"(...) Tegenover deze voortdurende, onophoudelijke druk hebben de ongeorganiseerde arbeiders geen doeltreffende middelen van verzet. Daarom vertoont het loon in takken van productie, waarin de arbeiders niet georganiseerd zijn, een voortdurend dalende tendens, terwijl de arbeidstijd er een voortdurend stijgende tendens vertoont. Dit proces gaat langzaam maar zeker voort. Het kan door tijden van voorspoed hier en daar worden onderbroken, maar tijden van een slechte gang van zaken versnellen dit proces daarna des te meer. De arbeiders raken geleidelijk gewend aan een steeds lager levenspeil. Terwijl de arbeidstijd de neiging vertoont langer te worden, naderen de lonen meer en meer hun absolute minimum - het bedrag namelijk beneden hetwelk het voor de arbeider volkomen onmogelijk wordt te leven en zijn geslacht voort te planten. (...)"
Uit: Loon, vakbond en arbeiderspartij, Friedrich Engels, 1881.