Massale en volgehouden demonstraties in Egypte
Protesten van grote delen van het volk in Tunesië
Brussel, 13-15 mei 2011
15 mei 2011
De objectieve omstandigheden op wereldniveau zijn gunstig voor de versterking van communistische partijen. De algemene crisis van het kapitalisti-sche systeem wordt erger en de spanningen nemen toe. Wijd en zijd, in verschillende landen en continenten, zijn we getuige van opstanden van volksmassa's tegen de verschrikkelijke consequenties van de crisis. In deze context moeten communistische partijen zich op alle fronten versterken: ideologisch, politiek en organisatorisch.
1. De werkers en volksmassa's over de hele wereld worden geconfronteerd met een zich uitbreidende crisis van het kapitalistische en imperialistische systeem.[1] De basis van de crisis is de tegenstelling tussen kapitaal en arbeid, een klassentegenstelling die duidelijk is verscherpt door de crisis. De werkers zijn het slachtoffer, zij worden direct geraakt door de groei van de werkloosheid, door bezuinigingen op lonen en pensioenen, de afschaffing van hun rechten, de daling van hun koopkracht en toename van armoede. Ondertussen ziet het grootkapitaal zijn winsten groeien door de enorme staatsinterventies. Door de golf van kapitaalsconcentratie is de macht van monopolies en grote financiële bedrijven verder toegenomen. Zij maken superwinsten die zij royaal verdelen in de vorm van dividenden en bonussen. Tegelijkertijd wentelen de regeringen van de kapitalistische wereld de last van de crisis af op de werkers en de volkeren van de wereld.
2. In het licht van deze polarisatie en groeiende armoede zijn we het afgelopen jaar getuige geweest van een nieuwe en bemoedigende start van arbeiders- en volksmobilisaties.
3. De tegenstelling tussen imperialisme en nationale bevrijdingsbewegingen wordt groter, zoals wordt getoond door volksbewegingen in Latijns-Amerika en in de Zuidelijke en Oostelijke Mediterrane landen. In de ontwikkelde landen voeren de verzetsbewegingen op verschillende manieren strijd tegen de imperialistische macht en lokale reactionaire krachten. In de meeste gevallen wordt het verzet geuit in de vorm van massabewegingen tegen dehoge kosten voor levensonderhoud, voor betere lonen en banen, voor een democratisch onderwijssysteem (India, Bangladesh, Burkina Faso, Colombia, etc...). In andere gevallen, zoals op de Filippijnen of in Colombia, voeren revolutionaire krachten een gewapende strijd voor nationale en democratische bevrijding.
Daar bovenop komt de scherpe stijging van de prijzen voor olie, grondstoffen en basisvoedselproducten, opgedreven door de zucht van de monopolies naar winst en het woekerprijzenbeleid, maar ook door speculatie door de superrijken. Terwijl de armste landen worden geteisterd door menselijke catastrofes, hebben gewone mensen over de hele wereld te lijden onder prijsstijgingen. Aangewakkerd door enorme en zich uitbreidende armoede is het meer dan waarschijnlijk dat nieuwe massabewegingen, stakingen en opstanden zullen uitbreken.
4. De zogenaamde 'oplossingen' voor de crisis, gestimuleerd door verschillende burgerlijke politieke krachten, brengen nieuwe tegenstellingen met zich mee en kunnen een nieuwe crisis niet voorkomen. De enorme staatsinterventies hebben kapitalisten en monopolies vooruit geholpen maar hebben ook nieuwe ontberingen gebracht voor werkers en de bevolking. De sociaaldemocratische stellingnamen die 'Keynesiaanse' oplossingen voor de crisis promoten leiden tot drastische bezuinigingen op sociale voorzieningen. De illusies die werden aangewakkerd toen Obama aan de macht kwam zijn alweer vervaagd, omdat zijn politiek ten gunste van de monopolies in de VS alleen de rijken rijker maakt.
Sociaaldemocratische en reformistische partijen gaan door met het promoten van een oplossing binnen het systeem. Ze prijzen de kwaliteiten van een dynamisch industrieel kapitalisme en beloven de vorming van een 'gezond kapitalisme' zonder 'excessen', 'defecten' of 'onbalans'. Ze misleiden zowel de massa's als zichzelf. De concentratie van macht en rijkdom in handen van monopolies en financiële oligarchieën is de essentie van het kapitalistische systeem. Uitbuiting van de werknemers, crisis, anarchie en onbalans in productie zijn een bijverschijnsel van het najagen van kapitalistische winst. We kunnen er niet vanaf komen en de arbeidersklasse kan niet de macht grijpen zonder socialisering/vermaatschappelijking van de monopolies.
5. In alle imperialistische landen wordt de opkomst van nationalistische, populistische en xenofobe partijen gesteund door de bourgeois-klasse, als een anticommunistische hindernis. Die partijen zorgen ervoor dat de volkeren zich niet bevrijden van bourgeois-politiek. Nu zowel de sociaaldemocratische als de liberale kant van de bourgeoisiemacht in diskrediet is geraakt, concentreert de bourgeoisie zich op het verhinderen van gezamenlijke actie van de communisten. Met gebruikmaking van sociale demagogiezaaien de populistische partijen verdeeldheid onder de uitgebuite en onderdrukte massa's, keren de aandacht van de massa's af van hun werkelijke vijanden en elimineren klassenbewustzijn. Ze dienen de heersende macht door het creëren van een blokkade tegen de enige werkelijke uitweg uit het kapitalistische systeem: het socialisme.
6. Het kapitalistische systeem reageert op de toename van tegenstellingen door het opleggen van beperkingen van democratische rechten. Het stakingsrecht en andere vakbondsrechten worden ingeperkt, terwijl de bourgeois- gerechtshoven het recht op vrije handel en vrij verkeer van kapitaal verdedigen alsof ze heilig/onaantastbaar zijn. Daarmee toont de bourgeois-democratie haar ware klasse-aard.
De campagne tegen het communisme en de ontkenning van de historische prestaties van de voormalige socialistische landen dienen hetzelfde doel: het intimideren van de werkers en de volksbewegingen die strijden tegen het kapitalistische systeem dat zijn eigen problemen niet kan oplossen, en kiezen voor de revolutionaire weg naar de opbouw van een socialistische maatschappij. Ondertussen intensiveert de bourgeoisie de beveiliging en neemt allerlei repressieve maatregelen onder het voorwendsel van de strijd tegen terrorisme. Door het uitgebreid verzamelen van persoonlijke gegevens wordt de bescherming van privacy geschonden. Er is een volledige organisatie opgezet om volksopstanden en klassenstrijd te dwarsbomen.
7. De crisis veroorzaakt een tendens in de richting van veranderingen in de machtsbalans in de wereld. De tegenstellingen tussen kapitalistische landen onderling nemen toe. De interventies van de imperialistische machten in de Arabische en Midden-Oosten landen laten zien hoe ze onderling strijden om hun invloed te vergroten en hun controle over de olievoorraden en transportroutes voor energie veilig te stellen.
De Verenigde Staten houden vast aan hun status van imperialistische supermacht door het intensiveren van militaire investeringen en zich te focussen op de geostrategische controle over Azië. Maar de VS verliezen terrein. We zijn getuige van een coalitie van opkomende landen die zich gaan mengen in de strijd om de grondstoffen, energiebronnen en wereldmarkten. De competitie tussen de VS, Japan, de Europese Unie en de opkomende economieën wordt scherper en kan leiden tot meer protectionisme, openlijke conflicten, financiële oorlogen en uiteindelijk tot meer militaire conflicten.
Tegelijkertijd wordt de inter-imperialistische rivaliteit heviger in de Europese Unie tussen de sterkere landen en de landen die het hardst zijn getroffen door de crisis. Een splitsing in de Eurozone kan de Europese constructie ernstig schaden. Het Frans-Duitse koppel probeert de belangen van de Europese monopolies te beschermen door het opleggen van het systeem van 'economic governance', met als doel het monopoliekapitaal effectiever te faciliteren.
8. Binnen deze nieuwe groepering van wereldkrachten en in overeenstemming met de nieuwe strategie die de NAVO in Lissabon heeft gelanceerd in november 2010, zal een nieuwe strijdmacht worden geformeerd. Deze strijdmacht heeft zowel tot doel de strategische belangen van de imperialisten te verdedigen als te 'bemiddelen' in geval van conflicten tussen de imperialistische machten zelf. Onder het mom van veiligheid en de strijd tegen terrorisme biedt deze strategie ruimte voor interventies over de hele wereld, inclusief in landen die geen lid zijn van de NAVO. De nieuwe strategie voorziet in flexibeler, mobieler en veelzijdiger interventie-strijdkrachten, zoals we zien bij de interventies in Libië en de Ivoorkust. De imperialistische plannen van de VS zijn in overeenstemming met het 'Common Defense Policy' (Algemene Defensiepolitiek van de EU). De NAVO gebruikt het 'Partnership for Peace' om haar activiteiten en interventies uit te breiden naar niet-lidstaten. Dit alles vermindert niet de dreiging van toenemende spanningen tussen de belangrijkste machten wanneer het gaat om de heerschappij in strategische regio's, controle over de energiebronnen en grondstoffen en gegarandeerde toegang tot belangrijke aanvoerroutes.
EINDE VERTALING DEEL 1
[1] Verklaring van het 18e ICS: 'Verklaringen voor de crisis, May 2009'; Algemene conclusies van het 19e ICS: 'De communistische partijen geconfronteerd met de verheviging van de kapitalistsiche systeemcrisis' mei 2010.
Vertaling J.Bernaven.