Anna Ioannatou
Demonstratie KKE op 17 november jl. tegen regeringsmaatregelen. Parool: 'De geschiedenis is geschreven door de klassenstrijd' (Foto: KKE).
Anna Ioannatou
Anna Ioannatou
De media in Griekenland spreken alleen nog maar over geld. Andere actualiteit bestaat vrijwel niet meer. Hoeveel 'we' tekortkomen, hoeveel 'we' krijgen, hoeveel 'we' al betaald hebben. In het magische woordje 'we' wordt alles over een kam geschoren, rijk en arm en alles wat er tussen zit. Dat hier ergens iets niet klopt mag blijken uit de gestadig groeiende protestbetogingen, stakingen, bezettingen enz.
De bevolking heeft het ook alleen nog maar over geld, maar voor haar is het in veel gevallen min of meer een kwestie van overleven. De eentonigheid in de actualiteit is dus groot. Vandaar dat geschrijf over Griekenland's actualiteit ook eentonig dreigt te worden. Dus nogmaals miljarden en nog eens miljarden. Meestal slaan die op besnoeiingen in fundamentele bestaansbehoeften van de bevolking. Maar nee, toch niet altijd. Op de begroting voor 2012 staat een stijging van 66,7 procent voor bewapening en 22,5 procent voor de NAVO.
De begrotingsplannen voor 2012 komen van de nieuwe (niet verkozen) interim-regering, bestaande uit Pasok ('socialistisch'), Nea Dimokratia (centrumrechts) en het ultrarechtse Orthodoxe Volks Reveil (LAOS), een partij met een meer en meer onverhulde bewondering voor het kolonelsregime van 1967-73 en met kaderleden die hoge posten bekleed hebben in de militaire dictatuur. De leider van die partij, Karatzaferis, wordt door een journalist van de krant ' Rizospastis' regelmatig "Karatzaführer" genoemd...
Op 21 april 2008 verklaarde deze man - verwijzend naar de junta van 1967-74: "Goed, er zaten negatieve kanten aan die zeven jaar, maar de mensen hielden zich rustig, je kon je niet in een vakbond organiseren, je kon niet staken, alles liep goed". Een van de veelgehoorde leuzen op de Polytechnion herdenking van dit jaar (17 november 1973, opstand in de Polytechnische Hoge School tegen de militaire junta) was dan ook 'Pasok, Laos, Nea Dimokratia, de junta viel niet in 1973' (dit rijmt in het Grieks).
Op veel mensen maakt het dan ook indruk dat de 'socialistische' Pasok zomaar ineens samen regeert met fascisten. Iemand die een blik op de geschiedenis van de 20ste eeuw werpt, hoeft dit niet te verbazen. Uiteindelijk gaat het om prokapitalistische partijen, die als het erop aan komt, de handen in elkaar slaan om allemaal samen hun systeem te redden. Onderwijs in geschiedenis is nuttig om het heden te doorzien.
De nieuwe premier, Lucas Papadimos, is een man die geschikt is voor een oplossing. Zo wordt tenminste den volke verkondigd, want het is een kopstuk uit de bankierswereld en dus kent hij het klappen van de zweep. Toen Griekenland tot de eurozone toetrad, was hij hoofdbestuurder van de Bank van Griekenland. Tevens heeft hij gediend als vicepresident van de Europese Centrale Bank. Vanwege deze kwaliteiten wordt hij gebracht als de oplossing, maar tijdens zijn dienstjaren in bovengenoemde functies gebeurde of manifesteerde zich juist alles wat het probleem werd: schulden, crisis, memoranda, bezuinigingen, instortende beurzen en banken (niet alleen in Griekenland).
Hij kan dus moeilijk als oplossing voor de problemen gezien worden, omdat hij het probleem zelf is (natuurlijk niet de man zelf, maar het hele systeem waar hij voor staat). Een simpele logische vraag: hoe kun je een oplossing verwachten van diegenen die de problemen maken?
Deze regering met haar premier is een uiting van een toenemende verstrengeling van kapitaal en politiek: "God's werk" met de woorden van het huidige hoofd van Goldman Sachs. Dezelfde die, nadat hij in de periode van 2006 tot 2010 meer dan 200 miljoen dollar aan bonussen geïncasseerd heeft, verklaarde: "Ik ben slechts een bankier in dienst van God"! Sinds de regering Karamanlis (Nea Dimokratia, 2004-2009) zijn er in totaal 168 miljard euro naar de bankiers gegaan. Op de begroting voor 2012 zijn door de nieuwe regering nog eens 32 miljard euro gezet om de banken (bankiers) te helpen.
"Tussen natie en bankiers kiezen wij voor de natie", riep Griekenland's vicepresident E. Venizelos uit, op een persconferentie onmiddellijk na de vergadering van de Eurogroup van 26 oktober jl. Ondertussen is duidelijk geworden wat de werkelijke keus was. En om het niet de hele tijd over cijfers te hebben, even een blik op hoe de Griekse gevestigde orde de nationale onafhankelijkheid ziet, altijd een heet hangijzer in landen die in wezen van grotere machten afhankelijk zijn.
We gaan even een paar jaar terug en doen een kleine greep uit de vele officiële uitspraken: in oktober 1999 verklaarde Papandreou op de EU-top in Finland, dat "Griekenland geen taboe kent wat het uitleveren van soevereine rechten aan de Europese Unie betreft" en in maart 2005 sprak de toenmalige voorzitster van het parlement de pas verkozen president van de Republiek toe met o.a. de volgende woorden: "... de Europese eenwording zal bevorderd worden met het eventueel aannemen van het Grondwetsverdrag, waarbij nationale grenzen en een deel van de nationale soevereiniteit beperkt zullen worden".
Dezelfde 'gevestigde orde' was 'geschokt', toen een paar maanden geleden Wolfgang Schaüble zei, dat Griekenland "harde maatregelen dient te treffen en een streng toezicht zal moeten aanvaarden, je kunt zelfs zeggen dat het land voorlopig een deel van zijn nationale soevereiniteit zal inleveren".
Uiteraard riep de laatste meer verontwaardigde reacties op, want hij is nog Duitser ook en bovendien vonden de voorspellende uitspraken van 'eigen bodem' in een tijd plaats, toen alles nog wat minder duidelijk was.
De kwestie nationale onafhankelijkheid is een zere plek, maar nog meer pijn doet het wanneer een ander ongevraagd in je portemonnee tast, zeker als het om enigszins menswaardig overleven gaat. De tot nu aan Griekenland uitbetaalde vijf porties krediet (nummer 6 is net goedgekeurd) bedroegen 65 miljard euro, zogenaamd om lonen en pensioenen te kunnen betalen. Helaas, over dezelfde periode, waarin dus geacht wordt dat de Grieken leven van het door de troika geleende geld, heeft Griekenland (dus de Griekse bevolking) 79 miljard euro betaald aan renten en schuldaflossingen aan binnenlandse en buitenlandse woekeraars en aan allerhande houders van Griekse obligaties.
Dus die 65 miljard zijn helemaal niet gebruikt om lonen en pensioenen te betalen! Daarbij zijn nog eens 14 miljard euro 'opgehoest' uit de danig besnoeide lonen en pensioenen. Dus 65 + 14 = 79 miljard euro is teruggegeven aan de 'crediteurs' en wel met rente. Het lijkt wel een derdewereld- situatie: de bevolking betaalt, betaalt en betaalt en de schulden blijven groeien.
We begonnen dit artikel met miljarden en sluiten - eentonig - met miljarden. Voor de kerst hebben steeds minder gezinnen geld voor cadeautjes. De miljardendans is voor anderen. De 'markt' zakt, winkels en bedrijven sluiten, ontslagen vallen bij bosjes, de werkloosheid schiet de hoogte in. Gelukkig Nieuwjaar!