts een greep.
Ondertussen wordt Griekenland regelmatig door de Europese Commissie op het matje geroepen vanwege de toestand in de Griekse economie en de ongeloofwaardigheid van de officieel door het land verstrekte gegevens. Griekenland is een van de PIGS (Portugal, Ierland, Griekenland, Spanje) - dus de vier EU-lidstaten met de slechtste economie - stond er in de buitenlandse pers te lezen en in het landelijke medialandschap deed het nieuws als een lopend vuurtje de ronde met de hoogst verontwaardigde reactie: in het buitenland
worden we voor varkens uitgescholden!
Hoe onderlinge tegenstellingen tot uitbarstingen van waarheid kunnen leiden, blijkt o.a. uit de publicatie in de neoliberaal kapitalistisch gezinde krant 'To Vima' van 15/11/2009 met de volgende titel: "Onderzoek: Vakbondsmensen van 200.000 euro per jaar!"
Het artikel gaat overwegend over de voorzitter van de GSEE, Yannis Panagopoulos, een 'golden boy', die een jaarinkomen van zo'n 150.000 euro blijkt te incasseren, vooral doordat hij in zijn kwaliteit van GSEE-voorzitter in heel wat bestuursraden zit. Bovendien is hij directeur van de Nationale Bank. Door collega-'vakbondsmensen' zouden daarom pijlen op hem worden afgevuurd, aldus de publicatie. De man klaagde daarop in het openbaar de krant aan, die op haar beurt antwoordde met een publicatie waarin gedetailleerde gegevens over zijn bronnen van inkomsten stonden...
Toen de KKE (Communistische Partij) in december weigerde deel te nemen aan de (schijn)dialoog i.v.m. nieuwe afbraakvoorstellen van het sociale verzekeringsstelsel en zelfs de toegang tot de zaal blokkeerde werden de Griekse communisten in medialand door het slijk gehaald en bovengenoemde bankdirecteur, alias 'vakbondsman', verklaarde woedend dat communisme en KKE niets met elkaar te maken hebben (de heilige burgerlijke democratie werd aangetast door de aanhangers van de dictatuur van het proletariaat!).
Nadat op de stakingsdag het overheids-tv-kanaal ERT 3 toch met een nieuwsbulletin uitkwam als enige in medialand - de rest hield zich aan de staking - en leden van het PAME erin slaagden de studio binnen te dringen, het nieuwsbulletin te onderbreken en een verklaring van het PAME voor te lezen, werd er dagenlang verontwaardigd gesproken over het knokploegengedrag van het PAME, over een minderheid die autoritair zijn wil oplegt aan de meerderheid, enz.
En een paar dagen na de staking kwam een parlementslid van de regerende sociaaldemocratische PASOK met nogal pathetische opmerkingen van de volgende strekking: ik begrijp niet hoe in die historische partij (dus de KKE, A.I.) nog steeds een mentaliteit van microbureaucratie en van theologische fixatie overheersend is. De manier waarop deze partij oppositie voert zal tot haar uitsluiting van de politieke geschiedenis van het land voeren. De rode kleur van hun vlag, de rode kleur van de ster van Che Guevara en van de Gorgopotamos (symbool van verzet tegen de Duitsers in WO 2, A.I.) zou de communistische wangen van schaamte rood moeten kleuren...
Tot slot van dit artikel nog een paar veelzeggende feiten over het gevoerde beleid van de wijds gepropageerde "strategie van nationale eensgezindheid": in 'crisistijd' maakten de grote bedrijven in 2008 gezamenlijk een winst van 'maar' 16 miljard euro. In 2009 werd minstens 53 procent van het bruto nationaal product ingezet voor de bankiers en het grootondernemersdom. Geld zat dus in de wereld.
Donderdag 17 december zette een nieuwe fase van de strijd van de werkende bevolking in - die uiteindelijk de maatschappelijke rijkdom produceert - tegen het 'arme' kapitaal, dat zich die rijkdom eigenmaakt!