Rinze Visser
Wie de regeringsplannen, alle berichten daarover en ook de overwegend slappe commentaren erop goed tot zich laat doordringen, die moet toch al wel tot de conclusie zijn gekomen dat wat al decennia geleden in gang is gezet, nu toch met de vaart van een sneltrein - zonder bevroren wissels - naar zijn doel snelt. Leek het er in het begin, met de 'openbaring' van de kapitalistische crisis, nog op dat de financiële, industriële en politieke elites enige bescheidenheid aan de dag zouden gaan leggen, na enkele maanden werd al duidelijk dat de van generatie op generatie doorgegeven hoogmoedige onbeschaamdheid nog steeds bestaat.
Sterker nog: dat deze wordt ingezet om de bevolking zó ver de duimschroeven aan te draaien dat er binnen enkele jaren van alle de arbeidersbevolking beschermende wetten en regels nauwelijks nog iets over zal zijn. Dat wat nu nog als uitzonderlijk wordt gezien - 'kan dat allemaal zomaar..?' - de regel is. Het naakte kapitalisme. De dan ontstane maatschappij, waarvan nog veel te weinig weet is...
Nog vlak voor het einde van 2009 geeft premier Balkenende het aan. Dat er nog vele omvangrijke 'hervormingen' nodig zijn. Dat de AOW-maatregel er nog maar ééntje was. Sociale voorzieningen, waaronder werklozenuitkeringen, verlagen; het overal invoeren van het profijtbeginsel. Liberalisering en marktwerking vervolmaken. Minder op de overheid leunen; eigen boontjes doppen. Weg met de studiebeurzen (arbeiderskinderen hoeven niet te studeren). Fors snijden in de zorg, enzovoort. Zie hier het CDA-rentmeesterschap in volle glorie..!
Schuchtere pogingen van parlementair links om het top-belastingtarief naar 60 procent te brengen teneinde op die manier de overheidsfinanciën weer op orde te krijgen, worden samen met de nog resterende PvdA-invloed hooghartig weggewuifd. Want hogere lasten voor de rijken remt de economische groei... En om die groei er weer in te krijgen - herstel van de kapitalistenmacht dus - moeten volksvoorzieningen, lonen, uitkeringen, vermageren. Inleveren voor de rijkdom! Goede vraag die de komende tijd duizendmaal gesteld moet worden: waarom heeft de al vele jaren bestaande forse verlaging van het belastingtoptarief dan de crisis niet kunnen voorkomen? Of was ze er soms mede de oorzaak van?
Alle verkiezings- en politieke reclameleuzen uit het recente verleden - het lijkt een ver verleden - zoals 'Nederland kan zó veel beter', waarin de uit lafheid geboren vergankelijkheid al bij het aanheffen was ingebakken, zijn waardeloos gebleken. Inspiratieloosheid kan slechts de gelatenheid voeden... (Ik hoor op de radio voor de eenentachtigste keer een Amerikaans kerstliedje; deze keer is het het weinig melodieuze maar toch alom te horen 'I'm dreaming of a white Christmas'...).
Zo gaan mijn gedachten terug naar eerdere tijden, van nog voor de val van het socialistisch statenblok. Onbegrip was vaak mijn deel als het belang van het verdedigen van de sociale sector - o.a. de tegen kapitalistische willekeur beschermende wetten - aan de orde was. Mensen waar we al gauw niet meer van hoorden gaven met veel revolutionaire retoriek aan dat zulks ten koste zou gaan van de loonstrijd. Alsof de werkende klasse deze voorzieningen ook niet zelf verdiende... Loonstrijd dus; de rest was eigenlijk een onderwerp voor watjes. (Ik hoor op de radio dat Marcus Bakker, jarenlang vooraanstaand communist (CPN) overleden is).
Het opmerkelijke is niet eens zozeer dat de kapitalistenklasse van de crisis gebruikmaakt om schoon schip in het huis van de arbeidersbevolking te maken; dat ligt in de lijn der verwachting. Het opmerkelijke is - en daarom ook een groot gevaar - dat veel te weinig begrepen wordt dat dit plaatsvindt. Mensen zijn bereid voor veel warm te lopen. Tot aan sneeuwballen gooien voor arme kindertjes in Afrika toe. Maar dat de rest van de sociale grond onder de voeten vernietigd gaat worden, wekt te weinig woede. Er is teveel gelatenheid. (Ik hoor net op de radio dat in een dierentuin een nijlpaard, genaamd Tanja, overleden is...). Op het gevaar af niet begrepen te worden, zeg ik het toch. Mensen, pas ontslagenen, werkenden, bij de zoveelste bedrijfsreorganisatie betrokkenen, zieken, gezonden en hulpbehoevenden, treinreizigers en automobilisten, studenten, arbeiders, kleine zelfstandigen! Greenpeace en Milieudefensie zullen u niet te hulp komen! Noch de verzamelde club van kerken en ook de nieuwe binnenlandse gebedshuizen zullen dat niet kunnen! Geen gewaardeerde huurdersvereniging, geen ouderraad en ook niet een gemeenteraad zal in de frontlinie staan om uw sociale huis te verdedigen!
Wat er nu aan de hand is, is van dezelfde orde als het weer ongedaan maken dat iedereen boven de achttien jaar, ongeacht de hoogte van het inkomen, mag stemmen. Al te gemakkelijk wordt vergeten dat het algemeen kiesrecht (mannen én vrouwen!) door jarenlange strijd (óók klassenstrijd!) werd ingevoerd. Pogingen tot het terugdraaien ervan zouden tot felle en massale reacties leiden. En terecht! De met veel strijd en klassengeduld bereikte sociale resultaten - op de kapitalisten bevochten resultaten!! - moeten met de zwaarste kracht verdedigd worden! Strijd voor behoud van de sociale sector is niet iets voor watjes! Want het rentmeesterschap hiervan is in handen van de arbeidersbeweging, waarbij de vakbeweging uiterst belangrijk is! Nog te weinig wordt beseft dat het oorlog is.
Het leven geeft. Het leven neemt. Wie iets kostbaars verdedigt, heeft iets om voor te vechten! Vicepremier Wouter Bos noemt, net zoals zijn coalitiepartners dat doen, de verdedigers van het kostbare: conservatieven. Maar het is de plicht van de progressieven om te vechten tegen de reactionairen! Verworvenheden te conserveren om vernietiging door de reactionairen te voorkomen! Daarom is het juist nu, in deze tijd, de plicht van de reactionairen om progressieven conservatief te noemen...