Rick Rozoff (*)
Van de 54 Afrikaanse landen is Libië één van de vijf landen die niet deelnemen aan, of liever gezegd, niet onderworpen is aan het nieuwe Afrikaans Commando van de Verenigde Staten (AFRICOM).
In 2007, een jaar na zijn verkiezing tot president van Frankrijk, terwijl Frankrijk het voorzitterschap van de Europese Unie had, nodigde Nicolas Sarkozy de 27 staatshoofden van de EU-landen en 17 staatshoofden van niet-EU-landen rond de Middellandse Zee uit voor een conferentie te Parijs met als doel een Mediterrane Unie op te richten.
De Britse Daily Telegrph schreef over de topconferentie op 13 juli 2008: "Het plan van Sarkozy is om naar het voorbeeld van het Romeinse Keizerrijk, dat toen het centrum van de wereld was, het Middellandse Zee-gebied een bindende factor te laten zijn voor de 44 landen, die samen 800 miljoen inwoners hebben."
De Libische leider Muammar Khadaffi liet echter weten dat zijn land de vergadering zou boycotten. Hij zag achter dit initiatief het doel een wig te drijven tussen de Arabische en Afrikaanse werelden. Hij verklaarde: "Wij zouden weer opnieuw een Romeins Rijk krijgen met een imperialistische visie. We hebben net afgerekend met verschillende imperialistische structuren, we moeten er nu geen nieuwe bij krijgen." [1].
Deze bijzondere topconferentie had de bedoeling om "richting te geven aan de Europese strategie t.o.v. het Midden-Oosten, Noord-Afrika en de Balkan". [2].
Nog geen drie jaar later bombarderen de Mirages en Rafales van Sarkozy Libische regeringsdoelen, als startsein voor de oorlog van Frankrijk, de Verenigde Staten en Groot-Brittannië tegen de regering van Khadaffi. Door de internationale media wordt dit gezien als internationale coalitie, die steun krijgt van 12 lidstaten van de NAVO en het emiraat Qatar. Doel is om de regering van Khadaffi te vervangen door een welwillender regiem.
Het Middellandse Zeegebied is op dit moment het belangrijkste strijdtoneel in de wereld geworden. Het heeft het Afghaans-Pakistaans oorlogstheater van de eerste plaats verdrongen.
Het rijk van het derde millennium, de Verenigde Staten, de enige supermacht ter wereld (naar de woorden van president Barack Obama tijdens zijn speech bij de aanvaarding van de Nobelprijs voor de Vrede), transformeert het Middellandse Zeegebied samen met de NAVO-partners tot het nieuwe 'Mare Nostrum'.
De aanval op Libië volgde iets meer dan drie weken nadat op 24 februari jl. het parlement van Cyprus toestemde in toetreding tot de organisatie van het Partnerschap voor de Vrede van de NAVO. [3].
Het microstaatje Monaco uitgezonderd, zijn er nu nog slechts drie landen in het Middellandse Zeegebied die geen Navo-lid of geen lid van een aan de NAVO gelieerde organisatie zijn, zoals bijvoorbeeld 'De Middellandse Zee Dialoog' (Algerije, Egypte, Israël, Jordanië, Mauretanië, Marokko en Tunesië). De drie landen zonder enige NAVO-binding zijn Libië, Libanon en Syrië. Door het lidmaatschap van de NAVO of een aan de NAVO-gelieerde organisatie verplichten die landen zich tot het toelaten van Amerikaanse strijdkrachten op hun grondgebied.
Montenegro bijvoorbeeld, dat korter dan een jaar na zijn onafhankelijkheid tot het NAVO-Partnerschap voor Vrede toetrad, werd al onmiddellijk bezocht door de toenmalige opperbevelhebber van de Amerikaanse marine in Europa, admiraal Harry Ulrich en het onderzeeër-bevoorradingsschip Emory S. Land. Doel daarvan was om "training en assistentie te bieden aan de Montenegrijnse marine en de onderlinge banden te verstevigen". [4]. Een jaar later bezochten vier Amerikaanse oorlogsbodems, waaronder de torpedojager USS Roosevelt, de Montenegrijnse havenstad Tivat.
De huidige militaire tactiek zoals nu in Libië wordt toegepast zou eveneens in Syrië mogelijk zijn, het ziet wel ernaar uit dat dat ook zal kunnen gebeuren. Libanon wordt al vanaf 2006 vanuit zee geblokkeerd door NAVO-oorlogsschepen, en volgens datzelfde procedee gaat dat ook voor de kust van Libië gebeuren. Dan zal de NAVO dus, onder leiding van de Verenigde Staten, de gehele Middellandse Zee kunnen controleren.
Cyprus is het enige land als lid van de Europese Unie dat op dit moment geen NAVO-lid is, de microstaatjes uitgezonderd, en Libië is het enige Afrikaanse land, gelegen aan de Middellandse Zee, dat geen lid is van de NAVO-organisatie van De Middellandse Zee Dialoog.
Libië is ook één van de vijf landen, van alle Afrikaanse staten, dat niet is aangesloten bij het nieuwe Amerikaans-Afrikaanse Commando. De andere vier landen zijn: Soedan, Ivoorkust, Eritrea en Zimbabwe. Soedan is al 'gebalkaniseerd', zoals nu met Libië gebeurt.
Ivoorkust is nu verwikkeld in een burgeroorlog, waarbij het Westen op de hand is van de milities van Alassane Ouattara, die strijden tegen de zittende president Laurent Gbagbo. Ze wordt nu bedreigd door buitenlands militair ingrijpen door het West-Afrikaanse Interventieleger, dat door AFRICOM en NAVO gesteund wordt, een rechtstreekse betrokkenheid van het Westen dus. [5].
Eritrea grenst aan Djibouti, waar 5000 Amerikaanse en Franse soldaten gelegerd zijn die aan de zijde van Djibouti betrokken waren bij gewapende grensconflicten met Eritrea. Zimbabwe is ook een waarschijnlijke kandidaat voor een militaire interventie in de stijl van Odyssey Dawn.
Het Middellandse Zeegebied is door de geschiedenis heen altijd een strategisch gebied geweest. De oevers van deze zee liggen op drie continenten.
Perzië, Alexandrië, Carthago, de Romeinen, het Byzantijnse Rijk, het Ottomaanse Rijk, Spanje, Groot-Brittannië, Napoleon, Mussolini en Hitler hebben alledrie de gehele of gedeeltelijke controle over dit gebied bevochten.
Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn de Verenigde Staten de belangrijkste militaire macht in dit gebied. In 1946 richtten zij de Mediterrane Marinemacht op en in 1950 werd dit de Zesde Vloot, met Napels als thuisbasis.
De oprichting van de Amerikaanse marine is feitelijk al gebeurd met de Naval Act in 1794 en had tot doel de Amerikaanse koopvaardijschepen voor de Noord-Afrikaanse kust te beschermen tegen piraterij. Het Mediterrane eskader werd opgericht naar aanleiding van de Eerste Berber Oorlog van 1801-1805, ook bekend als de Tripolitaanse Oorlog, genoemd naar het gebied dat nu Noordwest-Libië is. De Amerikanen voerden hun eerste zeeslag buiten het westers Halfrond tegen Tripolitanië in 1801.
De Amerikaanse Europa-Afrika-Marine, die ook in Napels haar thuisbasis heeft, is toegewezen aan de Zesde Vloot en levert troepen aan zowel het Europese Commando als aan het Afrikaanse Commando. Bevelhebber is Samuel Locklear III, die ook bevelhebber is van de Geallieerde Gezamenlijke Strijdmacht van de NAVO in Napels.
Vanaf het USS Mount Whitney, het vlaggenschip van de Zesde Vloot, coördineert hij als bevelhebber van de gezamenlijke missie Odyssey Dawn de Amerikaanse en NAVO-lucht- en raketaanvallen op Libië en de acties van het AFRICOM met torpedojagers uitgerust met geleide raketten, onderzeeërs en Stealth bommenwerpers die de aanvallen in Libië ondersteunen.
Admiraal Gary Roughead, opperbevelhebber Marine Operaties (de hoogste rang bij de Amerikaanse marine) verklaarde onlangs nog dat door de permanente aanwezigheid van de Amerikaanse strijdkrachten in het Middellandse Zeegebied het Pentagon "er onmiddellijk klaar voor was om in Libië te interveniëren" en om Odyssey Dawn te starten op 19 maart jl. "De Tomahawk raketinstallaties die in de openingsfase nodig waren stonden al op de goede plaats gestationeerd en waren al klaar om af te vuren, die deden het dus onmiddellijk." "Dat is mogelijk dankzij onze wereldwijd gestationeerde marinestrijdkrachten, we staan altijd paraat. Als er ergens ook maar gevechten uitbreken, kunnen we altijd direct ingrijpen". [6]
De nieuwe opperbevelhebber van AFRICOM, generaal Carter Ham, bezocht op 22 maart jl. de Amerikaanse luchtmachtbasis Ramstein in Duitsland en evalueerde met Britse, Franse en Italiaanse luchtmachtcommandanten de bombardementen op Libië. Hij prees de samenwerking binnen de NAVO-partners voorafgaand aan de oorlog en sprak: "Het zou onmogelijk geweest zijn om met 14 landen gezamenlijke acties uit te voeren als er geen goede voorbereiding geweest zou zijn". [7]
Toen de AFRICOM-bevelhebber in Duitsland zat, was minister van Defensie Robert Gates in Egypte om veldmaarschalk Mohamed Hussein Tantawi, de opperbevelhebber van het Egyptische leger en voorzitter van de Opperste Raad van de Strijdkrachten te ontmoeten, om de acties tegen Libië te coördineren.
De website van het Pentagon berichtte op 23 maart dat de strijdkrachten van AFRICOM Task Force Odyssey Dawn 336 vluchten hadden uitgevoerd, 108 doelen hadden geraakt, 212 geleide systemen hadden afgevuurd, waaronder 162 aanvallen met Tomahawk kruisraketten.
Admiraal Roughead voorzag "geen problemen in het verdere verloop van de acties" aangezien de Tomahawks weer "uit de grote voorraad van 3200 stuks aangevuld zullen worden. Genoeg om Libië met de grond gelijk te maken en dan hebben we er nog genoeg over voor de volgende oorlog". [8]
Het rechtstreeks verslaan van het leger van Khadaffi, de verovering van Libië, of indirect via het ondersteunen van de rebellen, zal zeker een goede sleutelpositie voor de Verenigde Staten opleveren aan de Middellandse Zee. Het veiligstellen van de Amerikaanse controle over Noord-Afrika is zodanig belangrijk, dat dat het regionale belang overstijgt.
Vlak na de oprichting van het Amerikaanse AFRICOM schreef Lin Zhiyan, de vicedirecteur van de Academie voor Militaire Wetenschappen van het Chinese Volksbevrijdingsleger, het volgende: "Door het bouwen van een dozijn vooruitgeschoven bases en vestigingen in Tunesië, Marokko, Algerije en andere Afrikaanse landen, zullen de Verenigde Staten geleidelijk aan een heel netwerk van militaire bases hebben om het gehele Afrikaanse continent tekunnen bestrijken en ze zullen de voorbereidingen treffen voor het stationeren van een vliegdekschip in de regio".
"De NAVO met de Verenigde Staten aan kop heeft (in 2006) een grootschalige militaire oefening gehouden op Kaapverdië, een West-Afrikaanse eilandenstaat, met als enig doel de zee- en luchtcorridors te controleren van die gebieden waar de ruwe olie vandaan komt, en om de oliepijpleidingen ter plaatse in de gaten te kunnen houden."
"AFRICOM is een cruciaal onderdeel voor het vervolmaken van de wereldwijde Amerikaanse militaire aanwezigheid. Tegenwoordig wordt het zwaartepunt van hun strijdkrachten in Europa in oostelijke richting verschoven, waarbij er nieuwe bases in Oost-Europa bijkomen."
De hedendaagse Amerikaanse militaire versterkingen concentreren zich voornamelijk rond een onstabiele strook vanaf de Kaukasus, naar Midden- en Zuid-Azië tot aan het Koreaans Schiereiland. Afrika wordt gezien als een sterke ondersteuning van de wereldwijde Amerikaanse machtsstrategie. Juist daarom is AFRICOM het instrument om de Amerikaanse macht in Afrika te vergroten om zo de greep op het Euraziatische continent te versterken, en uiteindelijk de hele wereld te kunnen overheersen". [9].
Bij deze oorlog tegen Libië staat er dus veel meer op het spel dan de controle over de grootste aangetoonde oliereserves van Afrika, en veel meer dan het onderwerpen van de laatste Noord-Afrikaanse staat die niet naar de pijpen van de Verenigde Staten en de NAVO wil dansen. Zelfs meer dan de hegemonie over de Middellandse Zee.
Bron: Global Research, 25 maart 2011, vertaald uit het Engels door: Ardengo Persijn.