Kaap Miaoulis/Piraeus veranderde in een slagveld: op 12 april jl. trad de speciale oproerpolitie op schandalige wijze op tegen ontslagen werknemers van de scheepswerven. Zo wil de heersende klasse in Europa arbeidsonrust tegemoet treden. (Foto E.E.)
Anna Ioannatou
Ook al lijkt de titel op het eerste gezicht onsamenhangend, toch hebben al deze dingen met elkaar te maken. Naar aanleiding van het feit dat er op 21 april jl. 44 jaar verstreken waren sinds de staatsgreep van de kolonels in 1967 publiceerde het persbureau van de KKE (Communistische Partij Griekenland) het volgende commentaar: "De militaire dictatuur kon zich in 1967 vestigen, ook omdat de arbeiders- en volksbeweging er niet op voorbereid was, gebruikmakend van het anticommunisme en gesteund door de monopolies, die heden ten dage verantwoordelijk zijn voor de crisis en de schulden. De bevolking kan zich alleen maar verdedigen en voor haar rechten opkomen, als zij georganiseerd en vastbesloten strijdt tegen de macht van de monopolies met als doel deze macht omver te werpen."
Een paar dagen hierna was het Pasen. Een Pasen met nog minder mensen die eropuit trokken dan vorig jaar. Ooit was de uittocht naar plaatsen buiten de stad massaal tijdens het in Griekenland zo belangrijke Paasfeest, wat tegelijk een feest is van de wedergeboorte van de natuur, doorspekt met paganistische (heidense, red. M.) elementen met veel traditionele gebruiken.
De sfeer in het land is bedrukt en op tv verschijnen steeds meer psychologen om te praten over hoe de nationale depressie onder de bevolking te bestrijden... Volgens de officiële gegevens zijn er het laatste jaar 120.000 werklozen bijgekomen. Op 12 april jl. veranderde Kaap Miaoulis in Piraeus in een slagveld, toen in opdracht van de regering speciale politie-eenheden een charge uitvoerden tegen betogende werkloos geworden ambachtslieden van de scheepswerfzone. Met knuppels, chemische stoffen en handgranaten. Resultaat: zeven arbeiders werden naar het ziekenhuis vervoerd, waarvan drie met ernstige schedelbasiskwetsures. Leuze van de betogende ex-werknemers: "Jullie sturen de schepen naar China en veroordelen ons tot werkloosheid", verwijzend naar de opdrachten, die het Griekse rederskapitaal aan het (goedkopere) China geeft voor de bouw van schepen, waarmee de werkloosheid in Griekenland nog meer stijgt.
Al meer dan een jaar zijn stakingen en betogingen een dagelijks verschijnsel geworden in Griekenland en op tv en radio wordt overwegend gesproken over schulden (er tussendoor kwam het bericht dat 600 miljard euro aan Grieks kapitaal zich op Zwitserse banken bevindt, dus het dubbele van de overheidsschuld!) en hoe die in te lossen, verlaging van pensioenen en lonen, afbraak van sociale uitkeringen, gezondheidszorg, onderwijs en al waar we in Manifest de laatste maanden herhaaldelijk over schreven.
Maar nog altijd blijft de Griekse werknemer te duur in de ogen van het grote wereldwijd concurrerende werkgeversdom, die de lonen graag op Chinees en Indisch niveau zou zien. De betogingen en bijeenkomsten georganiseerd door de KKE zijn groeiende. Hetzelfde geldt voor de door het PAME (Strijdfront van Werknemers, klassengeoriënteerd). Het PAME organiseerde trouwens in Athene van 6-10 april jl. het 16de Congres van de WFTU (World Federation of Trade Unions), maar op 7, 8, 9 en 10 april staakten alle media met als resultaat dat alleen de officiële opening op 10 april door de tv van de KKE uitgezonden werd, die zich daarna uiteraard aan de staking hield, ook al viel die wel erg toevallig samen met het WFTU Congres, dat dus vrijwel onopgemerkt plaatsvond.
Elke dag komt er meer aan het licht over Griekenland's deelname aan de imperialistische inval in Libië, aanvankelijk de 'Dageraad van Odysseus' geheten, later 'Unified Protector' sinds de NAVO op 31 maart rechtstreeks de controle over de operaties in handen nam. De regering spreekt trots van een "verhoging van het strategische belang van Griekenland" en daarmee boort zij al haar praatjes in de grond omtrent deelname om 's lands 'nationale soevereiniteit' en 'soevereine rechten' te verdedigen. De kaart op de site van de NAVO getiteld 'Operation Unified Protector-Area of Operation' laat zien dat heel Griekenland ten zuiden van Thessaloniki onder het operatiegebied valt. Duidelijk zichtbaar zijn de luchtmachtbases van Souda (Kreta), Andravida, Araxos (West-Peloponisos) en Aktio (westkust ten noorden van de Peloponisos), waarvandaan de NAVO-gevechtsvliegtuigen naar Libië vertrekken.
Heel Griekenland blijkt een zone voor oorlogsoperaties, die geheel en al geleid worden vanuit de hoofdkwartieren Napels en Izmir. De Griekse minister van Defensie was al direct heel duidelijk over het doel van de Griekse deelname. Zo verklaarde hij in de bevoegde parlementaire commissie eind maart, in 'antwoord' op de door hemzelf gestelde retorische vraag wat er zou gebeuren als Griekenland niet meedeed: "Dat zou heel slecht zijn voor de toekomstige Griekse ondernemersbelangen in Libië op het gebied van energie, bouw of welk ander gebied dan ook. Daarmee zouden we Souda degraderen en de plaats alleen nog behouden als toeristische bestemming." Er klopte dus niets van het gepraat in het begin vooral over "humanitaire operaties", "bescherming van de weerloze Libische bevolking tegen dictator Kadhaffi" en wat dies meer zij.
Het zou te ver voeren hier een lijst op te sommen van Griekse bedrijven die met hun kapitaal in Libië aanwezig zijn (alleen of multinationaal). De gebieden zijn: bouw, telecommunicatie, energie, aluminium, investeringen in hernieuwbare energie.
Voordat Libië slagveld werd voor de NAVO-gevechtsvliegtuigen was het land allang het strijdperk van confrontaties tussen internationale monopolies. Deze confrontatie had te maken met besluiten van de regering Kadhaffi, zoals o.a.: achterstanden in privatiseringen, vooral wat de "bevrijding van de energiemarkt" betreft, de hoge bedragen die men had betaald aan de Libische overheid voor de exploitatie van de koolwaterstoffen van het land en natuurlijk de steeds nauwere samenwerking van Libië met Chinese monopolies. Voor de Duitse tv had Kadhaffi immers zelf verklaard dat de oliecontracten van het land naar Russische, Chinese en Indische bedrijven zouden gaan. Toen er in de Veiligheidsraad van de VN gestemd werd over de toestemming Libië te bombarderen, kwamen drie van de vijf onthoudingen van Rusland, China en India...
De schakel, die de verbinding vormt tussen alle elementen van dit artikel, is de matrix waaruit alles voortkomt: de 'nieuwe' kapitalistische orde, die steeds meer haar ware karakter laat zien na de omwentelingen van zo'n 20 jaar geleden en in meedogenloze concurrentie en winstbejag wereldwijd voor geen misdaad terugdeinst. Het is zaak voor de bevolkingen wereldwijd deze hele samenhang te doorzien en op basis daarvan te betogen en te stemmen.