Global Research Online interactieve READER nr. 1
Michel Chossudovsky, Finian Cunningham en Mahdi Darius Nazemroaya (*)
Global Research brengt in de nieuwe reeks 'Interactive Global Research's Reader Series' als eerste onder de aandacht van hun lezers een bundeling van eerder verschenen artikelen over de 'Arabische Lente', met recente ontwikkelingen in verschillende landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Het doel is een overzicht te geven, evenals een vergelijkbaar inzicht in de ervaringen van de opstanden per land.
Deze selectie van artikelen wil het idee ontmaskeren dat de 'Arabische lente' gewoon een pro-democratische beweging is die zich spontaan van land tot land verspreidt en de weg opent naar een betekenisvolle verandering in het politiek en economisch landschap. Het begrip 'Arabische Lente' is een opgedrongen westerse term, verzonnen door mensen die weinig lijken te begrijpen van de complexiteit en de realiteit van de regio.
De dubbele moraal van de Verenigde Staten en de Europese Unie werd zichtbaar in de loop van deze tumultueuze gebeurtenissen. Zowel de VS als de EU hebben gezwegen over de brutale repressie tegen ongewapende demonstrerende burgers in de sjeikdommen aan de Perzische Golf, zoals Bahrein en Saoedi-Arabië, terwijl daarentegen de westerse mogendheden fel aanstuurden op conflicten met Libië en Syrië.
Amerika is geen 'rolmodel' voor de democratisering van de Arabische wereld, bestaande uit zo'n 22 landen met een gezamenlijke bevolking van 300 miljoen. De, gedurende tientallen jaren opgelegde, Amerikaanse militaire aanwezigheid in Egypte, Jordanië, Saoedi-Arabië, Tunesië en andere Arabische landen, in combinatie met de door Washington geïnspireerde 'vrijemarkt'-hervormingen, zijn de hoofdoorzaak van het staatsgeweld.
Washington's agenda voor Egypte en Tunesië was het kapen van de protestbeweging, in Egypte bleef de facto een militair regime overeind. In Tunesië blijft, na de parlementsverkiezingen in oktober 2011, het neoliberale politieke kader ongedeerd.
Washington is van mening dat 'regime change' niet langer de installatie van autoritaire militaire heersers vereist, zoals in de hoogtijdagen van het Amerikaans imperialisme. Een regeringsverandering kan worden uitgevoerd door coöptatie van politieke partijen, financiering van maatschappelijke groeperingen, het infiltreren in de protestbeweging, en door het manipuleren van nationale verkiezingen.
Het uiteindelijk doel is om de belangen van buitenlandse mogendheden te dienen en de instandhouding van de 'Washington-consensus' van de economische agenda van IMF/Wereldbank, die miljoenen mensen in de armoede stortte in de hele Arabische wereld en daarbuiten.
Bovendien hebben de westerse machten de 'politieke islam' gebruikt - met inbegrip van de Moslim Broederschap en aan Al Qaeda-gelieerde groepen - om hun hegemoniale doelstellingen na te streven. Er werden geheime operaties gelanceerd om de seculiere staat te verzwakken, sektarisch geweld aan te wakkeren en sociale verdeeldheid te creëren in de hele Arabische wereld.
In Libië werden de 'pro-democratie'-rebellen geleid door aan Al-Qaeda gelieerde paramilitaire brigades onder leiding van de Special Forces van de NAVO. De veel geroemde 'bevrijding' van Tripoli werd uitgevoerd door voormalige leden van de Libische Islamitische Gevechtsgroep (LIFG).
De destabilisatie van soevereine staten door middel van 'regime change' wordt gecoördineerd in nauwe samenhang met de militaire planning.
De oorlogsvoorbereidingen voor een aanval op Syrië en Iran bevinden zich al jaren in een vergevorderd stadium van paraatheid. De weg naar Teheran gaat over Damascus. Een door de VS/NAVO gesponsorde oorlog tegen Iran zou als eerste stap inhouden, een destabilisatie-campagne (regime change) met inbegrip van geheime acties van de inlichtingendienst ter ondersteuning van de rebellen tegen de Syrische regering.
Een 'humanitaire oorlog' onder het motto van 'Responsibility to Protect "(R2P), zoals gezien in Libië, staat voor Syrië op de agenda van de westerse mogendheden. Een dergelijke onderneming zou ook bijdragen aan de lopende destabilisatie van Libanon. Daar waar een militaire campagne gevoerd zou worden tegen Syrië, zou Israël direct of indirect betrokken zijn bij militaire operaties en het verzamelen van inlichtingen. De tot nu toe verborgen rol van Saoedi-Arabië en Turkije in het destabiliseren van Syrië zou ook de vorm aannemen van een open agressie tegenover de langdurige regionale rivaal Iran.
Een oorlog tegen Syrië zou zeer goed mogelijk een grote brand kunnen ontsteken in heel het Midden-Oosten en Noord-Afrika, met gevolgen op wereldschaal: de historische bondgenoten van Iran, Rusland en China, worden opgezet tegen de VS en de NAVO-machten; en religieuze tegenstellingen in de hele regio zouden een explosie van interne conflicten kunnen losmaken; ook de door westerse mogendheden uitbestede oorlogen die momenteel gevoerd worden in Oost-Afrika kunnen escaleren en onnoemelijk veel menselijk leed veroorzaken in een regio die al door hongersnood wordt geteisterd.
De oorlogsplannen gericht tegen Syrië worden gecoördineerd met die tegen Iran.
Het vermeende nucleaire wapenprogramma van Iran geldt als voorwendsel en rechtvaardiging. Teheran wordt ook "staatssponsor van het terrorisme" genoemd, wegens de vermeende ondersteuning van het Al-Qaeda-netwerk.
De recente ontwikkelingen tonen een geïntegreerd aanvalsplan tegen Iran onder leiding van de VS, met deelname van het Verenigd Koninkrijk en Israël.
De militaire inzet van de VS en de NAVO-troepen doet zich tegelijkertijd voor in verschillende regio's van de wereld.
De wereldwijde militarisering wordt geïnstrumenteerd door de Verenigde Commandostructuur van het Amerikaanse leger: de hele planeet is verdeeld in geografische gevechts commando's onder de controle van het Pentagon.
Het wereldwijde militaire ontwerp van het Pentagon is bedoeld om de wereld te veroveren. Volgens de (voormalige) NAVO-commandant, generaal Wesley Clark, bestaat de militaire Pentagon routekaart uit een opeenvolging van oorlogstonelen:
"[Het] vijfjaren-campagneplan [omvat] (...) een totaal van zeven landen, te beginnen met Irak, dan Syrië, Libanon, Libië, Iran, Somalië en Soedan."
Deze verzameling essays laat zien dat de westerse interventie in dit cruciale werelddeel veraf staat van de goedaardige retoriek die vaak wordt gespuid in Washington, Londen, Parijs en Berlijn, waarin universele mensenrechten en democratische vrijheden worden omhelsd. In plaats daarvan zijn we getuige van een neo-imperialistische interventie, gericht op opportunistisch eigenbelang, waarmee de wereld uiteindelijk op een pad van onberekenbare vernietiging wordt gevoerd.
(*) INTRODUCTIE op ONLINE INTERACTIVE READER (I-BOOK No. 1). Deze introductie is ook online te lezen: Libië en de Arabische Lente: Neoliberalisme, "Regime Change" en de Humanitaire Oorlogen van de NAVO, 25 december 2011, vert. wvdk.