Ellen Brown
"Voor sommige mensen lijkt de Europese Centrale Bank een brandweer die het huis laat afbranden om de kinderen te leren niet te spelen met lucifers", schreef Jack Ewing eind november in de New York Times. Hij ging verder: "De ECB heeft een brandslang", zijn mogelijkheid om geld te drukken. Maar de bank weigert om er gebruik van te maken bij de schuldencrisis van de eurozone.
"De vlammen sloegen vrijdag 25 november jl. de pan uit nadat het Italiaanse ministerie van Financiën een rente van 6,5 procent moest betalen op een nieuwe staatslening met een looptijd van zes maanden... het hoogste rentepercentage dat Italië moest betalen voor de verkoop van deze soort staatsleningen sinds augustus 1997..."
"Maar er is geen teken dat de ECB plannen heeft voor een belangrijke stap, zoals het kopen van grote hoeveelheden obligaties van het land om de financieringskosten van haar leningen omlaag te brengen." (zie ook artikel Rainer Rupp, nvdr)
Waarom niet? Volgens de Wall Street Journal van 28 november jl. "heeft de ECB lang angst gehad dat het kopen van hoeveelheden staatsobligaties die groot genoeg zijn om de financieringskosten van landen naar beneden te brengen het gemakkelijker zou maken voor nationale politici om de noodzakelijke begrotingssoberheid en economische hervormingen voor zich uit te schuiven."
Net als bij de gefabriceerde crisis van het schuldenplafond in de Verenigde Staten, houdt de ECB de verlichting tegen om bezuinigingsmaatregelen af te dwingen van de regeringen van de lidstaten en de dreiging lijkt te werken. Dezelfde auteurs schrijven:
"De leiders van de Eurozone onderhandelen over een potentieel baanbrekend monetair pact... [dat] begrotingsdiscipline door de Europese autoriteiten juridisch bindend en afdwingbaar zal maken... Europese ambtenaren hopen dat een nieuwe overeenkomst, die ten doel heeft de buitensporige overheidsschuld te verkleinen die heeft geholpen de crisis te laten ontvlammen, de Europese Centrale Bank ertoe zal bewegen nog meer drastische actie te ondernemen om de recente selloff/uitverkopen te keren in de schuldenmarkten van de eurozone." (to reverse the recent selloff in eurozone debt markets.ÔÇØ)
De eurozone lijkt in een proces te verkeren van 'structurele aanpassing', hetzelfde proces dat eerder door het IMF werd opgelegd aan de derde wereldlanden. Structurele eisen betekenen routinematig harde bezuinigingsmaatregelen, overheidsbezuinigingen, privatisering, en de ontkrachting van de nationale centrale banken, zodat er geen nationale entiteit in staat is tot het creren en controleren van de geldhoeveelheid ten behoeve van de mensen. Dit laatste resultaat is officieel bereikt in de eurozone, die nu afhankelijk is van de ECB als de enige lender of last resort en de drukker van de nieuwe euro's.
De wettelijke rechtvaardiging voor het stilzitten van de ECB tijdens de staatsschuldcrisis is artikel 123 van het Verdrag van Lissabon, ondertekend door de EU-leden in 2007. Zoals Jens Eidmann, voorzitter van de Bundesbanken lid van de ECB-Raad van Bestuur, verklaarde in een interview op 14 november jl.:
"Het Eurosysteem is een 'lender of last resort' voor solvente, maar illiquide banken. Het mag niet een 'lender of last resort' zijn voor regeringen, omdat dit artikel 123 van het EU-verdrag zou schenden."
De taal van artikel 123 is nogal duister, maar in principe staat er dat de Europese Centrale Bank de 'lender of last resort' is voor banken, niet voor de overheid.
Banken kunnen bij de ECB lenen tegen 1,25 procent, het minimum tarief voor banken. Regeringen van lidstaten, aan de andere kant zijn overgeleverd aan de genade van de markten, die ze kan uitknijpen "zoals de markt dat zelf bepaalt" - in het geval van Italië, 6,5 procent.
Waarom zouden banken in staat zijn om tegen 1,25 procent te lenen van de onbeperkte fontein van ECB-euro's, terwijl de kraan gesloten is voor overheden? Het conventionele argument is dat het 'inflatoir' zou zijn als overheden geld lenen gecreëerd door hun eigen centrale banken. Maar privé-banken creëren het geld dat ze uitlenen net zoals de centrale banken van de overheid doen. Particuliere banken bieden geld aan in de vorm van een 'bank krediet' in hun boeken, en ze doen dit vaak voordat ze over de liquiditeit beschikken om de leningen daadwerkelijk terug te betalen. Dan lenen ze van de instantie waar ze het geld het goedkoopst kunnen krijgen. Wanneer banken lenen bij de ECB als 'lender of last resort', 'drukt' de ECB 'geld' net als bij rechtstreekse leningen aan overheden.
De snelgroeiende schulden van de landen van de eurozone worden toegeschreven aan hun te grote welvaartsstaten, maar deze sociale systemen zijn opgezet vóór de jaren 1970, toen Europese regeringen heel weinig nationale schuld hadden. Hun nationale schuld schoot omhoog, niet vanwege de sociale uitgaven, maar omdat ze van bankier veranderden. Vóór de jaren zeventig, leenden de Europese regeringen van hun eigen centrale banken. Het geld was effectief rentevrij, omdat de banken hun eigendom waren en ze de winst terugkregen als dividend. Nadat de Europese Monetaire Unie werd opgericht, moesten de lidstaten van particuliere banken lenen tegen rente, vaak aanzienlijke.
En het resultaat? Het totaal van de renten voor de landen in de eurozone is niet makkelijk te achterhalen, maar voor Frankrijk lijkt, op zijn minst,het totaal betaalde rentebedrag sinds de zeventiger jaren zo groot te zijn als de hele Franse federale schuld. Dat betekent dat als de Franse regering gedurende die hele periode had kunnen lenen van de centrale bank, het land nu schuldenvrij zou zijn.
De cijfers zijn bijna net zo slecht voor Canada, en ze kunnen zelfs erger worden voor de Verenigde Staten. Op de website van de FED (Federal Reserve) staan de aan rente betaalde bedragen van de Amerikaanse federale schuld over de laatste 24 jaar. In die periode betaalde de belastingbetaler in totaal 8,2 biljoen dollar rente. Dat is meer dan de helft van de totale schuld van 15 biljoen dollar, in slechts 24 jaar. De Amerikaanse federale schuld is niet afbetaald sinds 1835, zodat de belastingbetaler nu wel eens meer dan 15 biljoen dollar rente zou kunnen hebben betaald. Dat betekent dat de gehele Amerikaanse federale schuld had kunnen worden voorkomen als gedurende de gehele periode geleend was van de eigen centrale bank die in handen is van de staat en effectief rentevrij is. En dat is waarschijnlijk ook waar voor andere landen.
Om een overweldigende staatsschuld en daarop volgende gedwongen bezuinigingsmaatregelen te voorkomen, moeten de burgers van de eurozone de brandslang van de geldschepping uit de handen van particuliere banken en weer in de handen van de bevolking zien te krijgen. Maar hoe?
Regeringen kunnen niet van de ECB lenen, maar wel de banken in eigendom van de overheid
Interessant is dat lid 2 van artikel 123 van het Verdrag van Lissabon een uitzondering maakt op de regel dat de overheid niet kan lenen bij de ECB. Het bepaalt dat banken in overheidshanden kunnen lenen tegen dezelfde voorwaarden als particuliere banken. Veel landen van de eurozone hebben banken in publiek bezit en nu nationalisatie van insolvente banken opdoemt, zouden het er binnenkort nog veel meer kunnen worden.
Een oplossing zou zijn als de regeringen in de eurozone hun recht zouden uitoefenen om voor de banken in overheidshanden van de ECB te lenen tegen 1,25 procent, en de liquiditeit dan te gebruiken om de schulden van het land, of zoveel als niet verkocht op een veiling (De Federal Reserve doet dit routinematig in openmarkttransacties in de VS). De overheidseffecten zouden worden gestabiliseerd, waardoor speculanten op afstand worden gehouden, en de overheid zou een deel van de rente terugkrijgen, omdat ze eigenaar van de banken zou zijn en de winsten zou terugontvangen in de vorm van dividend.
In een artikel op 25 november met de titel 'Goldman Sachs heeft Europa overgenomen', schrijft Paul Craig:
"De Europese Unie is slechts een ander stelsel - net als alle andere - om rijkdom te concentreren in een paar handen ten koste van de Europese burgers die, net als de Amerikanen, bestemd zijn om de lijfeigenen van de 21e eeuw te zijn."
Hij merkt op dat Mario Draghi, de nieuwe president van de Europese Centrale Bank, vicevoorzitter en managing directeur was van Goldman Sachs International, lid van Goldman Sachs 'Management Comité, lid van de Raad van Bestuur van de Europese Centrale Bank, lid van de de Raad van Bestuur van de Bank voor Internationale Betalingen en voorzitter van de 'Financial Stability Board'.
De nieuwe Italiaanse premier Mario Monti, die werd benoemd in plaats van verkozen, was lid van het bestuur van Goldman Sachs' Raad van Internationale Adviseurs, de Europese voorzitter van de Trilaterale Commissie ('een Amerikaanse organisatie die Amerikaanse hegemonie over de wereld nastreeft'), en een lid van de Bilderberg-groep. En Lucas Papademos, een ongekozen bankier die was geïnstalleerd als premier van Griekenland, was vicepresident van de Europese Centrale Bank en lid van de Amerikaanse Trilaterale Commissie.
Roberts wijst op het verdachte feit dat de Duitse regering niet in staat was om 35 procent van haar 10-jarige obligaties te verkopen tijdens de laatste veiling, terwijl de Duitse economie toch in een veel betere vorm verkeert dan die van Italië, dat er in is geslaagd al zijn obligaties te verkopen. Waarom? Roberts spreekt de verdenking uit van een georkestreerde actie om Duitsland te dwingen af te zien van zijn eisen om de banken een deel te laten betalen van de bailout.
Europa bevindt zich in een proces van 'structurele aanpassing' door een privaat bankkartel. Als zijn bevolking deze stille verovering wil weerstaan, moet ze opstaan, en de nieuwe bankhegemonie stoppen voordat het te laat is.
Ellen Brown is een advocaat en voorzitter van het 'Public Banking Institute', http://PublicBankingInstitute.org. In 'Web of Debt', het laatste van haar elf boeken, laat ze zien hoe een privé-kartel zich de macht heeft toege-eigend om geld te creëren vanuit de mensen zelf, en hoe de mensen het terug kunnen krijgen.
Haar websites zijn http://WebofDebt.com en http://EllenBrown.com.
URL van dit artikel: http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=27952
Global Research, 30 november 2011. Vertaling wvdk.