Anna Ioannatou
Het 34ste Congres van de Algemene Confederatie van Griekse Werknemers (GSEE), dat in de tweede helft van maart plaatsvond, bewees nogmaals duidelijk dat er twee stromingen zijn in het vakbondswezen: de een wil het kapitalisme handhaven en de ander wil van het kapitalisme af als uiteindelijke oorzaak van alle problemen.
Hiermee is gelijk al aangegeven hoe het met de bondgenootschappen staat en waarom het niet mogelijk is het begrip te generaliseren. Immers, een bondgenootschap heeft nu eenmaal een inhoud en bestaat niet alleen maar als vorm. Om een idee te geven: de meerderheid van de 'werknemersvertegenwoordigers' op het Congres juichten de door de werkgevers- en regeringsvakbonden voorgestelde loonsverlaging, pensioensvermindering, stijging van de belasting voor het 'gewone gezin' enz. toe. Het zijn dezelfde die het Verdrag van Maastricht hebben ondertekend, de EMU, Lissabon enz. En dat is iedereen behalve het PAME.
"We stappen op van dit schijncongres en gaan naar de werkplaatsen, naar de werkende mensen om met hen te praten en hen voor te bereiden op nieuwe strijd tegen het nieuwe maatregelenpakket van de regering", kondigde Giorgos Perros (PAME) aan het eind van zijn toespraak aan. Tevoren had hij gezegd: "De openingstoespraak van de voorzitter van de GSEE (Panagopoulos, meer over deze meneer in Manifest, A.I.) nam het voor de regering op door o.a. te zeggen 'zij hield het niet langer uit onder de druk van de markten'."
Hij riep op tot uitvoering van het regeringsprogramma van de PASOK, van het Verdrag van Lissabon en het stabiliseringsprogramma in de geest van sociale consensus. In hun toespraken steunden de vertegenwoordiger van de Europese Vakvereniging (was er ook bijgehaald, A.I.), de premier en de andere burgerlijke partijen (allemaal, maar dan ook allemaal) het barbaarse beleid van het kapitaal en de EU... Dit bevestigt de inschatting van het Samenwerkingsverband Democratische Strijd (door het PAME gesteunde groepering in de GSEE, A.I.) en het PAME dat het 34ste Congres van de GSEE achter de strategie en de eisen van het kapitaal staat, de verantwoordelijkheid van regering en EU verdoezelt en dus een Congres is dat niets te maken heeft met en zelfs vijandig staat tegenover de belangen van de arbeidersklasse. "... Wij stappen op, want wij willen niet met onze aanwezigheid meedoen aan de legalisering van deze klucht, die het Congres van de werkende mensen genoemd wordt."
Een zeer beknopte greep uit wat er al zo door de anderen gezegd werd mag een indruk geven van wat er zich in Griekenland afspeelt:
Ondertussen is hun gepraat over "fronten" (voor het binnenland) en "bondgenootschappen" (in het buitenland) de laatste tijd niet van de lucht en wordt zelfs een poging gedaan om het ter ziele gegane sociale forum, maar dan van de landen van Zuid-Europa, uit de as te doen herrijzen. Om de kwaliteit te begrijpen van deze voorstellen tot allianties het volgende: een flink deel van deze initiatieven wordt opgedragen aan het Europese (in de zin van de EU), regerings- en werkgeversvakwezen. Dus juist aan degenen die van het grootkapitaal de opdracht hebben gekregen de vakbeweging te ondermijnen.
De laatste tijd zijn er ontmoetingen geweest van de voorzitter van 'Europees Links', Lothar Biski, in gezelschap van de voorzitter van Syn/Syriza met de voorzitter van de GSEE, waarbij de laatste, opgeroepen tot het nemen van coördinatie-initiatieven, positief reageerde op de voorstellen. Vlak daarna een ontmoeting met de voorzitter van de 'lange arm van de Europese Commissie', de Europese Vakvereniging in dezelfde trant, waarbij opgemerkt moet worden dat deze laatste in 2003 zich zorgen maakte over het feit dat Europa zo achteropliep met het toepassen van het Verdrag van Lissabon.
Er is teveel om op te sommen binnen een artikel. Duidelijk is dat niet gelet moet worden op wat er gezegd wordt, maar wat er gedaan wordt. Syn/Syriza heeft o.a. ook het Verdrag van Maastricht ondertekend en nog veel andere zaken gesteund, die voor een goed verstaander duidelijk maken waar ze eigenlijk achterstaat en hoe groot de afstand is tussen woorden en daden.
Uit bovenstaande mag de lezer duidelijk geworden zijn waarom het PAME met niemand anders in zee kan gaan dan met de getroffen werknemer zelf en proberen diens spontane protestreacties om te turnen in bewust politiek handelen!