Rui Paz
Portugal heeft de volle laag gekregen van de EU-bezuinigingsmachine. De werknemers vochten terug in 2011 met een reeks van algemene en sectorale massastakingen. Verwijzend naar het gemak waarmee de Duitse regering meer en meer haar eigen belangen oplegt aan andere landen in de Europese Unie (EU), verklaarde Volker Kauder, secretaris-generaal van de partij van bondskanselier Angela Merkel, tijdens hun congres in Leipzig: "Op dit moment wordt in heel Europa Duits gesproken."
Een Euro-Germaanse golf van chauvinisme wordt momenteel geïnitieerd door de leidende politieke klasse in Duitsland. Schuldenlanden, geruïneerd door speculanten worden gestigmatiseerd door de christendemocratische gouvernementele kringen als 'tekortentuig".
Zelfs de trouwste vrienden (in de EU, nvdr) tolereren nu meningen die niet eerder vanuit Berlijn werden geaccepteerd, zoals onlangs gebeurde toen de Duitse bondskanselier het voorstel van Europese Commissie-voorzitter [José Manuel Barroso, een Portugees burgerlijk politicus] classificeerde als "toevallig en ongeschikt" en de ZDF, het Duitse tv-netwerk, dat tijdens het primetime nieuws meldde dat Barroso krankzinnig was.
De waarheid is dat de Europese Unie (EU) is veranderd in een zone van permanente staat van beleg, waarin de economische macht de democratie beheerst, en niet-gekozen en niet-legitieme regeringen worden opgelegd die rechtstreeks worden gecontroleerd door Berlijn, zoals in Griekenland en Italië. De EU past zaken aan door middel van antinationale leiders die anders doen dan wat is beloofd tijdens verkiezingscampagnes, en zo de volkeren en de kiezers bedriegen. Ten slotte bereidt de EU wijzigingen voor in de verdragen die momenteel van kracht zijn, die zeer zeker soevereine rechten weghalen bij de staten die zich niet onderwerpen.
Maar deze hele gang van zaken was voorspelbaar. Het zou genoeg zijn geweest om aandachtig zowel de geostrategische documenten als de verklaringen te volgen van de meest relevante politieke figuren in de afgelopen 20 jaar.
De Duitse ambities om Europa te domineren zijn niet van vandaag. In 1990, net na de zogenaamde 'eenwording' verklaarde Klaus Kinkel, de minister van Buitenlandse Zaken, dat "we nu moeten bereiken wat twee keer mislukt is" (in twee wereldoorlogen).
Sinds het begin van de jaren negentig begreep Berlijn dat het project van de Europese Unie een onmisbaar instrument is voor het lanceren van een nieuwe poging om het hele continent te domineren.
Hans-Peter Schwarz, raadsman van de christen-democratische bondskanselier Helmut Kohl, zei over het aanroeren van de kwestie van "de Europese centrale macht" (Berlijn, 1994) dat "er slechts één staat bestaat die, als gevolg van zijn geografische ligging, zijn economische capaciteit en zijn culturele invloed, aan de voorwaarden voldoet om zichzelf op te werpen als een Europese centrale macht - en dat is Duitsland".
In 2000, riep Joschka Fisher (van De Groenen), de voormalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken, tijdens een conferentie in Berlijn, waar hij zijn ideeën over de EU-doelstellingen presenteerde, Duitsland op "gezien haar oppervlak, economische kracht en geografische situatie", het recht uit te oefenen op een "zachte hegemonie" over Europa, dat wil zeggen "zonder het gebruik van strategisch militaire kracht."
Het idee dat Duitsland Europa moet domineren, vanwege zijn geografische ligging, economische kracht, bevolking, enz., is permanent aanwezig in de politieke toespraken van Duitse leiders. De Eurofederalistische, gedomineerde elites binnen de afhankelijke landen hebben dit permanent verborgen gehouden.
De beginselen van de EU-verdragen - van het Verdrag van Maastricht en het Verdrag van Nice, tot aan het Verdrag van Lissabon - gaan allemaal in dezelfde richting. Zelfs op dit moment betekent, zoals men kan zien, de roep om 'meer Europa' de verdieping van het federalisme of zelfs de herziening van de Verdragen, meer macht voor de grote mogendheden, meer Duitse hegemonie, meer antidemocratische macht voor het grootkapitaal, meer aanvallen op de sociale, arbeids- en culturele rechten, en een steeds krachtiger wurging van de soevereine wil van de volkeren.
Bron: Avante!, partijkrant van de PCP, Portugal. Vertaling B.B.