Anna Ioannatou
Nee, het gaat niet om het schilderij van Vincent van Gogh, maar om wat sinds kort in Griekenland 'de aardappelbeweging' genoemd wordt. Het lijkt een beetje op de - inmiddels uitgebluste - 'pleinbeweging', maar haar protestkarakter is rechtstreekser en pijnlijker, want het gaat om goedkope aardappels. Dus om rechtstreeks overleven.
Een tijdje geleden vonden er al bestormingen plaats op gratis aangeboden uien en aardappels door verarmde - door de bezuinigingsmaatregelen getroffen - burgers. De 'beweging goedkope aardappels' is echter nieuw. Aardappelproducenten uit de provincie bieden hun waar aan de consument aan zonder tussenkomst van de handelaren. Dus stukken goedkoper. De geruchten gaan dat olijfolie volgt. Deze beweging wordt door de massamedia gebracht als de grote klap in het gezicht van supermarkten, grote industrieën en allerhande tussenhandelaren en lijkt op het eerste gezicht heel sympathiek.
Toch doet de manier waarop zij gepusht wordt door de grote kanalen in medialand meteen al vragen rijzen. Met deze vraagtekens kwam de communistische partij (KKE) - overigens met alle begrip en medeleven voor de naar goedkope aardappels zoekende mensen - en werd daarop meteen al zo heftig via vele kanalen aangevallen, dat je je afvraagt of dit niet juist de bedoeling was. De gestadig groeiende partij is toch al een doorn in het oog van opiniemakers.
Ruzie ontstond tussen een provocerende journalist van een van de grootste in medialand, 'Mega TV', met de boze telefonisch reagerende persvertegenwoordiger van de KKE. En dat was nog maar één episode in het medialandschap. De communisten zouden tegen de kleine boer en de arme bevolking zijn... Waarbij niet vergeten moet worden, dat in deze 'liefde voor het volk' de media van de hele grote bonzen vooropstaan. Dus diegenen, die verder helemaal voor alle volksverarmende maatregelen zijn en die we uiteraard niet in de rij hebben zien staan om aan goedkope piepers te komen.
'Vaderland', 'natie', 'Grieken', 'Griekenland'. Er is geen verklaring, boodschap, interview, openbaar optreden van regeringsvertegenwoordigers, grootindustriëlen, bankiers, reders, aannemers, geen uitzending of artikel van journalistieke 'napraters' van alle tevoren genoemden, die de afgelopen twee jaar niet een van deze aanduidingen of allemaal in de mond neemt. Alles gebeurt voor het vaderland, "we zijn uiteindelijk allemaal Griek" zeggen diegenen wier vaderland eigenlijk Wall Street is, of die miljarden op Zwitserse banken hebben staan om de in een lange rij staande 'aardappeleters' te overtuigen van hun gemeenschappelijk lot...
Onthullend zijn de feiten over de pas geleende 130 miljard euro. Het staat heel duidelijk op bladzijde 241 van het memorandum, dat op zondag 19 februari jl. aangenomen werd door het Griekse parlement nog voor de besluiten van de Eurogroup. In annex 3, artikel 6:
Een eenvoudige optelsom leert ons dat dus tenminste zo'n 110 miljard van de 130 - dus ruim 85 procent van de lening (de grootste in de geschiedenis, zo triomfeerden de interimregeringsleiders) - naar de leningverstrekkers, de binnenlandse en buitenlandse obligatiehouders, de bankiers, de woekeraars en de zogeheten speculanten (terug)gaat (met de rente). De overige 20 miljard wordt gedeponeerd op de zogeheten 'speciale rekening' die niets te maken heeft met lonen, pensioenen enz., maar wel met het zekerstellen van schuldeisers tegen lopende en toekomstige woeker. Je zou kunnen zeggen, dat Griekenland's schuldeisers zichzelf herfinancieren met als onderpand de Griekse bevolking. Een situatie die sterk aan de 'derde wereld' doet denken, want de maatregelen ten koste van lonen, pensioenen, sociale uitkeringen gaan maar door. Een nieuw 'reddings'pakketje komt er in juni alweer aan. Dat is in het belang van 'alle' Grieken, zeiden we toch?
De terreur van dilemma's
Al eerder schreven we in Manifest over schijndilemma's, die een chantagekarakter dragen: als het volk niet de sociale afbraak slikt, dan moet het terug naar de drachme of dan is het land reddeloos verloren en zo. Ook het nieuwe akkoord zal onvoldoende blijken, want het betekent in wezen een verlenging van 30 jaar van de hypotheek op de Griekse economie. Al of niet in euroland blijven hangt niet af van de offers die de bevolking brengt, maar heeft te maken met het dieper worden van de kloof tussen de euro-economieën, de vrees voor het verlies van een aandeel op de internationale markt, de verscherping van de concurrentie.
De gegevens hebben allang bewezen, dat de schulden in Griekenland van huisgezinnen in 2010 20 eenheden lager stonden dan de hoogste toegestane grens als percentage op het bnp en dat dat nummer vijf was na Italië, België, Oostenrijk en Duitsland. Trouwens, eind 2010 was de overheids- en particuliere schuld van Griekenland als bnp-percentage de laagste na Australië en Oostenrijk, aldus een studie van de Bank voor Internationale Regelingen.
Conclusie: de enige uitweg is een radicale breuk met de bestaande economische structuren.