Hillary Clinton
Rick Rozoff
In Manifest 8/2010 publiceerden we een lang artikel over de militaire confrontatie die de VS zoeken met China en de mogelijkheid van zo'n confrontatie met Rusland. Onderstaand artikel is daarop een vervolg. Het is te lang om weer in de papieren krant te kunnen worden gepubliceerd. Het wordt daarom integraal op de website geplaatst, waardoor een samenhangend overzicht van feiten beschikbaar is over de gevaarlijke ontwikkelingen die in Zuidoost-Azië plaatvinden. Uit de beschreven ontwikkelingen blijkt ook hoe ongelooflijk dom en gevaarlijk standpunten zijn die zeggen dat de NAVO niet hoeft te worden bestreden omdat die organisatie aan interne tegenstellingen zal ten ondergaan. Opvallend is ook dat er weinig meer wordt vernomen van de Sjanghai Cooporation Organisation. Op 10 en 11 juni hield de organisatie in Tasjkent een bijeenkomst, maar over de positie van de SCO m.b.t. de recente ontwikkelingen in het gebied is weinig bekend. Al met al is er sprake van zeer zorgelijke ontwikkelingen. Imperialisme betekent oorlog. Het militaire machtsvertoon van de VS die in de ernstigste economische crisis verkeren na de Tweede Wereldoorlog is levensgevaarlijk.
Op 28 juli jl. beëindigden de Verenigde Staten de 4-daagse gezamenlijke vlootoefeningen met Zuid-Korea, genaamd 'Invincible Spirit'. Hieraan namen 20 oorlogsschepen en onderzeeërs, 200 vliegtuigen en 8000 man deel en vond plaats op land, ter zee en in de lucht in Zuid-Korea en de Japanse Zee, vlakbij de Noord-Koreaanse en Russische kust. [1]
Op diezelfde dag verscheen er in de Taiwan News een artikel met de kop: "China bericht, dat de Verenigde Staten een tweede NAVO willen oprichten". In het artikel werden Chinese nieuwsmedia, wetenschappers en analisten, die waarschuwden voor de oprichting van een 'Aziatische NAVO' om China in te kapselen, geciteerd, wat gestaafd werd met de grootscheepse vlootoefeningen met Zuid-Korea en met bemoeienissen van de Verenigde Staten in de ZuidChinese Zee. Dít, samen met de militaire invallen in Azië, maakt duidelijk dat het de opzet is om China uit te dagen.
De Chinese wetenschapper Shih Yongmin verklaarde: "De Verenigde Staten slaan munt uit de verdeeldheid onder de landen van Zuidoost-Azië, om daarmee een front tegen China te vormen". Onder verwijzing naar de minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten, Hillary Clinton, die voorstelt om de verdeeldheid over zaken die de Zuid-Chinese Zee betreffen, op te nemen in een systeem van internationale regeling. Met name dié zaken waarbij de Verenigde Staten belang hebben." [2].
Dit was een toespeling op haar uitspraken op het Regionale Forum van de ASEAN (Verbond van Zuidoost-Aziatische Staten) te Hanoi op 23 juli. Het signaal van Clinton, dat Washington de Zuidoost-Aziatische Staten die met China overhoop liggen over claims op de Paracel en Spratly eilanden in de Zuid-Chinese Zee, zou kunnen verenigen, werd afgegeven aan het eind van een zesdaagse rondreis door Azië (Pakistan, Afghanistan, Zuid-Korea en Vietnam), die volgde na bezoeken aan Oekraïne, Polen, Azerbeidzjan, Armenië en Georgië, aan de westelijke en zuidelijke flanken van Rusland.
Tijdens haar reizen van de afgelopen maand naar deze negen landen, van de Baltische tot aan de Zuid-Chinese Zee, vooral Georgië en Vietnam, herhaalde Clinton in niet mis te verstane bewoordingen dat de Verenigde Staten geen "invloedssferen" van welke andere staten waar ook ter wereld, langs hungrenzen zouden dulden, ook niet van Rusland en China. [3] Washington eist voor zichzelf het exclusieve recht op om waar ook ter wereld te interveniëren in regionale conflicten en deze te "internationaliseren", waneer en hoe dan ook.
Twee dagen nadat Clinton Vietnam verliet, voer het 100.000 ton metend nucleair-aangedreven vliegdekschip U.S.S. George Washington de Japanse Zee binnen voor de grootschalige vlootoefeningen. De U.S. F-22 Raptor stealth vliegtuigen werden hierbij voor het eerst gebruikt in Korea. Volgens een plaatselijke nieuwsbron werden twee F-22's, die gelden als het beste gevechtsvliegtuig ter wereld, op 26 juli gevechtsklaar tentoongesteld op het vliegveld Osan in de provincie Gyonggi.
Er werd uitgelegd, dat de Raptor het meest dodelijke gevechtsvliegtuig is, mede vanwege het stealth-ontwerp, waardoor het niet door vijandelijke radars opgemerkt wordt. De Amerikaanse officials waren er ook op gebrand om Noord-Korea eraan te herinneren dat deze vliegtuigen hier aanwezig waren, en dat ze precisie-aanvallen op strategische doelen kunnen uitvoeren [4].
De F-22's, die zich binnen gevechtsafstand van Pjongjang alsook van Wladiwostok, Ruslands grootste havenstad aan de Stille Oceaan, bevonden, waren niet alleen voor Noord-Korea en Rusland bedoeld. Een onderzoekswetenschapper aan de Academie van Militaire Wetenschappen van het Volksbevrijdingsleger Luo Yuan, schreef over de oefening 'Invincible Spirit' dat "het Pentagon niet alleen een nucleair vliegdekschip inzette, maar ook zijn luchtmacht, marineschepen, een nucleaire onderzeeër en een slagschip met geleide raketten van de Arleigh-Burke-klasse".
Deze oefeningen werden gehouden op "slechts 500 km afstand van Peking. In aanmerking genomen dat het nucleaire vliegdekschip U.S.S. George Washington een actieradius heeft van 600 km en de vliegtuigen die het bij zich heeft een snelheid van 1000 km per uur kunnen bereiken, kwam dit wel erg dicht tegen de veiligheidsalarmdrempel van China aan".
De schrijver stelt een soortgelijke vraag als de Russische autoriteiten: " China moet op zijn hoede zijn als andere machten met veel vertoon van macht aan zijn grenzen verschijnen. Zouden de Verenigde Staten het toestaan als China samen met landen uit de regio een militaire oefening in de Golf van Mexico zou houden?" Luo Yuan voegde er als concluderende opmerking aan toe: "Deze militaire oefening was een doelbewust dreigement aan het adres van China."
De Verenigde Staten hebben deze bedreigingstheorie al enige tijd weersproken, maar deze laatste militaire oefening bewijst klip en klaar dat niet China, maar de Verenigde Staten een bedreiging voor de wereld vormen. [5].
Zuid-Koreaanse nieuwsmedia berichtten dat de Verenigde Staten vanaf volgende maand gaan deelnemen aan maandelijkse vlootoefeningen bij het Koreaans schiereiland, in de Gele Zee bij de Chinese kust. Pentagon-woordvoerder Geoff Morell maakte op 6 augustus bekend, dat de U.S.S. George Washington binnenkort zal meedoen aan een gezamenlijke oefening met Zuid-Korea in de Gele Zee.
Voordat de militaire oefeningen begonnen, stond er in de invloedrijke China Daily al een artikel dat het verband aangaf tussen de uitbreiding van de door de Verenigde Staten georganiseerde Aziatische evenknie van de NAVO en de dreiging naar China. "Washington is daarmee de richting ingeslagen van een duidelijke strategie om China militair in te sluiten, om daarmee eengunstiger uitgangspositie te verkrijgen als de Verenigde Staten problemen gaan ondervinden met deze snel opkomende macht, wiens economische en strategische invloed stijgende is in de internationale politieke arena."[6].
Recente artikelen van een Amerikaanse geopolitieke strateeg en van een militaire autoriteit b.d. herhaalden het belang van zo'n Aziatische NAVO. [7] In het tweede geval benadrukten ze eveneens de noodzaak van een Aziatische NAVO om een geloofwaardig en gezamenlijk tegenwicht te kunnen vormen tegen de Chinese intimidatie, zoals de NAVO ook de ruggengraat was van onze verdediging tegen de voormalige Sovjet-Unie. [8]
Zes jaar geleden schreef Liu Xuecheng, onderzoeker bij het Chinese Instituut voor Internationale Studies, het volgende alarmerende bericht: "Reeds vanaf het moment dat de Koude Oorlog voorbij was, zijn de Verenigde Staten in Azië begonnen met de voorbereidingen om een bondgenootschap op te richten zoals de NAVO. Tijdens de achtjarige regeerperiode van president Bill Clinton werden Japan en Australië tot hun belangrijkste bondgenoten in het oosten gerekend, en functioneerden die landen als de steunpunten van hun oostelijke veiligheidsstrategie. Middels verschillende militaire oefeningen en de constructie van een raketten-verdedigingssysteem, lukte het Washington om bilaterale militaire samenwerking te verwezenlijken met Australië, Japan, Zuid-Korea, de Philippijnen, Thailand en Singapore. Na de oorlog in Kosovo was de opvatting binnen de NAVO dat het Europa onder controle had, terwijl de situatie in het oosten van Azië nog heel onzeker was en veel onvoorspelbare factoren bevatte. Daardoor zagen de Verenigde Staten zich genoodzaakt hun focus meer op Azië te richten." [9].
De schrijver vervolgde dat na september 2001 hierin een versnelling optrad en "de regering Bush prioriteit gaf aan de bestrijding van het terrorisme en het voorkomen van verspreiding van massavernietigingswapens. Onder dat motto verstevigden de Verenigde Staten hun strategische greep in het gebied vanaf Noordoost- tot Centraal-Azië, aan de grenzen van China, India, Japan en Rusland. In dit gebied liggen de traditionele belangrijke transportroutes van de energievoorziening en de landen die door Bush aangeduid worden als de 'as van het kwaad'. Terwijl de strategische macht in dit gebied wordt opgevoerd, werd er door de Verenigde Staten ook actief gewerkt aan uitbreiding van Zuidoost-Aziatische bondgenootschappen, richting Indische Oceaan en Perzische Golf, om in het westen te kunnen aansluiten op de oostflank van de NAVO.
Om deze strategie ten uitvoer te kunnen brengen heeft Washington haar traditionele bondgenoten in de strijd tegen het terrorisme aangespoord tot actieve deelname, en zette hen aan tot deelname in de strijd tegen de verspreiding van wapens en het steunen van het raketten-verdedigingssysteem."
Afgelopen jaar verscheen er een niet-ondertekend artikel in China Daily dat luidde: "De Verenigde Staten zijn een NAVO-achtig bondgenootschap aan het opzetten om hun eigen belangen beter te kunnen verdedigen (...) de hechtere banden met India en de Aziatische versie van de NAVO hebben voor Washington uiteindelijk als doel: zijn status als enige wereldmacht verstevigen". [10].
Aan de Indiase zuidwestkust bij Malabar werden jaarlijks vlootoefeningen gehouden door de Verenigde Staten en India. Bij de 7e uitvoering hiervan in 2007 deden ook Australië, Japan, en Singapore hieraan mee. De Indiase journalist Praful Bidwai schreef toen: "Deze vlootoefeningen, met deelname van 25 schepen uit India, de Verenigde Staten, Australië, Japan en Singapore,zijn de grootste en ingewikkeldste waar India ooit aan deelnam. China ziet deze Indiase militaire samenwerking als een poging om een zogenaamde Aziatische NAVO van de grond te krijgen, om haar uiteindelijk militair in te sluiten."[11].
In zijn speech, bij de aanvaarding van de Nobelprijs voor de Vrede, refereerde Barack Obama eraan dat voor het eerst in de geschiedenis de wereld een alleenheersende militaire supermacht kent. Om deze status vast te houden slepen de Verenigde Staten niet enkel alle Zuidoost-Aziatische staten bijeen in één militair blok, maar integreren ze het oosten in een wereldwijd militair bondgenootschap, waarvan de NAVO de basis is. [12].
Zoals hierboven al opgemerkt werd, hebben de Verenigde Staten sinds het einde van de Koude Oorlog al bijna alle Europese staten bij de NAVO ingelijfd. Ieder Europees land (buiten de micro-staatjes) behalve Cyprus (of- schoon het onder druk gezet wordt om tot het Vredes-partnerschap toe te treden) is nu aangesloten bij de NAVO of lid van het Vredes-partnerschap, of in een vergevorderd stadium van een samenwerkingsprogramma. Achtendertig Europese staten hebben troepen van gevarieerde sterkte geleverd aan de NAVO-oorlog in Afghanistan. Na Europa onderworpen te hebben, doen de Verenigde Staten dat nu ook met Azië, Oceanië, Afrika en het Midden-Oosten. De Caraïbische staten en Latijns-Amerika worden eveneens flink bewerkt om zich te onderwerpen. Kortom, de gehele planeet.
De vijf voormalige Sovjetrepublieken in Centraal-Azië: Kazachstan, Kyrgizië, Tadzjikistan, Turkmenistan en Oezbekistan zijn nu aangesloten bij het Vredes-partnerschap. Vanaf de invasie in Afghanistan in 2001 hebben NAVO-legers en gevechtsvliegtuigen vanuit militaire bases in Kyrgizië, Tad-zjikistan en Oezbekistan geopereerd. Het Pentagon kondigde onlangs plannen aan om trainingscentra te openen in Tadzjikistan en Kyrgizië als aanvulling op het transito-centrum in Manas (Kyrgizië), waarlangs maandelijks 50.000 man van de VS en NAVO passeren op weg naar, of terug uit Afghanistan.
Deze week gaf Semyon Bagdasarov (lid van de Commissie Buitenlandse Zaken van de Doema) commentaar op de uitbreidingsplannen van de NAVO in die regio: "Er bestaan plannen om 52 OSCE-agenten (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) naar Kyrgizië te sturen om de orde te bewaren. Maar wat kunnen 52 ongewapende agenten doen? Kyrgizië is Kosovo niet. Als deze mensen iets overkomt zal er opdracht gegeven worden om gewapende troepen naar het gebied te sturen. Wie gaat die eenheden sturen? Natuurlijk de NAVO. Er is in Manas een militaire basis van de VS, een Franse luchtmachtbasis in Dushombe, een contingent van 154.000 miltairen van NAVO-landen in Afghanistan. Wat het probleem is? Als dat gebeurt, zullen we getuige zijn van zo'n zelfde situatie als in Kosovo. [13].
De laatste jaren ontwikkelde de NAVO een nieuwe categorie militaire samenwerking, 'contactlanden' genoemd. Deze landen liggen alle in de regio Zuidoost-Azië: Australië, Japan, Nieuw-Zeeland en Zuid-Korea. Afgelopen week berichtte de NAVO dat Maleisië het 47e land wordt dat officieel troepen gaat leveren voor de oorlog in Afghanistan. Het volgt daarmee Singapore, Mongolië en Zuid-Korea. Australië heeft er 1550 man, Nieuw-Zeeland 200 en vanaf september meer. [14]. Vorige week kwam het bericht dat Groot-Brittannië de uitgaven zal betalen voor 275 mariniers voor Afghanistan uit het koninkrijk Tonga in het zuiden van de Stille Oceaan. De Aziatische NAVO is geen metafoor.
Van 19 tot 23 juli was de Pacific Rim Airpower Symposium in Singapore, betaald door de U.S. Airforce en de regering van Singapore. Hier werden delegaties uitgenodigd uit Australië, Bangladesh, Brunei, Cambodja, Canada, Chili, India, Indonesië, Japan, Laos, Maleisië, Malediven, Mongolië, Nepal, Nieuw-Caledonië, Nieuw-Zeeland, Papoea Nieuw-Guinea, de Filippijnen, ZuidKorea, Sri Lanka, Thailand, Tonga en Vietnam.
Luitenant-generaal Hawk Carlisle van de U.S. Airfoce zei over deze bijeenkomst: "De U.S. Airforce kijkt er elk jaar weer naar uit, en deze editie is zeker geen uitzondering". [15]
Op 1 augustus eindigden de militaire oefeningen op Hawaï. Deze tweejaarlijks gehouden oefeningen met de naam Rim of the Pacific Exercise, die een maand duren, zijn de grootste vlootoefeningen ter wereld. Er namen 36 oorlogsschepen, 5 onderzeeërs, 170 vliegtuigen en 20.000 soldaten afkomstig uit 14 landen aan deel. Behalve uit de VS ook uit Australië, Canada, Chili, Colombia, Frankrijk, Indonesië, Japan, Maleisië, Nederland, Peru, Zuid-Korea, Singapore en Thailand. India en Nieuw-Zeeland waren waarnemer.
De opperbevelvoerder van deze oefeningen, vice-admiraal Richard Hunt, commandant van de Derde Vloot van de VS, zei: "Dit was de grootste (RIMPAC) oefening die we ooit hielden". [16]
Nieuwe deelnemers waren Frankrijk, één van de drie kernmachten binnen de NAVO, Colombia, het eerste Latijns-Amerikaanse land dat troepen leverde voor de NAVO-oorlog in Afghanistan, en Singapore en Thailand, prominente deelnemers in het project van de VS voor een Aziatische NAVO.
Naar de eerder vermelde vlootoefeningen in de Japanse Zee van de VS en Zuid-Korea werden door Japan verschillende commandanten van de Maritieme Zelfverdedigingsmacht afgevaardigd. Onlangs verklaarde de Japanse regering als standpunt, "bestaande verdedigingsrichtlijnen die nog uit het Koude-Oorlogstijdperk stammen, worden nu als achterhaald beschouwd" (...) [17] en "het is noodzakelijk om voorbereid te zijn op kleinschalige invallen op het Koreaanse schiereiland en in de Straat van Taiwan" (...) [18] en stelde voor om "het bestaande verbod op ontwikkeling en transport en bezit van kernwapens maar op te heffen." [19]
In een beschouwing over de plannen van de VS om de landen in Zuidoost-Azië te betrekken in hun wereldomvattende rakettenprogramma, meldde United Press International op 5 augustus: "Japan zou de vanuit zee te lanceren Standard Missile 3 mogen leveren, dat is een breuk met het verbod dat Japan heeft op de verkoop van wapens en wapensystemen" (...) en "deze opzienbarende verandering kwam na een verzoek dat de minister van Defensie van de VS, Robert Gates, deed aan de Japanse minister van Defensie, Toshimi Kitazawa in oktober vorig jaar. De Verenigde Staten verwachten eind van het jaar een antwoord." "De SM 3 raket, die in de VS omgedoopt is tot RIM-161A, is een belangrijk onderdeel van de ballistische raketverdedigingssystemen van de Amerikaanse marine, die ondersteund wordt door de Patriotraketten." [20].
Op 31 juli eindigden de twee weken durende militaire oefeningen in Cambodja, genaamd Angkor Sentinel 2010, die door de VS geleid werden. De trainingen, die formeel bedoeld zijn voor vredessoldaten die wereldwijd ingezet kunnen worden, werden bijgewoond door troepen uit de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Italië, Australië, Japan, India, Indonesië, Filippijnen, Mongolië en Cambodja. Net als bij de RIMPAC-oefeningen een combinatie van belangrijke NAVO- en Aziatische-NAVO-staten.
De VS zijn ook zojuist aan de oefeningen in Mongolië begonnen, de Khaan Quest 2010, qua opzet groter dan alle eerdere oefeningen in Mongolië. Voor het eerst nemen nu Zuid-Koreaanse troepen hieraan deel. [21].
Op 5 augustus onthulde een Nepalese nieuwsbron dat acht legers uit de VS het land binnenkwamen voor een twee weken durende militaire oefening.
Australië verkondigde vorig jaar de grootste militaire sterkte te hebben sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. [22] Australië is momenteel begonnen aan de drie weken durende luchtmachtoefeningen 'Pitch Black' in Darwin in het noorden. De Australische luchtmacht wordt bijgestaan door militairen uit Nieuw-Zeeland, Singapore en Thailand. Veiligheidsanalisten zeggen dat deze oefeningen in het noorden bedoeld zijn om de militaire banden met haar strategische partners te verstevigen. In het verleden hebben hier ook Indonesische militairen aan meegedaan. [23].
Een belangrijke Filippijnse krant berichtte onlangs dat (...) "de VS de toezegging hadden gedaan om de Filippijnen dit jaar te voorzien van precisie geleide-raketten ter waarde van 18,4 miljoen dollar, om ze te kunnen gebruiken tegen de islamitische opstandelingen in het zuiden. [24].
Op 5 augustus meldde Agence France Press dat het Pentagon aan Taiwan nog twee Oliver Hazard Perry-klasse fregatten zal leveren. "De marine van Taiwan heeft al acht van die fregatten, maar in 2008 is er een 5-jarig uitbreidingsprogramma gestart", zei een Taiwanese marinewoordvoerder. "Taiwanese media zeggen dat het uitbreidingsprogramma ook acht conventionele onderzeeërs omvat, evenals een niet nader genoemd aantal fregatten en met geleide-raketten uitgeruste patrouilleboten". [25].
Een artikel dat afgelopen week in de International Herald Tribune verscheen met de kop "Washington krikt zijn strategische belangen in Azië op", bevatte het volgende: "De VS zijn door de oorlogen in Irak en Afghanistan ernstig verzwakt en hebben de strategische belangen in Oost-Azië verwaarloosd. Maar twee recente acties van Washington, de gezamenlijke marine-oefening met Zuid-Korea en een bevlogen diplomatiek offensief voor de vrijheid in de Zuid-Chinese Zee, hebben laten zien dat Washington waarde hecht aan zijn veiligheidsbelangen in Noordoost- en Zuidoost-Azië." "De oefeningen van de VS met Zuid-Korea van vorige week hebben China laten zien wat een overweldigend overwicht op zee de VS en haar bondgenoten hebben in deze regio."
Tegelijkertijd spande Vietnam met de VS samen om het vraagstuk Zuid-Chinese Zee terug op de internationale politieke agenda te zetten. Ze deed dat vorige maand op het Regionaal Azië Forum te Hanoi, waar de ministers van Buitenlandse Zaken van de 10 Zuidoost-Aziatische landen bijeen waren. Dat forum werd bijgewoond door diplomaten van o.a. China en de VS."
De VS hebben zich stevig in het kamp geplaatst van Vietnam, de Filippijnen, Maleisië en andere landen met belangen, door in Hanoi te verklaren dat ze ook belang hebben bij een vrije doorvaart in de Zuid-Chinese Zee en in het aanhangig maken van claims volgens internationaal recht. [26].
Vorige week verscheen er een oproep van een defensie-commissie van het Amerikaanse Congres, dat werd voorgezeten door de vroegere nationale veiligheidsadviseur van het Witte Huis, Stephen Headly, en de vroegere minister van Defensie, William Perry, gericht aan het Pentagon (...) "om over de terrorismebestrijding in Afghanistan en Irak heen te kijken, en de marine uit te breiden om de dreiging van opkomende machten in Azië het hoofd te kunnen bieden." Het rapport van de commissie deed een oproep om de marine uit te breiden van de huidige 282 slagschepen tot 346 schepen om de slagkracht op zee in Azië te vergroten, vanwege de toenemende wereldwijde concurrentie om de grondstoffen. [27].
Wang Jisi, directeur van het universiteitscentrum voor Internationale en Strategische Studies te Peking, schreef op 5 augustus, dat (...) "begin 2010 waren er al gauw snel opeenvolgende vele conflicten tussen China en de VS. Die hebben geleid tot de ernstigste politieke strubbelingen tussen de twee landen sinds de aanslag op de Twin Towers in New York in 2001. Het verschil van opvatting over belangrijke internationale kwesties wordt groter. Strategen van de VS zijn er steeds op uit om de zwakke plekken in de binnen- en buitenlandse politiek van China uit te buiten. De ruimte voor toekomstige strategische samenwerking zal daardoor steeds meer onder druk komen te staan. Een hevige belangenstrijd is dan onvermijdelijk." [28]
De toonzetting van de commentaren in de Chinese pers wordt steeds grimmiger, zelfs onheilspellend, zoals de volgende voorbeelden uit Global Times laten zien: "De Chinese regering geeft geen duidelijk signaal af, toch zijn er verhitte discussies onder het volk over welk antwoord gegeven moet worden op de agressieve politiek van de Verenigde Staten. De voorstellen lopen uiteen van militaire acties, het terugtrekken van de Chinese financiële fondsen die de Amerikaanse boekhouding overeind houden, tot meer diplomatieke acties.
Men moet hierbij bedenken dat China minder potentieel heeft om de VS aan te vallen dan andersom." "China zal niet het oorlogspad opgaan zoals Japan dat deed in de Tweede Wereldoorlog, maar dat betekent niet dat China zich zomaar door de VS zal laten inkapselen. Als ze China als een medespeler in de wereld willen beschouwen, zal dat ook voor de VS stimulerend zijn. Als ze China als een vijand willen beschouwen, zal dat tot een desastreus resultaat leiden."
"Sinds het aantreden van president Obama is er al veel water naar de zee gestroomd. Het begin was heel hoopgevend, maar al snel trad er een verkilling op en velen denken dat de Amerikaans-Chinese betrekkingen afstevenen op een periode van gevaarlijke onzekerheid". [29].
China kreeg voor het eerst rechtstreeks met de NAVO te maken op 7 mei 1999. Er kwamen toen vijf bommen op de Chinese ambassade in Joegoslavië terecht tijdens een NAVO-bombardement, dat door Bill Clinton goedgekeurd was. Drie Chinezen werden gedood en meer dan 20 gewond. De Chinese regering betitelde deze daad als "oorlogsmisdaad", een "barbaarse daad".
In de jaren daarna is de NAVO opgeschoven tot aan de grenzen van China. Ze bevindt zich nu in Afghanistan, Kyrgizië en Tadzjikistan. Nu worden de buurlanden van China geronseld om toe te treden tot de oostelijke tak van 's werelds eerste wereldwijde militaire blok.
Bron: Global Research/Stop Nato, 7 augustus 2010, vertaald uit het Engels door Ardengo Persijn.