Het Spel is uit voor de (Labour)Partij. Sta op en vecht

John Pilger

Tegenwoordig kunnen deze inspirerende regels van Percy Shelley onbereikbaar lijken. Ik denk dat dat niet zo is. Shelley was zowel een romanticus als een verteller van de politieke waarheid. Zijn woorden weerklinken nu, omdat er nog slechts één politieke koers over is voor hen van wie de rechten zijn ontnomen en van wie de ondergang wordt aangekondigd op een spreadsheet van de regering.

[Manifest plaatst deze 'anarchistische' hartenkreet van John Pilger omdat de groeiende ontevredenheid onder brede lagen van de Europese bevolking (zeker niet alleen in Groot-Brittannië) er indringend in wordt beschreven en de oproep tot verzet juist is. Alleen moet dat verzet wel specifiek ook binnen progressieve partijen en vakbeweging worden georganiseerd. Anders ontstaat schadelijk radicalisme en individualistische verbittering.]

Voortgekomen uit de 'dat nooit meer'-gevoelens van 1945, heeft de sociaaldemocratie in Engeland zich inmiddels overgegeven aan een extreme politieke cultus van verering van geld. Dit bereikte zijn hoogtepunt toen 1000 miljard pond, publieke middelen, onvoorwaardelijk werd overhandigd aan corrupte banken, door een Labour-regering. De toenmalige regeringsleider, Gordon Brown, had kort daarvoor financiers beschreven als het 'grote voorbeeld' voor het land en zijn persoonlijke 'inspiratie'.

Dit betekent niet dat parlementaire politiek betekenisloos is. Echter, het heeft nu nog maar één betekenis: het vervangen van democratie door een businessplan voor elke menselijke activiteit, iedere droom, iedere waardigheid, alle hoop, elk kind dat geboren wordt. De oude mythen van de Britse rechtschapenheid/oprechtheid, van imperialistische origine, verschaften valse troost en bemoediging, terwijl de Blair-bende, geholpen door corrupte parlementsleden, het werk van Thatcher afmaakte en de fundamenten bouwde voor de huidige 'coalitie'. Die wordt geleid door de voormalig pr-man van een 'asset stripper' [*] en door een 'handelsreiziger' die de ridderorde en het buiten de belasting gehouden fortuin van zijn vader zal erven, de 17e Baronet of Ballentaylor. David Cameron en George Osborne zijn feitelijk ouderwetse zwendelaars, die in koloniale tijden door hun vaders erop uitgestuurd zouden zijn om buitenlandse grond in bezit te nemen en te plunderen.

Vandaag de dag nemen ze het Groot-Brittannië van de 21e eeuw in bezit en leggen het land hun wrede, antieke ideologie op, ofschoon gepresenteerd als economische wonderolie. Hun plannen hebben niets te maken met een 'crisis-tekort'. Een tekort van 10 procent is in de verste verte geen tekort. Toen Engeland officieel bankroet was aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, bouwde de regering haar grootste publieke instituten op, zoals de National Health Service en de grote kunstbouwwerken in South Bank in Londen.

Er is geen fundamentele economische reden ter onderbouwing van de aanval, door de BBC laf beschreven als een 'herziening van publieke uitgaven'. De ontstane schuld wordt buiten de verantwoordelijkheid geplaatst van degenen die hem hebben veroorzaakt, de superrijken en de gokkers. Maar daar gaathet nu niet om. Wat in Groot-Brittannië gebeurt is het aangrijpen van een gelegenheid om de fragiele menselijkheid van de moderne staat te vernietigen. Het is een coup, een 'shock doctrine' zoals toegepast in Pinochet's Chili en Yeltsin's Rusland, [nvdr, zie Naomi Klein's boek 'De shockdoctrine, de opkomst van rampenkapitalisme', 2007].

In Engeland is er geen reden voor tanks in de straten. In haar bestuurlijke onverschilligheid ten opzichte van de vrijheden die zij zegt zo hoog te achten heeft de Britse bourgeoisie het parlement toegestaan een 'toezichtstaat' te creëren, met 3000 nieuwe criminele delicten en wetten: meer dan het totale aantal in de hele voorgaande eeuw. Er waren niet eerder zoveel mogelijkheden voor arrestatie en gevangenzetting. De politie kan ongestraft doden; asielzoekers kunnen sterven tijdens insluiting op commerciële vluchten, in geval medepassagiers bezwaar maken dan maken antiterrorismewetten korte metten met hen. In het buitenland doen Britse militairen mee met martelingen en doodseskaders.

De toneelschrijver Athol Fugard heeft gelijk. Sinds het overlijden van Harold Pinter heeft geen enkele bejubelde schrijver of artiest afstand gedaan van zijn goed beloonde ijdelheid. Terwijl er zoveel gezegd moet worden hebben ze niets te zeggen. Liberalisme, de meest zelfingenomen ideologie, heeft hen de mond gesnoerd. Hoofdopportunist Nick Clegg, leider van de minderheidspartij Liberal Democrats, gaf de kiezers geen hint over het verfoeilijke feit dat zijn fractie instemde met de ontmanteling van een groot deel van de na-oorlogse Britse samenleving. De diefstal van 83 miljard pond in de vorm van banen en diensten komt bijna helemaal overeen met het bedrag aan belastinggeld dat illegaal is ontdoken door 'boevenbedrijven' als Rupert Murdoch.

Zonder veel tam tam hebben de superrijken zich ervan verzekerd dat zij 40 miljard pond aan feitelijk belastinggelden veilig in het geheim konden wegsluizen naar Zwitserse banken. Op de dag dat dit feit naar buiten werd gebracht viel Osborne degenen aan die de welvaartsstaat 'bedriegen' (hij bedoelde de uitkeringsgerechtigden, nvdr). Hij verzuimde te vermelden om welk bedrag het daarbij gaat, een luttele 0,5 miljard pond, en dat 10,5 miljard pond aan sociale zekerheidsgelden helemaal niet eens werden geïnd. De Labour Party is de stille partner in deze.

De propagandatak van de pers en omroepwereld presenteren dit plichtsgetrouw als betreurenswaardig maar noodzakelijk. Denk aan hoe 'verslaglegging' is gedaan van de actie van de brandweerlieden. Op Channel 4 News, volgend op een item waarin gewone, moedige overheidsdienaren werden afgeschilderd als roekeloos, eiste de presentator Jon Snow van de leiders van de London Fire Authority en de Fire Brigades Union dat ze direct van de studio naar de actievoerders zouden gaan om te bemiddelen, direct, op dat moment. "Ik bestel de taxi's!", verklaarde hij. Vergeet de duizenden banen die wegbezuinigd zullen worden bij de brandweer en het gevaar dat ontstaat Bonfire Night. Sla ze met de koppen tegen elkaar. "Good stuff!", aldus de presentator.

De documentaire serie van Ken Loach uit 1980, 'Questions of Leadership', opent met een reeks van gedreven jonge vakbondsleden op platforms, die de massa's oproepen. Daarna komen ze in beeld als ze ouder zijn, opzichtig, zelfingenomen en eindelijk gedecoreerd met het embleem van het House of Lords. Ooit, tijdens een Durham Mijnwerkers Gala, vroeg ik aan Tony Woodley, nu de gemeenschappelijk secretaris-generaal van Unite: "Is het probleem niet de geoliede collaboratie van de vakbondsleiding?"

Hij gaf het bijna toe, door op te merken dat de opkomst van figuren zoals hij dat zou veranderen. Van de staking van het British Airways cabine personeel, waarbij Woodley de leiding heeft, wordt beweerd dat er vooruitgang is geboekt. Is dat zo? En waarom zijn de Britse vakbonden niet als eenheid opgestaan tegen totalitaire wetten die de vrije vakvereniging in een bankschroef plaatst?

De werkers bij British Airways, de brandweerlieden, de gemeenteambtenaren, de postbeambten, de NHS-werkers, de staf van de Londense metro, de leerkrachten en de studenten kunnen minstens wat de Fransen kunnen, als ze resoluut en creatief zijn, verbindend, samen met de bredere beweging voor sociale rechtvaardigheid, in potentie de grootste volksbeweging ooit. Kijk op internet en luister naar de publieke steun voor de brandweerlieden.

Er is geen andere weg. Directe actie. Burgerlijke ongehoorzaamheid. Volhouden. Lees Shelly en doe het.

[*] Nvdr: asset stripping is het na een overname geheel of gedeeltelijk ontmantelen van de overgenomen onderneming, waarbij onderdelen (bijvoorbeeld dochterbedrijven, deelnemingen) met winst worden verkocht.

3 november 2010, vertaling J.Bernaven.