Hillary Clinton heeft als hoofd van het departement van buitenlandse zaken van de VS vanaf het begin gepleit voor het bewapenen van de oppositie in Libië.
Patrick Henningsen (*)
De vraag waarom de door de VS geleide NAVO-troepen vastbesloten zijn om een regimeverandering in Libië te bewerkstelligen is nu duidelijk. Hoewel de politieke en mediadeskundigen nog discussiëren over de vraag of de opstandige bendes in Libië daadwerkelijk worden ondersteund en geleid door de inlichtingendiensten uit VS, UK en Israël, worden de werkelijke westerse beleidsdoelstellingen voor Libië volledig genegeerd.
Men hoeft alleen maar de strategische briefings in de VS AFRICOM-documenten (http://www.africom.mil/downloadCenter.asp) te lezen om het ware eindspel in Libië te begrijpen: de controle over de grondstoffen en de verwijdering van China uit Noord-Afrika.
Toen de VS in 2007 AFRICOM vormden, ondertekenden zo'n 49 landen het Amerikaanse militaire handvest voor Afrika, maar één land weigerde: Libië. Deze 'verraderlijke' daad door de leider van Libië, Moummar Kadhaffi, legde de kiem voor het conflict dat nu aan de gang is.
Volgens dr. Paul Craig Roberts, voormalig official van de Reagan-regering, is de situatie met betrekking tot Khadaffi heel anders dan de andere recente protesten in de Arabische wereld. "Waarom is de NAVO daar?" is geworden tot de echte vraag waarom het gaat, zegt Roberts.
Volgens het Chinese ministerie van Handel in Peking betreffen de lopende contracten van China in Libië niet minder dan 50 grote projecten van totaal meer dan 18 miljard dollar. Nog onthullender is dat ten gevolge van de recente instabiliteit in de Noord-Afrikaanse regio, China's investeringen een serieuze klap hebben gekregen. De Chinese contracten daalden met 53,2 procent. Die in Libië met 45,3 procent en 13,9 procent minder omzet; die in Algerije met 97,1 procent, en 10,7 procent minder omzet - dat allemaal binnen de eerste twee maanden van dit jaar.
Een van de vele Chinese investeringen in Libië heeft het Noord-Afrikaanse land onlangs een van de duurste en meest geavanceerde waterprojecten in de wereldgeschiedenis opgeleverd: Libië's door mensen gebouwde rivier. Deze 30 jaar durende onderneming werd pas vorig jaar afgerond en geeft Libië het potentieel voor een groei in de landbouw die zeker problemen zouden betekenen voor concurrerende landbouwmarkten in de buurlanden Israël en Egypte. Het kan ook Libië omvormen tot de opkomende 'graanschuur' van Afrika.
Met oplopende mondiale voedselprijzen, en met Libië in het bezit van een stabiele munt en een goedkope binnenlandse energievoorziening, hoef je geen economisch genie te zijn om te zien wat de rol van Libië zou kunnen zijn in de mondiale markt.
Opgericht onder de Amerikaanse president George Bush Jr. is AFRICOM een onderdeel van een groter neoconservatief Project voor een New American Century (PNAC). Centraal in de strategische doelen van AFRICOM staat de confrontatie met de toenemende Chinese invloed op het Afrikaanse continent. Een AFRICOM-studie suggereert dat China uiteindelijk troepen zal zenden naar Afrika om daar zijn belangen te behartigen:
"China heeft een stadium bereikt van economische ontwikkeling die de langjarige aanvoer van Afrikaanse grondstoffen vereist en is begonnen hetvermogen om invloed uit te oefenen in de meeste uithoeken van de wereld te ontwikkelen."
De angst van een deel van de Amerikaanse militaire planners is dus een militaire confrontatie met China ... in Afrika. Vandaag is het Libië, maar morgen is het Soedan. Komt dat een beetje bekend voor? Nou, dat zou wel moeten...
Wat de hierboven getoonde Chinese economische gegevens wel duidelijk maken is dat de strategische doelstellingen van Washington zoals weergegeven in de AFRICOM-documenten - met name die welke ontworpen zijn om te confronteren en om de belangen van China in Afrika te minimaliseren - zeer goed werken als gevolg van instabiliteit in de regio. 'Destabilisatie' als een instrument van controle heeft altijd gewerkt voor koloniale machten. Georganiseerde chaos kan dan worden beheerst door een sterke militaire aanwezigheid in de regio.
Waar we hier in feite getuige van zijn, is de opkomst van een nieuwe Koude Oorlog tussen de VS-EURO-mogendheden en China. Deze nieuwe Koude Oorlog zal veel weg hebben van de lange en langdurige VS-USSR-confrontatie die we zagen in de tweede helft van de 20e eeuw. Het vindt plaats in Afrika, Zuid-Amerika, Centraal-Azië en de oude brandhaarden zoals Korea en het Midden-Oosten.
Wat deze nieuwe Koude Oorlog veel dieper en subtieler maakt dan de vorige, is dat het niet zal worden gehuld in een populaire ideologie zoals 'kapitalisme versus communisme'.
Deze nieuwe oorlog centreert zich rond één kwestie: natuurlijke hulpbronnen. Het afvangen en de controle over de resterende hulpbronnen van de wereld en de energievoorziening zal het thema zijn dat alle grote conflicten domineert in de 21e eeuw. Het zal worden uitgevochten door middel van tal van samenwerkingsverbanden en in verre oorden over de hele wereld, maar het zal nooit worden uitgesproken door het Witte Huis of het Foreign Office in Downing Street.
De grote propagandatruc in de aanloop naar de NAVO-bombardementen op Libië was dat het Westen in staat bleek om gewelddadige gewapende bendes in Libië te karakteriseren als louter demonstranten. De gemiddelde Amerikaanse, Britse of Franse mediaconsument stelde de Libische opstand gelijk aan de eerdere opstanden in Tunesië en Egypte. De werkelijkheid was natuurlijk allesbehalve dat.
Echter, de klokken van vrijheid en democratie hadden inderdaad geklonken, dus alles wat nodig bleek was een slimme diplomatieke truc om de rijen van intellectueel uitgedaagde diplomaten bij de VN in New York City te sluiten. De 'No Fly Zone' werkte goed genoeg voor de politici om hun voet te krijgen tussen de deur van hun respectievelijke oorlogsbelangen.
Het lijkt te hebben gewerkt tot nu toe, maar nu de civiele lijkzakken zich beginnen op te stapelen, zal de volgende fase - grondtroepen en een NAVO-militaire bezetting van Libië - iets ingewikkelder zijn om uit te voeren, zonder zware politieke confrontaties. Al deze complexe inspanningen zijn dus nodig om de agenda's van westerse bedrijven en de militaire langetermijnstrategie in de regio te verduisteren, allemaal onderdeel van de nieuwe grondstoffenoorlogen met China.
Voor de Amerikanen in het bijzonder gaat de relevante geschiedenis slechts terug tot het vorige seizoen van Dancing with the Stars, of American Idols. Sommigen beweren dat dit wellicht georganiseerd is en dat over het geheel de massa's geconditioneerd zijn tot passieve actoren in de nieuwe mediarijke moderne democratie, omdat het het hoeden van de kuddes veel gemakkelijker maakt.
De lessen van Afghanistan en Irak zijn nog lang niet aangekomen in de VS en Groot-Brittannië, beide projecten zijn nog steeds een zorg voor het massale kartel van westerse bedrijven. Dit maakte het mogelijk voor ambitieuze bureaucraten in Washington, Londen en Parijs om hun hand te leggen op Libië. Na verloop van tijd echter zullen de Amerikanen en Europeanen leren wat elke burger allang geleerd heeft in de wereldgeschiedenis. In theorie kan het werken, maar in de praktijk is 'bezetting' een paradox. De VS-UK kunnen plannen maken om Irak of Libië te bezetten, maar het werkelijke verloop komt meestal niet overeen met hun imperiale ambities.
Dat loopt een keer slecht af omdat het neo-Anglo-Amerikaanse imperium met al zijn legioenen in het buitenland, zijn fragiele binnenlandse aangelegenheden niet kan managen. (...) Vroeger in Rome, gaven de burgers weinig om de details van de veroveringen in het buitenland. Er was alleen interesse voor de glorie van Rome en voor brood en spelen.
Terwijl de Grote-Grondstoffen-Oorlogen van de 21e eeuw onverminderd doorgaan, komt een vraag op: wat doen de bewuste burgers in de agressorlanden om de huidige loop van de geschiedenis te veranderen? Te oordelen naar het gemak waarmee het Westen erin geslaagd is om zijn laatste overval in Libië in elkaar te zetten, zou ik zeggen ... op dit moment even heel weinig.
(*) Bron/origineel: www.globalresearch.ca, vertaling B.B.