Ron Verhoef
De wonderen zijn, volgens een bekend spreekwoord, de wereld nog niet uit. Dat wordt nog maar eens bewezen door de opzienbarende terugkeer van Labour. Sinds de nadagen van Blair nam de populariteit van Labour alleen maar af. Het aantreden van Gordon Brown was bedoeld om een halt toe te roepen aan deze neergang. Daar bleek Brown echter niet toe in staat. Sterker nog de partij zakte onder Brown zelfs geheel weg.
Tijdens tussentijdse verkiezingen zag Labour haar aanhang steeds meer afbrokkelen. Zelfs in steden als Manchester, Liverpool en Glasgow waar de partij in het verleden bijna onoverwinnelijk leek, leed de partij zware nederlagen. Niets deed vermoeden dat het tij nog zou keren voor de landelijke verkiezingen die uiterlijk in juni 2010 moeten plaatsvinden.
Ook het optreden van Blair voor de Irak-commissie deed Labour aanvankelijk geen goed. Het feit dat de voormalige premier ruiterlijk toegaf dat de bewijzen voor de aanwezigheid van massavernietigingswapens flinterdun waren, maar dat hij Engeland toch in de oorlog betrok, deed Labour geen goed. En toch staat Labour er opeens weer heel goed voor. In de laatste peilingen van de krant the Guardian is de partij zelfs weer de grootste, dus nog voor de Tories.
De ironie wil echter dat het in eerste instantie niet Labour zelf is die verantwoordelijk is voor deze ommezwaai. Het is niet een opeens gewijzigd beleid van Brown of een gewijzigd beleid van Labour. Nee, het is te danken aan de Tories zelf dat die nu weer verliezen. De partij die er toch om bekendstaat dat ze voor een strenge handhaving van wetten en regels is en voor de herwaardering van normen en waarden, raakte in de laatste paar maanden namelijk behoorlijk in opspraak.
Dat begon al bij het declaratieschandaal. Hoewel dit schandaal zeker niet beperkt bleef tot de Conservatieven. Wat opzien baarde was dat een aantal conservatieve parlementsleden voor de verborgen camera's van de BBC aangaven dat ze de ophef eigenlijk onzin vonden. Sterker nog het excessief declareren was nodig omdat het salaris van een parlementslid niet voldoende was om van te leven, aldus een parlementslid van de Conservatieven. Het was, zoals hij zei, een fooi voor bedelaars. En dat terwijl het salaris van een parlementslid toch 64.766 pond (= 74.480 euro) is. Daar bovenop krijgt hij/zij dan nog de kosten vergoed voor een riante woonruimte in Londen, reiskosten, dinerkosten, autokosten, telefoonkosten en administratiekosten, evenals de kosten voor het hebben van een eigen kantoorruimte in zijn/haar eigen kiesdistrict.
Het bleef echter niet bij dit ene schandaal. Al snel bleek dat een aantal grote geldschieters van de Tories de belasting jarenlang stelselmatig hebben ontdoken. Een vorm van fraude waar de Conservatieven nu juist hard tegen wilden optreden. Vooral de fraude van de vicevoorzitter van de Tories, Lord Ashcroft, zette veel kwaad bloed. Deze miljardair bleek al jaren officieel niet meer de Britse nationaliteit te hebben. Volgens de Britse regels mag een buitenlander geen grote bedragen aan Britse politieke partijen geven. Lord Ashcroft deed dit dus wel.
Voor veel mensen wakkerde dit het gevoel aan dat de rijkere klasse goed voor zichzelf zorgt, maar slecht voor de anderen. En juist dat sluit aan bij de belangrijkste beleidswisseling van Labour aan het einde van 2009,toen de partij de klassenstrijd weer op de agenda plaatste. Labour beweerde toen dat de Tories vooral goed voor zichzelf en haar vriendjes zou zorgen, maar niet voor de gewone man. Hoewel dit op zich geen nieuw gegeven was, blijkt nu overduidelijk dat Labour gelijk had en dat zorgt voor het aantrekkende aantal kiezers.
Belangrijkste vraag is natuurlijk of Labour de klassenstrijd ook op de agenda houdt als de verkiezingen straks voorbij zijn, want laten we niet vergeten dat ook de Labour-parlementsleden goed voor zichzelf en hun vriendjes hebben gezorgd. En zoals gezegd waren er ook Labour-parlementsleden die fraudeerden met bonnetjes. Brown moet echter nagegeven worden dat hij snel schoon schip heeft gemaakt met frauderende Labour-parlementsleden, wat David Cameron (de leider van de Conservatieven) naliet en nog steeds nalaat. Bij de Tories blijkt fraude nu met de mantel der liefde te worden bedekt en dat pikt de gewone man die de rekening betaalt niet langer!